Niemal dokładnie przed 13 laty został porwany i zamordowany chaldejsko-katolicki arcybiskup Mosulu, Paulos Faraj Rahho. Przed 14 laty na otwartej drodze został zastrzelony chaldejsko katolicki ksiądz Ragheed Aziz Ganni, który również pracował w Mosulu. Wspomniano też zamordowaną w 2002 roku w Bagdadzie zakonnicę, s. Cecilię Moshi Hanna oraz 48 męczenników – ofiary zamachu terrorystycznego w katedrze Matki Bożej w Bagdadzie w 2010 roku.
Iracki portal informacyjny ankawa.com zaapelował o ponowne podjęcie dochodzenia w celu wyjaśnienia okoliczności zamordowania abp. Rahho. Jak podkreślono, w tej sprawie jest jeszcze wiele niejasności. Osoby odpowiedzialne za uprowadzenie i zamordowanie hierarchy muszą zostać znalezione i ukarane.
Na auto, którym jechał arcybiskup, napadła 29 lutego 2008 roku grupa uzbrojonych mężczyzn. Hierarcha właśnie opuścił kościół pw. Ducha Świętego, w którym sprawował liturgię. Na miejscu został zabity kierowca arcybiskupa oraz jego dwaj współpracownicy, natomiast arcybiskupa uprowadzono. Po kilku dniach intensywnych starań o uwolnienie hierarchy, 12 marca znaleziono jego zwłoki porzucone w pobliżu opuszczonego cmentarza w dzielnicy Karama. Przyczyna śmierci dotychczas nie została wyjaśniona.
Reklama
W okresie po 2003 roku, a więc po interwencji militarnej USA i upadku reżimu Saddama Husajna, miasto Mosul było miejscem eskalacji przemocy i zbrodni przeciwko mniejszości chrześcijańskiej.
Losy młodego księdza Ragheeda Aziza Ganniego stały się znane na całym świecie w 2007 roku. W tygodniach poprzedzających jego zabójstwo 35-letni duchowny otrzymywał listy z pogróżkami, żądające zamknięcia kościoła i zaprzestanie odprawiania Mszy. Ale ks. Ganni nie dał się zastraszyć. 3 czerwca 2007 roku duchowny jechał swoim samochodem po niedzielnym nabożeństwie w Mosulu. Nagle uzbrojeni mężczyźni zatrzymali pojazd. Młody ksiądz i towarzyszący mu trzej diakoni zostali zastrzeleni na miejscu.
Obecnie toczy się proces beatyfikacyjny ks. Ganniego i trzech diakonów: Basmana Yousefa Dauda, Wahida Hanny Isho i Gassana Isama Bidawida. Grób Ganniego w chaldejskim kościele katolickim Mar Addai w małym miasteczku Karamles na Równinie Niniwy stał się miejscem pielgrzymek chrześcijan w Iraku.
Kościół i groby zostały mocno zniszczone przez bojowników tzw. Państwa Islamskiego w czasie ich niemal dwuletniego panowania w regionie. Nagrobki zostały rozbity na drobne kawałki. Mury kościoła pomazano hasłami bojowników, jak np. „Jak Bóg da, wkrótce wmaszerujemy do Rzymu”.
Kościół chaldejski czyni ponadto starania o beatyfikację abp. Rahho i s. Cecilii Moshi Hanna. 71-letnia zakonnica została zamordowana w sierpniu 2002 roku w Bagdadzie. Zasztyletowali ją trzej zamachowcy, którzy wtargnęli do klasztoru Serca Jezusowego.
Reklama
W październiku 2019 roku zakończyło się proces beatyfikacyjny na szczeblu diecezjalnym męczenników – ofiar zamachu terrorystycznego z 2010 roku w syryjsko-katolickiej katedrze Matki Bożej w Bagdadzie. Dalsze decyzje podejmie Stolica Apostolska.
Podczas zamachu 31 października 2010 roku zostało zamordowanych 48 chrześcijan, w tym małe dzieci, a 80 zostało rannych. Uzbrojona grupa terrorystów wtargnęła do kościoła w czasie nabożeństwa. Pięciu terrorystów wzięło jako zakładników wszystkich obecnych w świątyni, w zamian za ich uwolnienie zażądali uwolnienia aresztowanych dżihadystów. Irackie siły bezpieczeństwa i żołnierze USA starali się oswobodzić zakładników, jednak terroryści podpalili materiały wybuchowe, a przedtem rozkazali wszystkim, aby położyli się na ziemię.
Pierwszymi z zabitych byli dwaj młodzi księża: Abdallah Thaer i Boutros Wassim Kas. Zostali zastrzeleni, gdy próbowali powstrzymać masakrę. Ks. Thaer, który sprawował liturgię, zszedł ze stopni ołtarza, by pertraktować z terrorystami, jednak natychmiast jeden z nich go zastrzelił. Ten sam los spotkał ks. Wassima, który wyszedł z konfesjonału chcąc powstrzymać terrorystów.
Papież Franciszek przybędzie do Iraku 5 marca. Tego samego dnia odwiedzi katedrę Matki Bożej w Bagdadzie i uczci irackich męczenników.
Polska flaga powiewająca nad Pariacoto, miejscem
pracy i męczeństwa polskich franciszkanów
Śmierć poniesiona za wierność Chrystusowi to odpłacenie miłością za Jego miłość. Tak ofiarę życia dwóch młodych polskich misjonarzy w Peru – o. Zbigniewa Strzałkowskiego i o. Michała Tomaszka, poniesioną 24 lata temu, komentuje ich współbrat, franciszkanin konwentualny o. Jan Maria Szewek. Czyni to w finale poświęconego im filmu dokumentalnego, który będzie można obejrzeć w TVP 1 w przeddzień ich beatyfikacji – 4 grudnia br. Mimowiednie też wyjaśnia wieloznaczny tytuł tego obrazu autorstwa Krzysztofa Tadeja: „Życia nie można zmarnować”. Zdanie to bowiem jest nie tyle ogólnym wezwaniem do sensownego spożytkowania wielkiego daru własnego życia, ile stwierdzeniem, że męczeńska z niego ofiara, złożona w imię wiary chrześcijańskiej, nie może być utożsamiana z jego zmarnowaniem i utratą. Przeciwnie – jest równoznaczna z potwierdzonym ewangelicznie rzeczywistym zyskaniem życia w wymiarze wiecznym.
Ludzka odpowiedź Chrystusowi niezłomną wiernością, nawet za cenę własnego życia, to odpowiedź najbliższa niedościgłemu wzorcowi, jaki On pozostawił: umiłowania każdego i wszystkich „do końca..., aż do śmierci, i to śmierci krzyżowej”. W dzisiejszym świecie świadectw męczeńskiej wierności Jezusowi jest wiele, gdyż chrześcijanie stanowią najbardziej prześladowane, a w niektórych krajach wprost eksterminowane grupy wyznaniowe. Ale tylko niektóre z tych dramatycznych i tragicznych świadectw nie są anonimowe. Jeśli jednak taki przypadek się zdarzył, a przy tym dotyczy naszych rodaków, trzeba koniecznie z nim się bliżej zapoznać. Film o polskich misjonarzach zamordowanych w peruwiańskich Andach w 1991 r. przez terrorystów z komunistycznej organizacji Świetlisty Szlak stwarza po temu wyjątkowo dogodną okazję.
Scenarzysta, a zarazem reżyser tego dokumentu miał niełatwe zadanie. Opowieść o męczeństwie na drugiej półkuli dwóch zakonnych kapłanów: o. Zbigniewa Strzałkowskiego i o. Michała Tomaszka musiał połączyć z przedstawieniem mało u nas dotychczas znanej ich biografii. Zarówno z wcześniejszego okresu życia w rodzinnym kraju, jak i misyjnej działalności, prowadzonej w ogromnej, liczącej ponad 70 wsi rozłożonych na niebotycznych wyżynach, parafii Pariacoto. Trudno w takiej sytuacji odpowiednio wyważyć proporcje elementów składowych filmu, połączyć egzotykę ze swojskością, zachować płynność narracji oraz znaleźć w jej toku właściwe miejsce dla kulminacji dramaturgicznej.
Trzeba wszakże powiedzieć, że Krzysztof Tadej wyszedł z tych kłopotów obronną ręką. Mimo dość obszernego zarysowania życiorysów obu bohaterów uniknął powstania dwóch czy nawet trzech różnych filmów w jednym. Jego dokument, przekazujący odbiorcom wiele ciekawych informacji historycznych i współczesnych, skupia zarazem uwagę na sprawie zasadniczej: męczeńskiej śmierci polskich misjonarzy i jej owocach, a przy tym niejednokrotnie prawdziwie wzrusza, zaś w kluczowej, dyskretnie inscenizowanej sekwencji porwania zakonników przez lewackich terrorystów – trzyma widza w napięciu.
Opowieść o dzieciństwie i wczesnej młodości przyszłych misjonarzy, wywodzących się z ubogich i pobożnych rodzin wiejskich, jest oparta na wspomnieniach ich najbliższych i bliskich: rodzeństwa, kolegów, przełożonych, a ilustrowana jest wieloma pamiątkowymi zdjęciami i amatorskim nagraniem z uroczystości składania przez nich ślubów zakonnych. Zdjęcia te dokumentują m.in. chłopięcą i młodzieńczą radość życia, co stwarza wymownie kontrastowe tło dla późniejszej, martyrologicznej strony tego filmu.
Odtworzenie peruwiańskiego rozdziału krótkiego i zakończonego tragicznie życia franciszkańskich misjonarzy zyskuje na wiarygodności i dramatyzmie przez zacytowanie fragmentów z listu o. Michała Tomaszka do rodziny, które sygnalizowały ogrom duszpasterskiego trudu wysłańców z Polski w skrajnie spauperyzowanym i zdemoralizowanym środowisku południowoamerykańskich tubylców. Rekonstrukcja ta ma też, pośród innych, zupełnie wyjątkowego świadka, jakim jest miejscowa siostra zakonna Berta Hernández, porwana przed laty wraz z polskimi misjonarzami przez komunistycznych terrorystów, ale po drodze wyrzucona z auta jadącego na miejsce egzekucji.
Szczególny ciężar gatunkowy mają w tym filmie także wspomnienia byłego ordynariusza diecezji Chimbote, do której należy parafia Pariacoto, bp. Luisa Bambaréna Gastelumendi, który dwukrotnie uszedł cało z organizowanych na niego zamachów. Jego rzeczowa relacja o odwiedzeniu niegdyś aresztowanego, skazanego i osadzonego w więzieniu przywódcy Świetlistego Szlaku Abimaela Guzmána robi duże wrażenie. Podczas tej rozmowy z biskupem potwierdził on bowiem antyreligijny motyw działania zabójców polskich misjonarzy, a przy tym zdobył się na pokajanie za zbrodnie popełnione przez kierowaną przez siebie organizację.
Wszystkie wypowiedzi świadków życia i męczeństwa polskich misjonarzy przyćmiewa jednak prostotą i ascetycznym wyrazem prawdziwie chrześcijańskiego miłosierdzia krótkie zwierzenie stroniącej dotychczas od wywiadów bolejącej matki Franciszki Strzałkowskiej, która już dawno przebaczyła okrutnym mordercom swojego syna. W swej łagodnej zgodzie na współdźwiganie Chrystusowego krzyża przypomina ona w tym momencie matkę bł. ks. Jerzego Popiełuszki.
Niewątpliwą zaletą tej filmowej opowieści o drodze do męczeństwa dwóch polskich misjonarzy jest przekroczenie przez reżysera granicy ich doczesnego życia i misjonarskiej pracy i dokumentowanie kamerą dalszych duszpasterskich owoców heroicznej śmierci. Odnosi się to nie tylko do wielu mieszkańców dwutysięcznego obecnie miasteczka Pariacoto, ale też do jednego ze współbraci wkrótce błogosławionych – o. Dariusza Mazurka, pracującego obecnie wśród Polaków w Limie. Zawdzięcza on bowiem swe zakonne i misjonarskie powołanie przykładowi w pełni ewangelicznej, mężnej postawy o. Michała i o. Zbigniewa, o której dowiedział się przed laty. I w przepięknym andyjskim pejzażu, który jest niewątpliwą atrakcją wizualną wielu partii omawianego filmu, mówi o tym z głębokim przekonaniem, puentując w ten sposób mocnym akcentem oddanego Bogu i ludziom życia ekranowy dokument o męczeńskiej śmierci za wiarę.
Nowennę do św. Michała Archanioła rozpoczyna się 20 września i odmawia przez kolejne 9 dni aż do święta świętych Archaniołów Michała, Gabriela i Rafała (29 września).
Wizyta prezydenta RP w Stanach Zjednoczonych Ameryki.
Podczas nowojorskiej wizyty na sesji Zgromadzenia Ogólnego ONZ prezydenta Karola Nawrockiego doszło także do jego spotkania z prezydentem Światowego Kongresu Żydowskiego (WJC) Ronaldem Lauderem. Doszło do niego w przededniu Rosz ha-Szana, żydowskiego Nowego Roku, uznawanego za dzień stworzenia świata i pierwszego człowieka przez Wszechmogącego.
Spotkanie odbyło się bez udziału mediów i wydawania wspólnego komunikatu. W mediach społecznościowych WJC pojawia się krótka informacja: „W obliczu zbliżającego się Rosz ha-Szana spotkaliśmy się z prezydentem Karolem Nawrockim podczas jego wizyty w Nowym Jorku na Zgromadzeniu Ogólnym ONZ. Historie narodu polskiego i żydowskiego są ze sobą splecione od wieków. Dziś musimy współpracować, aby zachować nasze tradycje — i stawić czoła rosnącym zagrożeniom ekstremizmu i nienawiści.”
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
