Anna Guzik: - Pani Joanno, za nami 10 lat pielgrzymowania osób niepełnosprawnych do sanktuarium Matki Bożej Łaskawej. Jakie były początki idei gromadzenia się osób niepełnosprawnych i ich rodzin w Krzeszowie?

Joanna Płotnicka: - Pielgrzymka osób niepełnosprawnych jest najpiękniejszym owocem Kongresu Osób Niepełnosprawnych, który odbył się w 1999 r. w Legnicy, Wtedy to pracowałam jako zapalony piękną ideą wolontariusz przy organizacji tego wydarzenia, któremu szefował bp Stefan Regmunt. To były początki Duszpasterstwa Osób Niepełnosprawnych. Przez dwa dni Kongresu w Legnicy udało się zgromadzić 4,5 tys. ludzi niepełnosprawnych. Ku ogromnej naszej radości odważyli się oni wyjść z domów i przyszli się spotkać i wspólnie modlić. Było to tak piękne, że zapragnęliśmy jakiejś kontynuacji. Wtedy padł pomysł - niech w rocznicę Kongresu będzie pielgrzymka.

- Po co organizowane jest to spotkanie?

- Pielgrzymka do Krzeszowa przez lata pozwalała dostrzec, jak bardzo osoby niepełnosprawne potrzebują integracji z ludźmi zdrowymi, a z drugiej strony - jak wiele mogą ofiarować radości, pogody ducha. Dzięki takim spotkaniom było widać, że niepełnosprawność nie musi oznaczać zamknięcia w domu, izolacji od środowiska i skupienia się na własnym cierpieniu. Duszpasterstwo Osób Niepełnosprawnych starało się przez te lata pomagać niepełnosprawnym w odkryciu sensu życia, że Bóg na równi kocha człowieka niepełnosprawnego, jak każdego innego. Ta myśl towarzyszyła nam od I Kongresu: Jesteśmy dziećmi jednego Ojca.
W przygotowanie krzeszowskiej uroczystości zawsze włączało się i było zaangażowanych wiele osób i instytucji. W 2000 r. została powołana przez bp. Stefana Regmunta grupa liderów wolontariuszy diecezjalnych, którzy w swoich środowiskach w ciągu roku pracowali z osobami niepełnosprawnymi. Oni także angażowali się w sprawy pielgrzymkowe, głównie poprzez dotarcie do osób niepełnosprawnych i umożliwienie im przyjazdu do Krzeszowa. Grupa została nazwana Diecezjalnym Wolontariatem Osób Niepełnosprawnych Diecezji Legnickiej, a mnie wybrano na przewodniczącą. Są to osoby całym sercem oddane sprawie niepełnosprawnych. Bez ich aktywności i pomysłowości niewiele moglibyśmy zdziałać. Każdego roku ogromnie cieszyliśmy się nowymi młodymi wspaniałymi ludźmi zaangażowanymi w tę sprawę. Dzieło pielgrzymki wspomagali członkowie Akcji Katolickiej, a także Stowarzyszenia Rodzin Katolickich i Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży. Znakiem szczególnym naszego Duszpasterstwa zawsze była wielka otwartość. Organizatorzy włączali w przygotowanie tego spotkania szereg środowisk, nie tylko kościelnych, ale i świeckich. Swoją pomocą służyły firmy, głównie te zatrudniające osoby niepełnosprawne, urzędy, instytucje, organizacje pozarządowe, przede wszystkim zrzeszające niepełnosprawnych.

- Co w tej pielgrzymce jest takiego szczególnego?

- Z roku na rok nasze spotkanie gromadziło coraz więcej osób niepełnosprawnych. Organizatorzy przygotowują się co roku na przyjęcie ok. 4500 pielgrzymów z diecezji legnickiej, a także spodziewają się gości z innych diecezji.
W pielgrzymce uczestniczą osoby z różnymi rodzajami niepełnosprawności, ich rodziny, przyjaciele, ci, którzy na co dzień pomagają niepełnosprawnym, przedstawiciele instytucji i organizacji pozarządowych, władze kościelne i świeckie. Nigdy nie zapomnę tego szczególnego widoku, jaki dane mi było oglądać przez ostanie 10 lat - jak rzesza osób niepełnosprawnych przybywała do krzeszowskiego sanktuarium. Pamiętam, że pomimo organizacyjnego zabiegania zawsze starałam się znaleźć chwilkę, stanąć przy drzwiach świątyni - i chłonąć ten cudowny widok, dla niego warto było pracować.
Centralnym punktem spotkania jest zawsze Msza św. pod przewodnictwem biskupa legnickiego. Jest to taki moment, w którym osoby niepełnosprawne najbardziej mogą pokazać swoją obecność w Kościele. Oni czytają czytania mszalne, śpiewają psalm, prowadzą modlitwę wiernych, a także niosą w procesji z darami wykonane przez siebie prace. Te procesje darów - takie piękne i barwne - także na zawsze pozostaną w moich oczach i sercu. Widać było radość i wzruszenie na twarzach tych ludzi, kiedy nieśli kwiaty, świece i własnoręcznie wykonane prace o tematyce maryjnej i eucharystycznej oraz upieczony przez siebie chleb.
Dziękczynienie po Komunii św. w roku śmierci Ojca św. Jana Pawła II pielgrzymi wyrazili, zapalając trzymane w rękach świece, a cała bazylika zapłonęła tysiącami ogników. A o tym, jak żyć z niepełnosprawnością, jak odnaleźć radość pomimo choroby, jak pomóc innym, których także cierpienie dotyka - słuchamy w świadectwach składanych przez osoby niepełnosprawnych pod koniec Mszy św.
Po Eucharystii przychodził zawsze czas na wspólne świętowanie. Każdego roku przygotowywaliśmy na ten moment inne atrakcje. Był więc spektakl Teatru Deszczu z Wolimierza, występy zespołów artystycznych, teatrów szczudlarzy ze Śląska i Chojnic, Anioły na szczudłach budujące swoje „Miasto Aniołów”, cyrk i lot balonem, występ Zespołu Artystyczno-Akrobatycznego „Ocelot” ze Złotoryi oraz zespołu muzycznego „Viola i New Day” z Warszawy i Torunia, „Nowe Jeruzalem”, występowała dla nas także Eleni. Ważne jest to, że również programy artystyczne były wykonywane przez same osoby niepełnosprawne m.in. przez grupy osób niepełnosprawnych z Krakowa. Nigdy nie zabrakło na pielgrzymce wspólnego ciepłego posiłku, słodkiego poczęstunku, okazji do rozmów, spotkań, podzielenia się doświadczeniami, ale także serdeczności i radości. Atmosferą święta i radości tworzyły również występy orkiestr dętych, a szczególnie Młodzieżowej Orkiestry Dętej Diecezji Legnickiej pod batutą Marka Garcarza. Stąd to właśnie czas po Eucharystii nazwany został sanktuaryjnym świętowaniem.

- Szczególne miejsce w sercach osób niepełnosprawnych zajmował Jan Paweł II, co było także odczuwalne w Krzeszowie.

- Specjalnie na pielgrzymkę w roku jego śmierci została przygotowana w kościele pw. św. Józefa wystawa. Można było na niej obejrzeć prace plastyczne pokazujące, jak osoby niepełnosprawne widziały Ojca św. A przed wejściem do kościoła płonęło serce ze świeczek ustawianych przez pielgrzymów. Ku pamięci Jana Pawła II staraniem Duszpasterstwa Osób Niepełnosprawnych wydany został album „Jan Paweł II - wielki Przyjaciel Osób Niepełnosprawnych”. Był jednym z nich, kiedy chorował i umierał. Nauczał, jak bardzo są godni miłości i jak wiele sami mogą ofiarować.

- Klamrą spinającą te 10 lat był II Kongres Osób Niepełnosprawnych.

- W minionym okresie wydarzyło się bardzo wiele. Inicjator i główny organizator krzeszowskiego święta - bp Stefan Regmunt został ordynariuszem diecezji zielonogórsko-gorzowskiej. Opiekę nad Duszpasterstwem Osób Niepełnosprawnych przejął bp Marek Mendyk, który w ubiegłym roku wspólnie z wolontariuszami i Caritas Diecezji Legnickiej zorganizował II Kongres Osób Niepełnosprawnych i X pielgrzymkę osób niepełnosprawnych. Przy tych wspaniałych uroczystościach również dane było mi współpracować. Wówczas dotarło do mnie, ile lat już minęło, od kiedy zostałam zaproszona przez ks. bp Stefana Regmunta do prac organizacyjnych I Kongresu. Dziękuję wszystkim wolontariuszom - członkom Duszpasterstwa Osób Niepełnosprawnych za te lata pięknej pracy na rzecz osób niepełnosprawnych, poprzez którą pokazywaliśmy, że wszyscy jesteśmy dziećmi jednego Ojca.