Kajakiem z Krakowa do Bałtyku

Dzień 7

Jest godzina szósta dwadzieścia. Słońce przenika do wnętrza namiotu. Wczoraj przeczytałem rozdział z książki „Pamięć i tożsamość” mówiący o odkupieniu jako zadaniu. Jeszcze raz zastanawiam się, kto jest w stanie przedstawić to zadanie np. terrorystom? Jak do nich dotrzeć?
W drogę wyruszamy o dziesiątej piętnaście. Ja ponownie zmieniam sobie prestoplast i przypuszczam, że tak będzie pewnie już do końca wyprawy. Moje rękawiczki mają za krótkie palce. Mam znaczne otarcia na dłoniach. Szerokość Wisły dochodzi już mniej więcej do pół kilometra. Gdzieś w oddali widać kominy w Kozienicach. Kiedy przepływamy obok biwakujących tu nielicznie osób, nasuwa się pytanie: Czy byli na niedzielnej Mszy św.?
Dalej spływamy Wisłą, której bieg jest w tych okolicach zupełnie nieuregulowany. Skarpy są piaszczyste, dość wysokie, podmywane przez nurt nawet do dwóch, trzech metrów. Z tego powodu od czasu do czasu towarzyszy nam smutny obraz drzew, które uschły, choć rosły tuż nad wodą. Około szóstej wieczorem poprawiam swój ster, który nieco popuścił. O postoju jeszcze nie ma mowy. Płyniemy dalej. Nie mamy żadnych punktów odniesienia. Nie widać bowiem żadnych wsi, kościołów ani kominów. Po prostu pustka. Kwadrans po dziewiętnastej wodujemy na wyspie, którą raz po raz okrążają bardzo szybkie motorówki. Jest nadzieja, że przed zmierzchem zakończą swoje pokazy. Oby…
Przepłynęliśmy pięćdziesiąt pięć kilometrów. Wprawdzie niewiele, ale jakoś wspólnie uznajemy, że i ten dzień należy zaliczyć do udanych.
Po doczytaniu do końca kolejnego rozdziału mojej lektury, traktującego o wolności człowieka, a zwłaszcza o wolności ludzi, którzy byli zniewoleni niewolą zewnętrzną w byłych państwach totalitarnych, zgadzam się z faktem, że jeszcze ważniejsza jest wolność wewnętrzna człowieka. Mówienie, że jestem wolny, więc robię, co chcę, jest rodzajem - jak mówi Ojciec Święty - wolności prymitywnej.
To właśnie w tym kontekście Papież przypomniał naukę o celach godziwych, użytecznych oraz przyjemnościowych. Zastanawiam się więc, jaki cel ma nasz wyjazd, bo na pewno nie jest to cel na pierwszym miejscu przyjemnościowy. Owszem, może takim będzie na końcu spływu lub taki się staje na kilka chwil po dopłynięciu na biwak. Natomiast jest to na pewno wyjazd godziwy i użyteczny. Godziwy - ze względu na naszą całoroczną pracę, po której mamy prawo do odpoczynku, oraz użyteczny - ze względu na styl pracy, która wymaga, aby w czasie odpoczynku wakacyjnego zaaplikować sobie nieco większą dawkę ruchu.

Dzień 8

Znów powtarzamy nasz poranny wyczyn: wstawanie o piątej czterdzieści pięć. Dzisiejszy cel to Warszawa. Startujemy o dziewiątej. Przez całą pierwszą godzinę mamy bardzo dobry nurt. Osiągamy więc prędkość dziewięciu kilometrów na godzinę.
Wokół nadal nie ma żywego ducha. Jest tylko cisza, taka błoga, błogosławiona cisza. Niebo nad nami typu włoskiego. Prawdziwie azzurro. Prawie bezwietrznie. A my tylko wiosłami: ciap - ciap, ciap - ciap. I co godzinę robimy sobie przerwę na pięć, może dziesięć minut. Taki przyjęliśmy system.
Przed czternastą jesteśmy na wysokości Konstancina. Tu spotykamy kolejne pogłębiarki. Tak naprawdę to ich po prostu nie lubimy.
Tradycyjnie około piętnastej urządzamy postój. A po szesnastej gdzieś na horyzoncie ukazują się naszym oczom najwyższe budynki stolicy. No i, oczywiście, kominy… elektrowni. Gdyby mnie ktoś zapytał, jaka jest Warszawa, odpowiedziałbym, że dla każdego pewnie inna. Jednakże z perspektywy Wisły jest naprawdę nietypowa. Spokojna, wietrzna, piaszczysta, zielona, bez korków, spalin. Tylko właściwie dlaczego aż taka niezagospodarowana? O ile jeszcze lewy brzeg został przez warszawiaków jakoś zorganizowany, tak prawy to praktycznie jedne wielkie chaszcze. Gdybym płynął, nie odwracając głowy w lewą stronę, miałbym wrażenie, że mijam jedną z wiosek. Tylko pewnie dziwiłbym się, po co w niej tyle mostów. Pierwszy z nich, w miarę nowoczesny, osiągamy o siedemnastej trzydzieści. Dwadzieścia pięć minut później jesteśmy pod drugim w bardzo, ale to bardzo opłakanym stanie. Nieopodal mijamy restaurację zbudowaną na statku, która przypomina slumsy na barce i kojarzy się raczej z barem mlecznym z poprzedniego systemu komunistycznego. Tuż po osiemnastej przepływamy pod mostem, najprawdopodobniej Poniatowskiego. Potem podziwiamy dwa bary wodne „Aldona” i „Anita”. O osiemnastej dziesięć zaliczamy czwarty most, kolejowy, a chwilę później piąty, zbudowany na jednym słupie z wykorzystaniem licznych stalowych lin. Szósty most - na wysokości Zamku Królewskiego - mamy za sobą dwadzieścia dwie minuty po osiemnastej. Za nim dostrzegamy czynną restaurację, działającą na statku o nazwie „Kolor”. Siódmy most pełni funkcję podwójną, gdyż jest mostem kolejowo-drogowym, a może lepiej powiedzieć: tramwajowo-drogowym. Całkowicie mostem kolejowym jest most w kolejności ósmy. Za dziesięć dziewiętnasta mamy most dziewiąty. Natomiast zaraz za nim, po prawej stronie, jest warszawska elektrownia. Na szczęście, podobnie jak poprzednia została wzniesiona w pewnej odległości od głównego nurtu rzeki.
Nie jest nam wcale wesoło, ale jak tu się nie uśmiechnąć, gdy mijający nas kajakarz pyta: - Panowie do Gdańska? - Owszem - odpowiadamy. - A ja do Krakowa. Czy dobrze płynę? Nie uwierzył nam, więc myślał, że zdobył się na wyrafinowany dowcip.
Wreszcie finisz. Zatrzymujemy się na wysepce na wysokości podwarszawskiej miejscowości Legionowo. Wydostajemy się z kokpitów. Stajemy na suchym piachu. Otwieramy mapę i z zadowoleniem stwierdzamy, że padł nasz niezamierzony rekord - przepłynęliśmy siedemdziesiąt cztery kilometry.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

W tak zwanej „starej liturgii”, przed Soborem Watykańskim II, kapłan sprawujący Eucharystię wraz z wiernymi, po zakończeniu celebracji odmawiał modlitwę do Matki Bożej i św. Michała Archanioła. Słowa tej ostatniej ułożył papież Leon XIII, a wiązało się to z pewną niezwykłą wizją, w której sam uczestniczył. Opisana ona została w krótkich słowach przez przegląd Ephemerides Liturgicae z 1955 r. (str. 58-59). O. Domenico Pechenino pisze: „Pewnego poranka (13 października 1884 r.) wielki papież Leon XIII zakończył Mszę św. i uczestniczył w innej, odprawiając dziękczynienie, jak to zawsze miał zwyczaj czynić. W pewnej chwili zauważono, że energicznie podniósł głowę, a następnie utkwił swój wzrok w czymś, co się unosiło nad głową kapłana odprawiającego Mszę św. Wpatrywał się niewzruszenie, bez mrugnięcia okiem, ale z uczuciem przerażenia i zdziwienia, mieniąc się na twarzy. Coś dziwnego, coś nadzwyczajnego działo się z nim. Wreszcie, jakby przychodząc do siebie, dał lekkim, ale energicznym uderzeniem dłoni znak, wstał i udał się do swego prywatnego gabinetu. Na pytanie zadane przyciszonym głosem: «Czy Ojciec święty nie czuje się dobrze? Może czegoś potrzebuje?» - odpowiedział: «Nic, nic». Po upływie pół godziny kazał przywołać Sekretarza Kongregacji Rytów, dał zapisany arkusz papieru, polecił wydrukować go i rozesłać do wszystkich w świecie biskupów, ordynariuszy diecezji”. (Cytat za Amorth G. Wyznania egzorcysty, Częstochowa 1997, s. 36). Tekst zawierał modlitwę do św. Michała Archanioła, która brzmi: „Święty Michale Archaniele, wspomagaj nas w walce, a przeciw niegodziwościom Złego Ducha bądź naszą obroną. Oby go Bóg pogromić raczył, pokornie o to prosimy. A Ty, wodzu niebieskich zastępów, Szatana i inne duchy złe, które na zgubę dusz ludzkich po tym świecie krążą, mocą Bożą strąć do piekła. Amen”. Gdy go zapytano, co się zdarzyło w czasie dziękczynienia po Mszy św., Papież odrzekł, że w chwili, gdy zamierzał zakończyć modlitwę, usłyszał dwa głosy: jeden łagodny, drugi szorstki i twardy. I usłyszał taką oto rozmowę: Szorstki głos Szatana: „Mogę zniszczyć Twój Kościół!” Łagodny głos: „Możesz? Uczyń więc to”. Szatan: „Do tego potrzeba mi więcej czasu i władzy”. Pan: „Ile czasu? Ile władzy?” Szatan: „Od 75 do 100 lat i większą władzę nad tymi, którzy mi służą”. Pan: „Masz czas, będziesz miał władzę. Rób z tym, co zechcesz”. (Cytat za Szatan w życiu Ojca Pio, Tarsicio z Cevinara, Łódź 2003, s. 8). Kościół jest świadomy, że walka duchowa dobra ze złem toczy się nieprzerwanie od chwili upadku pierwszego człowieka, choć przybiera różne formy na przestrzeni wieków. Dziś także chrześcijanin nie jest wolny od ataków Złego, który chce go oderwać od Chrystusa i zwieść ku potępieniu. Święty Ignacy z Loyoli wyróżnia dwa obozy: jeden „Pod sztandarami Chrystusa”, drugi „Pod sztandarami Szatana”. Każdy człowiek, musi opowiedzieć się po którejś ze stron. Wielu jednak poddając się wpływom agnostycyzmu czy obojętności religijnej, odsuwa od siebie ową decyzję, sądząc, że w życiu i po śmierci „jakoś to będzie”. Ewangelia nie dopuszcza postawy „rozdwojonego serca”. Można służyć albo Bogu albo Szatanowi. Czy jednak ludzie uznają fakt istnienia osobowego zła - Szatana? Kongregacja Nauki i Wiary wydała dokument opublikowany w L’Osservatore Romano (26 czerwca1975 r.) - Wiara chrześcijańska i demonologia, w którym min. stwierdza, że określenia „Szatana i Diabła” nie są „tylko personifikacjami mitycznymi i funkcyjnymi, których znaczenie ograniczałoby się jedynie do podkreślenia w dramatyczny sposób wpływu zła i grzechu na ludzkość. (…)”. Tego rodzaju poglądy, rozpowszechniane przez niektóre czasopisma i inne ośrodki propagandy mającej na celu kreowanie stylu życia tak, jakby Boga nie było i Szatan nic nie mógł zmącić i zniszczyć, muszą wywoływać zamęt w sercach i umysłach ludzkich. Jezus mówił o istnieniu upadłego anioła, nazywanego przeciwnikiem ludzi (por. 1P 5, 8), zabójcą od początku (por. Ap 12, 9. 17). Jest kłamcą i ojcem kłamstwa (por. J 8, 44); przybiera postać anioła światłości (por. 2 Kor 11, 14). Jest także nazywany „władcą tego świata”, który pozostaje we władaniu Złego (por. 1 J 5, 19). Nienawidzi on światła Prawdy Ewangelii, Chrystusowego Kościoła, wierzących, zdążających ku świętości i wszystkiego, co wiąże się z Chrystusem i Jego Kościołem. Jego działanie jest podstępne i zakryte. Metody, jakimi się posługuje, to: kłamstwo, manipulacje, pokusy do grzechu, nieposłuszeństwo nauczaniu Chrystusowego Kościoła w sprawach wiary i moralności; różnego rodzaju zniewolenia przez nałogi, złe przywiązania i grzeszne nawyki. Działa także przez uprawianie i korzystanie z okultyzmu, wróżbiarstwa, magii. Najbardziej zaś spektakularną formą jego wpływu na człowieka jest opętanie (zupełne bądź częściowe), które paraliżuje wolę człowieka, mąci umysł i sumienie, i wydaje człowieka na łup najniższych skłonności deprawujących osobę ludzką. Jak walczyć z Szatanem? Jezus spotykał na swej drodze Szatana i inne jego złe duchy; rozgramiał je, gdyż był od nich potężniejszy. On Złemu nakazywał: „Iść precz”. Należy więc przylgnąć do Chrystusa całym sobą. Nie tylko przez racjonalne uznanie Jego istnienia i Bożej mocy, ale przez życie płynące z wiary, przez „chodzenie z Chrystusem” każdego dnia. Konieczne jest więc wzywanie Jezusa w chwilach dręczących pokus do złego. Znak krzyża i modlitwa przywołują moc Bożą w sytuacji, gdy człowiek jest w potrzebie czy trudnościach. Inne środki w duchowej walce ze złem, można sklasyfikować jako praktykę aktywnego życia chrześcijańskiego. Są nimi: Eucharystia i sakramenty, codzienna modlitwa oraz medytacyjne obcowanie ze Słowem Bożym, pogłębianie swojej wiary tak, aby była rozumiana, a także poznawanie prawd chrześcijańskich. Nie można pominąć służby bliźniemu - słowem, czynem i modlitwą. Skoro w Kościele idziemy ku zbawieniu, konieczne jest także uczestnictwo we wspólnocie chrześcijańskiej, gdyż - jak przypomina nam Jezus - gdzie dwaj albo trzej zebrani są w Imię Jego, tam On jest między nimi. W obliczu współczesnych zagrożeń dla wiary, moralności i duchowości chrześcijanina, gdy neguje się głos Kościoła w tych kwestiach, gdy ludzkość przygląda się rosnącej fali przemocy, terroryzmu, niesprawiedliwości społecznej, czyż chrześcijanie nie powinni na nowo z wiarą sięgnąć do „duchowego skarbca” Kościoła i mocą Chrystusa poskramiać wysiłki Złego? Szatan nadal walczy z Chrystusowym Kościołem. W tej walce potrzeba nam Chrystusowej mocy. Ona do nas przychodzi, wystarczy otworzyć się na nią w wierze.