W naszej diecezji jest ich siedemnaście. Ubierają się w brązowe habity. Są uśmiechnięte, zapracowane i otwarte na innych ludzi. Siostry felicjanki, bo o nich mowa, przybyły na tereny Pomorza Zachodniego już w 1947 r. Początkowo na tym misyjnym terenie współpracowały z Księżmi Chrystusowcami. Z czasem ich placówki pojawiły się także przy innych parafiach. Obecnie siostry pracują w czterech miejscach: w Szczecinie, Gryfinie i w dwóch parafiach stargardzkich. Celem sióstr felicjanek jest współpraca z Chrystusem w duchowej odnowie świata. Prowadzą katechezę w szkołach, są zakrystiankami, opiekują się różnymi grupami duszpasterskimi. Siostry starają się także pomagać biednym. Ta różnorodność posług nie powinna dziwić - siostry felicjanki bowiem mają odpowiadać na aktualne potrzeby miejscowego Kościoła. Ponieważ nie jest to proste, życie sióstr ma się opierać na równowadze kontemplacji i działania. Jak wobec tego wygląda zwyczajny dzień felicjanki? Rozpoczyna go modlitwa. O godz. 6.00 - Jutrznia, Eucharystia, w ciągu dnia lektura Pisma Świętego, godzina modlitwy myślnej. I oczywiście, praca apostolska. Wieczorem siostry spotykają na Nieszporach i wspólnym Różańcu.

Felicjanki jako duchowe córki bł. Marii Angeliki Truszkowskiej starają się żyć jej charyzmatem, który wyrażał się w bezgranicznej miłości do Boga i w całkowitym poddaniu się woli Bożej. Patronem Felicjanek jest św. Feliks z Kantalicio - kapucyn. Od jego imienia zostały nazwane Felicjankami, czyli siostrami szczęścia - bowiem " felix" po łacinie znaczy szczęśliwy. "Jesteśmy szczęśliwe, gdy życie nasze jest pełnieniem woli Bożej. To najpewniejsza droga, która prowadzi do miłości Boga i ludzi" - mówią felicjanki.

Postawa felicjanek jest na pewno wyzwaniem wobec współczesnej kultury, która promuje totalną swawolę i brak jakichkolwiek autorytetów. Potrzebny jest więc chrześcijański znak sprzeciwu.