Włoski filozof i eurodeputowany Rocco Buttiglione przestrzega: „Obecnie w Europie panuje terror politycznej poprawności i karykatura tolerancji”. I zarazem apeluje do polityków o opamiętanie przy uchwalaniu ustaw uderzających w rodzinę. Niestety, polscy politycy wydają się głusi na te słowa. Świadczy o tym odrzucona przez Sejm głosami PO, PSL i Lewicy poprawka Senatu do ustawy o wspieraniu rodziny i pieczy zastępczej, która uniemożliwiała osobom homoseksualnym prowadzenie rodzinnych domów dziecka i rodzin zastępczych. Nie da się ukryć, że posłowie pośrednio zaakceptowali funkcjonujące na Zachodzie związki partnerskie osób tej samej płci, dając im możliwość tworzenia rodzin zastępczych, a tym samym utorowano osobom homoseksualnym drogę do uchwalenia w polskim prawie ustawy o związkach partnerskich i adopcji przez nie dzieci (projekt takiej ustawy zgłosiło już SLD). Podczas głosowania posłowie PO przekonywali o niezbywalnych prawach i godności człowieka o odmiennej orientacji seksualnej, niestety, zapomnieli o szczęściu i dobru dziecka. Nie wspomniano również o prawie rodziców, których dzieci z różnych względów trafiają do rodzin zastępczych, czy chcieliby, aby ich dzieci wychowywały się w rodzinach zastępczych, gdzie zamiast matki i ojca są dwie mamusie czy dwóch tatusiów!
W obronę homoseksualistów zaangażowała się Helsińska Fundacja Praw Człowieka, zwracając się w liście do marszałka Sejmu z żądaniem usunięcia poprawki Senatu, która wprowadzając do ustawy kryterium orientacji seksualnej, jest niezgodna z konstytucją. Fundacja przypomina, że art. 32 ust. 2 konstytucji stanowi, iż nikt nie może być dyskryminowany w życiu politycznym, gospodarczym i społecznym z jakiejkolwiek przyczyny. W dyskusji natomiast podczas głosowania w Sejmie posłowie PO wskazywali, że poprawka Senatu jest w praktyce niewykonalna, ponieważ nie wiadomo kto i jak miałby weryfikować sprawę czyjegoś homoseksualizmu. A poza tym - jak tłumaczyli posłowie PO - jeżeli osoby homoseksualne zachowują się w sposób właściwy, jeśli dobrze wykonują swoją pracę - co nas obchodzi ich orientacja seksualna.
Dzisiaj już nie wystarczy tylko przypominanie, że rodziną są ojciec, matka i dzieci. Nawet powoływanie się na konstytucję nic nie daje. Liberalni posłowie, mając większość, forsują na siłę irracjonalne, nienaturalne zmiany w prawie, wzorem Zachodu uchwalają szkodliwe rozwiązania. Za takie uważam prawo „antyklapsowe”, sugerujące, że jeśli rodzic da klapsa dziecku, które robi coś złego, to znaczy, że się nad nim znęca. Także w ustawie o „przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie” zezwolono urzędnikom na odbieranie dzieci rodzicom nawet bez zgody sądu. Teraz dążymy do wprowadzenia zmian, które zaczynają funkcjonować w obiegu w Europie pod nazwą: rodzina homoseksualna. Choć budzi to u jednych sprzeciw, a u innych uśmiech, trzeba pamiętać, że kryje się w tym forma walki o naszą świadomość. Zauważmy, jak często podkreśla się w mediach, że w wolnych czy w partnerskich związkach panuje lepsza atmosfera wychowawcza, że dwóch tatusiów czy dwie mamusie lepiej potrafią bawić się z dziećmi itp. Chyba jeszcze nigdy i nigdzie w prasie nie opisano przemocy wobec dzieci w układach homoseksualnych. Zawsze o przemocy mówi się w rodzinie, co wywołuje określone skojarzenia: zniechęca do naturalnych rodzin.
Myśląc o ustawie o rodzinach zastępczych, należałoby pochwalić wzniosłe plany ministerstwa pracy i polityki społecznej, zmierzające do tego, aby zamiast domów dziecka tworzyć rodzinne domy dziecka, rodziny zastępcze, organizować pieczę zastępczą, tworzyć instytucję rodziny pomocniczej, kształcić asystentów rodzinnych, koordynatorów rodzinnej pieczy zastępczej itd. Czy jednak wolno oddawać dzieci w opiekę homoseksualistom? Po co ta polityczna poprawność i uległość wobec lobby homoseksualnego?
O co tak naprawdę chodzi w domaganiu się praw i tolerancji przez związki partnerskie? Przecież nikt nikomu nie zakazuje wspólnego życia z kim chce. Ludzie wybierający takie życie nie są piętnowani czy zagrożeni. Polskie prawo nie dyskryminuje homoseksualistów, a jedynie nie gwarantuje im dodatkowych praw rodzinnych. Bo nie może. To byłby kompletny absurd, gdyby zrównać takie związki z rodziną. Perspektywą małżeństwa jest zrodzenie i wychowanie następnych pokoleń, a związku partnerskiego - doraźny komfort oraz dominująca dziś w Europie ideologia politycznej poprawności i tolerancji.
Niestety, pierwszą ich ofiarą padają słabsi, w tym przypadku dzieci. Ale ostatecznie konsekwencje ponoszą wszyscy, ponieważ walka z rodziną jest podcinaniem korzeni naszego istnienia i rozwoju.