Monika Hyla: - Jak ocenia Pan reakcje widzów po premierze filmu?

Jerzy Ridan: - Według mnie, film został bardzo dobrze przyjęty, pomimo że jest trudny w odbiorze. Trwa 50 min, brak w nim słownego komentarza i wypowiedzi bohaterów. Sądzę, że słowa, które ostatnio padają w mediach, nie zawsze są wiarygodne. Dlatego zrealizowałem film, który głównie przez obraz pokazuje emocje i sytuacje. Po co komentować coś, co jest jasne i oczywiste?
Film jest ostro montowany i ma niezłe tempo. Występują w nim wspaniali bohaterowie: mieszkańcy Krakowa i pielgrzymi z całego kraju, tworzący wielki, polski Kościół. Kamera przedstawia ich emocje, ich autentyczne wzruszenia...

- Dlaczego film dotyczący pielgrzymki Papieża Benedykta XVI do Polski nosi tytuł „Otwarte miasto”?

- Film zaczyna się sekwencją ujęć zrealizowanych w dniu śmierci Jana Pawła II. Słychać dzwon Zygmunta, ludzie stoją pod oknem papieskim, pogrążeni w smutku śpiewają: „Święty Boże, Święty Mocny…”. To ważna scena, ponieważ wszyscy nosimy w sercu pamięć o Janie Pawle II.
Od początku byłem ciekawy, jak Kraków i jego mieszkańcy przyjmą nowego Papieża - Niemca. Początkowo film miał nosić tytuł: „Regina Caeli”. Jednak w trakcie realizacji zrozumiałem, że Kraków podczas pielgrzymki Benedykta XVI stał się dla wszystkich miastem szczególnie otwartym. Stąd tytuł.

- Co Pana najbardziej wzruszyło podczas realizacji filmu?

- Montowałem film prawie pół roku. To był dla mnie fascynujący czas. Pochylałem się nad każdym ujęciem... Na ekranie widziałem też wiele łez. Zdecydowałem jednak, że w filmie pokażę tylko jedną łzę i tylko przez jedną sekundę. Płacze dziewczyna, która śpiewa: „Nie lękajcie się”, ale wokół niej inne dziewczyny się śmieją. Choć w filmie zwyciężyła radość, tę jedną łzę widz dobrze zapamięta.

- Która scena najbardziej Pana zachwyciła?

- Kiedy jeden z operatorów, filmujący Mszę św. na Błoniach, podczas błogosławieństwa Ojca Świętego przeżegnał się ręką, w której... trzymał kamerę. Oczywiście, jego ujęcie było stracone. Nam też nie udało się tej sceny zarejestrować. Emocje wzięły górę. A szkoda... To było bardzo prawdziwe.

- Skąd wziął się pomysł na film, który ma kilkuset twórców?

- 3 lata temu zrobiłem film wspólnie z grupą młodzieży. Przekonałem się, że warto pracować także z filmowcami amatorami. Film nosił tytuł „Dziewczyny z Nowej Huty” i na Międzynarodowym Festiwalu CIRCOM w Liverpoolu uzyskał nagrodę za... oryginalność.
Być może i „Otwarte miasto” zostanie docenione. W maju film pokazany będzie na Międzynarodowym Festiwalu Filmów Katolickich w Niepokalanowie.

- Wierzę, że jury film dostrzeże...

- Od początku mieliśmy świadomość, że uczestniczymy w projekcie wyjątkowym, gdyż nikt jeszcze takiego filmu nie zrealizował. Teraz żałuję, że nie zgłosiliśmy go do Księgi rekordów Guinnessa.
Założona została strona www.otwartemiasto.pl, którą „odwiedziło” ponad 160 tys. internautów z Polski i z zagranicy. Potem ponad 400 profesjonalnych operatorów i filmowców amatorów nadesłało swoje filmy. Najmłodszym filmowcem była uczennica II klasy szkoły podstawowej!
Film tworzyli głównie ludzie młodzi. Wśród nich najbardziej pracowity okazał się student III roku filozofii - Krzysztof Galas, który przez 4 doby realizował materiały filmowe w dzień i w nocy, także w ulewnym deszczu. Warto dodać, że kierownikiem produkcji był także student - Marek Nawracaj, ze Szkoły Filmowej w Łodzi.

- Film kończy scena zrealizowana w ulewnym deszczu. Czy to przesłanie pesymistyczne?

- Podczas montażu miałem wrażenie, że ten deszcz zmywa pamięć o pobycie Ojca Świętego w Krakowie. Później okazało się, że to jednak nieprawda. Polacy w wielu sondażach stwierdzali, że najważniejszym ubiegłorocznym wydarzeniem był przyjazd Benedykta XVI do Polski. Cieszę się, że takie są odczucia ludzi, a także z tego, że mój film będzie te wydarzenia przypominać.
Jedna z bohaterek filmu - pani Jadwiga z Syberii, która po raz pierwszy w pełni uczestniczyła w Mszy św. i Komunię św. przyjęła z rąk Benedykta XVI, powiedziała: „To trzeba przeżyć, tego uczucia nie da się opisać”. Myślę, że tak jest z tym filmem. Po prostu, trzeba go zobaczyć.