Weszliśmy w rok 2005, prawdziwie „wyborczy”: czekają nas wybory parlamentarne, wybór prezydenta i referendum konstytucyjne (przyjęcie lub odrzucenie tzw. konstytucji Unii Europejskiej).
Miniony rok można bez przesady nazwać rokiem powszechnego, generalnego rozczarowania się obywateli do lewicy w Polsce: do jej uczciwości, wiarygodności, poziomu intelektualnego oraz intencji. Mniejsza już nawet o wyniki sondaży - te przecież podatne są na koniunkturalne manipulacje, spektakularne emocje; ważniejsze jest to, że dzięki niezależnym mediom, uczciwym dziennikarzom i historykom, dzięki pracom sejmowych komisji śledczych i Instytutu Pamięci Narodowej, a zwłaszcza dzięki rosnącej odporności obywateli na propagandę i demagogię - upowszechnia się w narodzie prawdziwy obraz lewicy w Polsce, jej bezprzykładnej chciwości i pazerności na majątek i pieniądze, zwłaszcza na majątek i pieniądze cudze, bo publiczne... Można powiedzieć, że rok 2004 bezlitośnie odarł lewicę w Polsce z jej zwodniczej i obłudnej maski - maski „społecznej wrażliwości”, którą dotąd przywdziewała, próbując monopolizować dla siebie tę „społeczną wrażliwość”. Prawda przecież okazała się zupełnie odmienna: lewica polska jest bezduszna, zupełnie niewrażliwa na rozlewającą się wokół biedę i bezrobocie, zapatrzona wyłącznie we własne (jakże często lewe) interesy, chwytająca się każdej okazji, by rozkraść majątek państwowy, w dodatku: obłudna i zakłamana.
Obecny schyłek lewicy charakteryzuje m.in. rozdrobnienie, podział i wzajemna bijatyka po lewej stronie sceny politycznej. Mamy tu zatem pozaparlamentarną Unię Wolności, „zadaniową” kanapę polityczną Jagielińskiego, goniącą w piętkę Unię Pracy, wreszcie Socjaldemokrację Polską, najwyraźniej „oddelegowaną” do pełnienia roli „prawdziwej lewicy”, którą to rolę, językiem teatralnym mówiąc, „położyła” całkowicie. Wreszcie ostatni kongres Sojuszu Lewicy Demokratycznej, który miał „oczyścić i scementować” partię, przyniósł kolejny rozłam frakcyjny: powstała „Platforma Socjaldemokratyczna Przyszłość”, najwyraźniej także w pretensjach do jednoczenia w przyszłości całej lewicy. Pretendentów do roli „jednoczyciela lewicy” jest więc wielu, wręcz w nadmiarze - sęk w tym, że żaden nie jest wiarygodny: każdy uwikłany w PRL-owskie układy, beznadziejnie słaby intelektualnie, niezdolny odpowiedzieć programowo na oczekujące Polskę wyzwania polityczne i gospodarcze.
Nie dziwi przeto, że jedynym spoiwem politycznym i propagandowym, jakie cementować może jeszcze tę skompromitowaną lewicę, jest wyniesiona z czasów komunistycznych tresura antyreligijna, antykatolicka, antykościelna. Antykatolicka „politgramota”, propaganda i demagogia stają się znów politycznym fundamentem, na którym lewica chce budować swą przedwyborczą „jedność”. Widać też wyraźnie, że tej tresurze chce poddać swe młode kadry, według reguły: „Sprawdźcie się w walce z katolicyzmem i Kościołem, zanim pozwolimy wam działać w partyjnym aparacie”...
Lewica w Polsce skompromitowała się nie tylko wielkim pasmem afer, złodziejstwa, prywaty i korupcji, jakie towarzyszą jej rządom. Kompromituje ją zwłaszcza niewydolny, iluzoryczny model państwowej opieki nad ludźmi biednymi, jaki podczas swych rządów realizuje, jak również model „walki z bezrobociem”. To niemal czysta fikcja... Upada więc kolejny mit - o rzekomej sprawności lewicy w niesieniu pomocy ludziom biednym. Tradycyjne formy zorganizowanej pomocy charytatywnej okazują się skuteczniejsze i bardziej efektywne. Na łamach Rzeczpospolitej (27 grudnia 2004) Dariusz Karłowicz pisze m.in.: „Bierzemy do rąk listę domów samotnej matki i okazuje się, że ponad połowę prowadzi Kościół lub organizacje pozarządowe związane z nim (...). Czy można przeoczyć prowadzone przez tysiące ludzi Kościoła ośrodki interwencji kryzysowej, domy samotnej matki, ośrodki adopcyjno-wychowawcze, domy opieki, schroniska, domy pomocy społecznej, poradnie rodzinne, prawne i medyczne, koła parafialne, specjalne linie telefoniczne, które służą na co dzień kobietom (...). Czy można zlekceważyć wkład ludzi Kościoła w walkę z nędzą i rodzącym przemoc alkoholizmem? Tysiące ludzi robi to, czego, jak się okazuje, nie sposób zauważyć z perspektywy rządu”.
Bo z tej perspektywy lewicowego rządu znacznie lepiej widać te spółki, które obsadzić trzeba „własnymi aparatczykami”, te przedsięwzięcia „gospodarcze”, które zasilać mają przedwyborcze konta lewicowych partii, te posady, synekury i stanowiska rządowe, tworzone ponad rozsądne potrzeby tylko dlatego, by dać łatwo zarobić „partyjnym kolesiom”...
Gdy patrzy się na mechanizm lewicowych rządów podczas minionych lat, jest on wystarczająco czytelny: obkładać wysokimi podatkami kogo się da, nawet najdrobniejszego przedsiębiorcę - aby „biurokracja rosła w siłę, a rząd się zawsze wyżywił”; a dalej: mnożyć zbędne instytucje i stanowiska administracji rządowej, aby pompować te publiczne pieniądze do prywatnych już kieszeni własnego aparatu... Jest to droga donikąd, bo przecież nawet nie do UE, która w „osobach” swych liderów, Niemiec i Francji, poszukuje właśnie gorączkowo sposobów zawrócenia z tej drogi, na którą wepchnęła je lewicowa, socjaldemokratyczna polityka. Lewica w Polsce jest jakąś karykaturalną, spóźnioną i papugowatą wersją eurolewicy popadającej na naszych oczach w coraz głębszy kryzys własnej tożsamości ideowej...
Antykatolicki kurs polityczny, który jednoczyć ma lewicę, odwoływanie się do ruchów homoseksualnych, inicjatyw antyrodzinnych, do współczesnego trockizmu, lewactwa i marksistowskich popłuczyn ideologicznych w postaci „politycznej poprawności” - nie nada lewicy polskiej żadnej „nowej tożsamości”: uczyni ją jeszcze bardziej śmieszną. Próby monopolizowania „pomocy społecznej” w rękach państwa, w rękach lewicy, pomoc tę tylko kompromitują...
Może lewicy w Polsce potrzeba więcej „doktorów Judymów” niż podejrzanych fundacji i rządowych synekur?...
Walka z religią to zawsze „ślepy tor”, „ślepy tunel”: raz - że „zaślepiony” nienawiścią, dwa - że zasklepiony, antyrozwojowy. Antykatolickie „zastępcze” harce lewicy i ministrów obecnego rządu nie powinny przesłaniać prawdziwych problemów, które nadciągają.