Na łamach żydowskiego pisma Midrasz, wydanego w Warszawie, Konstanty Gebert pisze m.in.: "Odejście Andy Rottenberg (z dyrektorowania w Muzeum "Zachęty" - przyp. M. M.) to chyba pierwszy w III RP przypadek dymisji wymuszonej antysemicką nagonką".
Przypomnijmy więc fakty: Anda Rottenberg sama podała się do dymisji po tym, jak najwyraźniej zaniepokojony jej działalnością jako dyrektorki tegoż Muzeum minister K. M. Ujazdowski przydał jej do pomocy Radę Programową. Tego najwyraźniej p. Rottenberg znieść nie mogła i podała się do dymisji. Decyzję o przydaniu p. Rottenberg do pomocy Rady Programowej min. Ujazdowski podjął po fali krytyki i oburzenia wobec tego, co A. Rottenberg w "Zachęcie" wyrabiała - chodziło o prezentowanie tam kiczu na cudzy rachunek, bo na rachunek podatnika. Trudno wyobrazić sobie, aby w takiej sytuacji minister Ujazdowski postąpił inaczej. A postąpił bardzo łagodnie, przydając do pomocy Dyrektorce Radę Programową; przecież mógł ją po prostu odwołać ze stanowiska jako nieudolnego urzędnika. Jak więc widać - powody dymisji były całkiem inne niż "antysemicka nagonka", jak to przedstawia Konstanty Gebert.
Podczas gdy przez prasę przewalała się fala oburzenia na poczynania A. Rottenberg, jeden z posłów oświadczył: "Takie pomysły p. Rottenberg niech realizuje w Izraelu". Czy była to aby naprawdę " wypowiedź antysemicka"? Być może poseł ów uważa, że w Izraelu w muzeach państwowych łatwiej jest pokazywać kicz jako sztukę. W Związku Sowieckim na przykład w muzeach nagminnie pokazywano kicz jako sztukę, mówili o tym sami Rosjanie, i nikt im z tego powodu "antyrosyjskości" nie zarzucał.
Z drugiej strony, trudno też zgodzić się z sytuacją, by samo tylko pochodzenie żydowskie broniło kogokolwiek przed słuszną krytyką i odwołaniem ze stanowiska...