Wśród zaproszonych prelegentów była s. Małgorzata Chmielewska (przyjaciel osób bezdomnych, założycielka Fundacji „Chleb Życia”), która z powodu choroby nie mogła w nim uczestniczyć, ale przysłała list, którego fragmenty zacytuję: „Żyję od wielu lat razem z ludźmi odrzuconymi i słabymi, którzy albo tacy się urodzili, albo los lub własne i cudze błędy ich do tego doprowadziły. Nie zawsze jest to łatwe, bo wiąże się z niesieniem cudzego cierpienia i zmusza do odkrycia własnej słabości. Stawania w prawdzie. Jednocześnie jednak uwalnia i pokazuje sens ludzkiego życia, którym jest miłość. Nigdy wśród silnych nie spotkałam tyle zdolności do dzielenia się przysłowiową „ostatnią koszulą”, odwagi i wytrwałości w znoszeniu cierpienia i przeciwności losu, a także zwykłej radości. Oni widzą to, czego zabiegani, z nosem przy ziemi, w poszukiwaniu coraz to nowych gadżetów mających nam zapewnić szczęście, nie zauważamy. Widzą, co najważniejsze - wartość bezinteresownego gestu i bezinteresownego czasu… Życie z ubogimi uwalnia nas od masek, pozwala na wolność. Może dlatego są nam potrzebni. Ale my im także jesteśmy niezbędni do życia, a często do przeżycia. Dzieląc się naszą siłą - czasem wiedzą, dobrami materialnymi, otwieramy się na miłość i budujemy siebie. Świadomie używam słowa dzieląc się a nie dając. Dzielimy się z bratem, siostrą. Dzielić się, to dopuścić kogoś do bliskości. Dać można obcemu i nie nawiązać żadnych relacji. W Ewangelii Chrystus odwraca naszą ludzką hierarchię. To najsłabsi są na pierwszym miejscu w Królestwie Bożym. W końcu to Jego pozorna słabość zbawiła świat…”.
Następnym prelegentem był red. „Więzi” Zbigniew Nosowski, wieloletni uczestnik międzynarodowego Ruchu „Wiara i Światło”, przyjaciel osób niepełnosprawnych intelektualnie. Tematem jego referatu było: „Czy w dobrych relacjach można ominąć słabość?”. Mówił o tym, że najczęściej jesteśmy w poprawnych relacjach z drugim człowiekiem, niewiele wiedząc o sobie nawzajem. Dopiero w dobrych relacjach następuje odsłonięcie prawdy o sobie i o drugim. Stanięcie w prawdzie, gdzie nie da się już ukryć naszych słabości. Nie ma zresztą powodu ich ukrywać, co wcale nie znaczy, że wiemy wszystko o sobie… Znać siebie również ze złej strony, a mimo to się akceptować… Chociaż każdy z nas nie tylko jest silny, ale i słaby w różnych sytuacjach czy okresach swojego życia, to zazwyczaj boi się do tego przyznać nie tylko przed drugim człowiekiem, ale i przed samym sobą. Będąc kiedyś w bliskości ze słabymi, uzmysłowił sobie, że silny potrzebuje słabego, bo w ich obecność może odkryć nasze niedomagania.
Kolejnym mówcą był posługujący w hospicjum, ks. Leszek Woroniecki, który mówił o granicy między słabym a silnym, która przebiega w nas, a nie poza nami, bo każdy z nas ma w sobie i siłę i słabość. Mówił też o stopniach komunikacji z chorym, o tym czy należy mówić mu o jego zbliżającej się śmierci? I o tym jak ważne jest umieranie w domu, pomimo braku niektórych udogodnień medycznych (przykład Jan Paweł II), ale za to wśród bliskich, którzy powinni towarzyszyć choremu w przejściu na drugą stronę, gdyż w obliczu śmierci wypowiadane słowa nabierają szczególnej mocy.
Wśród prelegentów była też p. Jadwiga Markur, niepełnosprawna malarka ze Szczecina, której tematem wystąpienia było: „Czy słaby, cierpiący, może być pożyteczny?”. Siedząc na wózku inwalidzkim ze względu na brak jednej nogi i dwóch rąk, robiła wrażenie najbardziej pogodnej ze wszystkich obecnych przy prezydialnym stole. Jej wystąpienie to potwierdziło, bo o swoim kalectwie mówiła z humorem i ogromnym dystansem do samej siebie, co wielokrotnie wywoływało gromki śmiech, ale o niej napiszę osobny artykuł, bo chcę go wzbogacić jeszcze o pobyt u niej w domu.
Zaproszonym gościem był też, nieobecny krytyk filmowy, rodzic dziecka z zespołem Downa p. Tadeusz Sobolewski, którego referat odczytano. Jemu też poświęcę osobny artykuł, by mieć możliwość przekazania jak najwięcej treści.
Wystąpił również prezes Fundacji Dom Rodzinny w Łysogórkach Arkadiusz Więcko, matematyk. Temat jego referatu: „Poświęcam się, czy korzystam z przywileju? Paradoks siły i słabości”. Mówił o tym, że słabi są kanałem naszej siły… Zwrócił też uwagę na to, że mówienie o poświęcaniu czasu słabym nie jest odpowiednim określeniem, gdyż w zamian czerpiemy od nich siłę…
Pierwszą część sympozjum zakończył o. Wojciech Jędrzejowski referatem na temat: „Słabość jako instrument wychowania narodu wybranego”. Oparł go na przykładach ze Starego Testamentu, zaczynając od Adama, by pokazać pierwszą relację Boga na słabość człowieka. Bóg pyta Adama w raju: Gdzie jesteś Adamie? Nie chce, żeby został samotny ze swoim grzechem i zagubiony, więc wyrusza na jego poszukiwanie. Bóg nie jest obojętny - mówi o. Wojciech - kiedy grzeszymy, kiedy czynimy zło i o tym Bóg nam mówi. Obojętność nie pomaga w poprawieniu relacji, ani zamknięcie się w sobie. „Wnętrzności we mnie się poruszają, gdybym cię miał odrzucić…” - mówi Bóg. Jeżeli wyrażasz swoje oburzenie czy swój gniew, to nie jest odrzucenie, tylko ból na zranienie… Słabość to często synonim grzechu. Tu pada przykład Dawida, który zobaczył kobietę i w tym nie ma jeszcze nic złego, ale potem zasięgnął informacji, kto to? Była to Batszeba żona Uriasza, którego podstępem wysyła na najtrudniejszy odcinek walki, gdzie ginie i wtedy bierze Batszebę za żonę. Ponieważ Bogu się to nie spodobało, zapowiada liczne kary, łącznie ze śmiercią syna. Po ogromie nieszczęść Dawid zwraca się do Boga w błagalnej modlitwie i zostaje wysłuchany… Biblia jest wołaniem do Pana Boga, żeby uleczył zło, które jest nieproporcjonalne do naszych możliwości, więc bez pomocy z zewnątrz z niego nie wyjdziemy. Pada też przykład króla Izraela Eliasza i jego konfrontacja z Baalem.
Po porannych referatach przyszedł czas na dyskusję. Popołudniowe obrady zakończyły się natomiast koncertem w Sali Bogusława, którego gospodarzami byli niepełnosprawni intelektualnie, podejmujący na scenie autorów piosenek poetyckich.
Pomóż w rozwoju naszego portalu