Dziennikarz to mężczyzna w średnim wieku, prowadzący wywiady w telewizji i radiu. Zarabiający więcej niż przeciętny Polak. Odznacza się takimi cechami jak obiektywizm, doświadczenie i uczciwość. Jego zawód jest rodzajem służby społecznej.
I ufamy mu bardziej niż księżom, urzędnikom, biznesmenom i politykom a mniej niż nauczycielom, lekarzom i prawnikom - takie wyniki przyniósł opublikowany właśnie raport Instytutu Spraw Publicznych.

Dlaczego ufamy dziennikarzom?

„Patrząc na ten raport dotyczący różnych grup zawodowych - choć do końca nie byłbym przekonany, czy powołanie duchownego to zawód, - istotne jest to, że kiedyś wierni szukali w Kościele nie tylko spraw dotyczących wiary i relacji z Panem Bogiem” - mówi ks. Jan Szczupak, dyr. Wydziału Duszpasterskiego Kurii Diecezjalnej w Rzeszowie. „Kościół miał także wymiar kulturotwórczy i informacyjny. Natomiast dzisiaj są inne nośniki informacji, a z drugiej strony media i dziennikarze prowadzą za mało pracy formacyjnej w stosunku do ludzi, bo wówczas trzeba stawiać wymagania, a gdy się je stawia - czasem się kogoś dotknie. A gdy się kogoś dotknie, ten ktoś mówi, że ja z tą osobą nie chcę mieć do czynienia. Natomiast jeśli dziennikarz w swojej pracy potwierdza pewne przemyślenia odbiorcy, wówczas zostaje obdarzony dużym zaufaniem”.
„Trzeba też postawić pytanie, w jakich sprawach ludzie bardziej ufają dziennikarzom” - dodaje ks. Marek Chorzępa, specjalista komunikacji społecznej, „bo jeśli ludzie ufają im w sprawach gospodarki czy polityki, to dobrze - ksiądz ma być „specjalistą” od prowadzenia ludzi do zbawienia. Tutaj ludzie powinni ufać księżom, bo takie jest powołanie kapłana”.
Raport IPS pokazuje jeszcze jedną rzecz - wysoki poziom zaufania do dziennikarzy (ok. 75 proc.) to ogromne zobowiązanie - dziennikarze mogą prowadzić ludzi ku dobru lub wieść na manowce. „Trzeba mieć świadomość, że kiedyś za to się odpowie i równocześnie iść w kierunku pewnych wartości” - podkreśla ks. Jan Szczupak. „Praca dziennikarska w dużym procencie powinna kształtować, formować człowieka i stawiać pewne wymagania. A jeżeli wpiszemy w to przekaz wartości religijnych, które Kościół jasno określa, wówczas praca dziennikarza będzie nowym źródłem ewangelizacji, czyli wsparciem dla działania kapłanów. Bo ewangelizować powinien każdy”.

Katolicki - czyli jaki?

24 stycznia Kościół stawia nam przed oczyma postać św. Franciszka Salezego, patrona dziennikarzy i prasy katolickiej. Po co stawiać przymiotnik „katolicki” przy nazwie zawodu? Skoro żyjemy w kraju, gdzie ponad 90 proc. społeczeństwa określa siebie jako katolików, czy dziennikarz pracujący np. w Telewizji Polskiej, wyznania katolickiego, już takim dziennikarzem być przestaje? Czy na czas pracy swoją wiarę ma odwiesić w szatni i odebrać wraz z płaszczem po pracy?
Po pierwsze: taki epitet zobowiązuje. „Taki dziennikarz zajmując się jakimikolwiek sprawami bazuje na wartościach chrześcijańskich” - wyjaśnia ks. Marek Chorzępa. „Dla niego zawsze punkt widzenia będzie oparty o naukę Chrystusa. Jeśli tak robi, zasługuje na miano dziennikarza katolickiego”.
Po wtóre: redakcje, tytuły chcące nazywać się radiem katolickim, czasopismem katolickim muszą mieć specjalne pozwolenie Konferencji Episkopatu Polski lub Stolicy Apostolskiej. Takie wyraźne nazwanie dziennikarza czy danego medium jest też pewnym certyfikatem dla odbiorcy. „Jako człowiek wierzący szukam nośnika informacji zgodnego z moimi potrzebami” - dodaje ks. Jan Szczupak. „Od razu mogę być spokojny, że ten przekaz coś w mojej wierze czy poglądach na katolicyzm ubogaci”.

Po co nam dziennikarstwo katolickie?

Katolicki - znaczy powszechny, a więc wnoszący Chrystusa we wszystkie dziedziny życia. Kim jest zatem dziennikarz katolicki? Człowiekiem, z którym spoglądamy na otaczającą nas rzeczywistość, posługując się jego dociekliwością, talentem, elokwencją w codziennym dążeniu do zbawienia. A czyż nie na tym nam, koniec końców, najbardziej zależy?