We wtorkowe słoneczne popołudnie 1 maja br. proboszcz toruńskiej parafii pw. św. Maksymiliana Kolbego wraz z Biskupem Ordynariuszem, licznie zgromadzonymi kapłanami, siostrami zakonnych i wiernymi, którzy tłumnie wypełnili kościół, dziękował Bogu za łaskę 50 lat sprawowania kapłaństwa i prosił o jej odnowienie na dalsze lata posługi. Poważny, uroczysty, a jednocześnie radosny charakter tej Mszy św. podkreślił chór parafialny, witając swojego proboszcza, wkraczającego do wybudowanej przez siebie świątyni w orszaku księży, słynnym Bachowskim chorałem z Kantaty 147 „Jesus bleibet meine Freude” („Jezus moją radością”). Słowo Boże rozważane w tej Eucharystii zostało oparte na motywie Dobrego Pasterza z Ewangelii według św. Jana (J 10, 1-18). Biskup Toruński przypomniał, że pierwsi chrześcijanie widzieli w Jezusie największego pasterza Bożej owczarni, a motyw Dobrego Pasterza stał się natchnieniem dla artystów i drogowskazem dla kapłanów, także dla ks. Andrzeja Klempa, który przed 50 laty żegnał się z pelplińskim Seminarium Duchownym. „Mając przed sobą obraz Dobrego Pasterza, ruszałeś na drogę kapłańską, a wilków wtedy nie brakowało” - mówił Biskup Andrzej, nawiązując do prześladowań księży w okresie komunistycznym i dodał: „Kościół przetrwał dzięki dobrym pasterzom”. Przedtem przywołał postać bł. ks. Stefana W. Frelichowskiego i jego pojmowanie kapłaństwa jako „dawanie ludziom Boga” („Pamiętnik”, 7-13 marca 1937 r.). Kapłańska droga Andrzeja Klempa, który przed laty wyznał: „Od kiedy sięgam pamięcią, zawsze chciałem być księdzem” („Niedziela” - „Głos z Torunia”, 1 VI 1997), była konsekwentną realizacją tego dziecięcego marzenia, a także testamentu duchowego patrona toruńskiego Seminarium oraz ewangelicznej wizji św. Jana. Potwierdził to bp Andrzej Suski, gdy mówił o relacjach proboszcza jubilata z parafianami: „Wiem, kim dla nich jesteś: pasterzem dobrym. Wiem, że pragniesz ich dobra”. W takim duchu były również formułowane podziękowania po zakończeniu Eucharystii: „Byłeś dla nas przykładem dobrego pasterza na wzór Jezusa Chrystusa” - mówił przedstawiciel Akcji Katolickiej. „Ze zbiorowości przypadkowych mieszkańców staliśmy się jedną społecznością” - podkreśliła występująca w imieniu III Liceum Ogólnokształcącego polonistka Aleksandra Depczyńska.
Drugim wątkiem, który podejmowali w swoich podziękowaniach liczni goście i przedstawiciele struktur parafialnych stał się jego imponujący dorobek jako budowniczego kościołów, co jest powszechnie odbierane jako charyzmat posługi Księdza Prałata. Znalazło to wyraz w wystąpieniu przedstawicieli Stowarzyszenia Rodzin Katolickich: „Dziękujemy za Twoją pasterską miłość w scenerii kościoła, który wybudowałeś”. Przypomnijmy, że Ksiądz Andrzej bezpośrednio po objęciu parafii pw. św. Maksymiliana Kolbego przystąpił do stawiania kościoła parafialnego. 14 listopada 1982 r. w jego fundamenty wbudowano kamień węgielny wydobyty z rzymskich katakumb i poświęcony przez Papieża Jana Pawła II. Tę największą świątynię w powojennej historii Torunia poświęcił w 12 października 1989 r. ostatni biskup chełmiński Marian Przykucki. Do tej pory kościół ten jest upiększany, a stopniowo adaptowane wnętrza w podziemiach służą licznym organizacjom działającym przy parafii. Nieopodal wzniesiono również okazały dom parafialny. To nie wszystkie dokonania ks. Klempa; gdy był proboszczem parafii pw. Podwyższenia Krzyża Świętego w Kaszczorku, odbudował ze zgliszcz po pożarze w 1966 r. tamtejszy kościół, a w pobliskiej Złotorii postawił dom parafialny. Przypomnijmy, że działalność ta przypadła na trudny dla Kościoła czas szykan, prześladowań, sprzeciwu władz komunistycznych niechętnych wznoszeniu budowli sakralnych. Któż lepiej od niego wie, ile trudności trzeba było pokonać, do ilu drzwi zapukać. A jednak z Bożą pomocą robił swoje, pamiętając o swojej kapłańskiej dewizie przyjętej jeszcze w Pelplinie i zapisanej na obrazku prymicyjnym: „Panie, umiłowałem okazałość domu Twego i miejsce mieszkania chwały Twojej” (Ps 25 (26), 8). Jednak w ciągu 50 lat posługi ks. Andrzej Klemp pozostawił na swej kapłańskiej drodze nie tylko materialne, opatrzone znakiem krzyża znaki.
To również dzieła miłosierdzia uhonorowane w 1997 r. Nagrodą Prezydenta Miasta Torunia w kategorii: „Troska o człowieka”. W pierwszym dziesięcioleciu Kościoła toruńskiego jako dyrektor Caritas stworzył struktury tej organizacji w całej diecezji, a jednocześnie zorganizował pierwsze kolonie dla 200 dzieci z ubogich rodzin. Rozbudował Centrum Pielęgnacji Caritas przy pomocy s. Zygmunty (Zofii Kaszuby), karmelitanki. Siostra Zygmunta, kierująca Centrum, w krótkim, żarliwym słowie do Jubilata życzyła, by „jak najdłużej był narzędziem Bożego Miłosierdzia”. Dodajmy, że właśnie na jego prośbę biskup toruński Andrzej Suski skierował do parafii pw. św. Maksymiliana Kolbego pięć „bezdomnych” sióstr karmelitanek Dzieciątka Jezus. Obecnie mieszkają w nowym domu zakonnym wybudowanym obok kościoła parafialnego, współpracując z parafią w różnych dziedzinach, o czym Ksiądz Proboszcz wielokrotnie przypomina z satysfakcją. To wszystko świadczy o tej właściwości charakteru, dzięki której postrzegamy go jako dobrego pasterza. To przede wszystkim wrażliwość na potrzeby drugiego człowieka. To umiejętność znalezienia drogi do serc parafian, których ujmuje wewnętrznym ciepłem, dobrym słowem, uśmiechem, życzliwością. Zadziwia pogodą ducha mimo tragicznych przeżyć z dzieciństwa: miał niespełna 7 lat, gdy jego ojciec, oficer 63. toruńskiego pułku piechoty został zamordowany w Katyniu. Do dziś otacza go serdeczną pamięcią i przywołuje sceny z dzieciństwa w swoich homiliach. Mimo wszystko żyje przyszłością, snuje ambitne plany, a swoje otoczenie umacnia optymizmem i osobistym przykładem niespożytej energii. Za to wszystko licznie zgromadzeni na dziękczynnej Eucharystii wierni podziękowali mu, poprzedzoną przez parafialny chór tradycyjną pieśnią „Ad multos annos”, owacją na stojąco, jakiej jeszcze nie widział ten kościół. Zapewne nie inaczej okazaliby swą wdzięczność mieszkańcy kaszubskiej Redy - jego pierwszej placówki wikariuszowskiej i Nowego Miasta Lubawskiego z sanktuarium Matki Boskiej Łąkowskiej, gdzie pracował przez 7 lat (replikę cudownej rzeźby umieścił w naszej świątyni parafialnej), także Kaszczorka i Złotorii, za 16 lat posługi.
Nie przebrzmiała jeszcze finałowa fraza „Te Deum” kończącego tę niezapomnianą Mszę św., gdy wśród podziękowań i życzeń dla ks. prał. Andrzeja Klempa padły słowa wypowiedziane przez ks. Romana Napiwodzkiego w imieniu wikariuszy parafii: „Uczyłeś nas, jak cieszyć się kapłaństwem”. Usłyszeliśmy także: „Patrząc na Twoje życie, możemy powiedzieć, że czujesz się spełniony. Wyrażamy Panu Bogu wdzięczność, że na naszej drodze postawił nam Ciebie”. Księże Romanie, myślę, że te słowa przyjęli jako swoje wszyscy, którzy w tamto majowe popołudnie dziękowali Bożej Opatrzności, że postawiła na ich życiowym szlaku dobrego pasterza.