Historia ludzkości, a tym samym każdego z nas jest historią człowieka, który błądzi na pustyni zła, oschłości i samotności. Tragizm grzechu przerwał niewysłowioną harmonię stworzenia, którą u zarania ustanowił Pan Bóg. Pomimo dotykających nas konsekwencji grzechu, Bóg nie oddalił się od swego stworzenia, lecz z nim pozostał, i ze szczególnym uporem i miłością poszukuje synów marnotrawnych, którzy uciekają sprzed Jego oczu. Stwórca wyszedł naprzeciw grzesznego ludzkiego życia w Słowie Wcielonym. Jezus Chrystus jawi się na scenie historii jako „Baranek Boży, który gładzi grzechy świata”. Pierwsze słowa, które wypowiedział publicznie są aktualnym do dziś przesłaniem: „Nawracajcie się, albowiem bliskie jest królestwo niebieskie” (Mt 4, 17). Nawoływanie do nawrócenia zachęca nie tylko do zmiany postępowania, ale i radykalnej przemiany myślenia i serca. Odwrócenie się od zła, to wejście na drogę wiodącą do Królestwa sprawiedliwości, miłości i prawdy. Podejmując trud nawrócenia, człowiek powraca, jak syn marnotrawny, do domu Ojca, który nigdy o nim nie zapomniał i nie opuścił. Spotkanie z Chrystusem jest szansą zmiany życia i umożliwia, po zakończeniu doczesnej pielgrzymki, stanięcie u wrót Królestwa Bożego.
Ziemską misję Chrystusa kontynuowali Apostołowie, również nawołując do nawrócenia: „Nawracajcie się i niech każdy z was ochrzci się w imię Jezusa Chrystusa na odpuszczenie grzechów waszych” (Dz 2,37-38). Uniwersalność ewangelicznego nauczania pozwala na nieustanne odkrywanie na nowo sakramentu pokuty, w jego najgłębszym znaczeniu - jako spotkania z Bogiem, który przebacza za pośrednictwem Chrystusa w Duchu Świętym. Ustawiczna refleksja nad tym sakramentem uwarunkowana jest przede wszystkim głoszeniem miłości Ojca, jako fundamentu życia i chrześcijańskiej aktywności w kontekście współczesnej rzeczywistości, w której etyczna wizja ludzkiej egzystencji jest marginalizowana. Zagubienie sensu wyznania grzesznej sfery własnego życia wynika z utraty poczucia grzechu (odróżnienia dobra i zła). Pojęcie winy interpretuje się często w kategoriach psychologii i socjologii. Życie ludzkie bez walorów duchowych i praktycznych (bez sakramentu pokuty) systematycznie podlega erozji i jałowieje. Biblijne przesłanie do pokuty w życiu chrześcijańskim realizuje się jako nieustanne dążenie do nawrócenia. Podejmowanie i realizacja dzieł pokutnych jest stymulatorem przemian w świadomości, należy odczytywać je jako owoc Bożej łaski. Z wezwaniem do nawrócenia związane jest również przebaczenie grzechów: „Pokutujcie więc, i nawracajcie się, aby grzechy wasze zostały zgładzone” (Dz 3, 19). Nawrócenie jest wymogiem ostatecznego przymierza z Bogiem oraz niezmienną postawą tego, kto przyjmuje ewangeliczne nauczanie, stając się cząstką Bożego Królestwa w jego dynamizmie historycznym i eschatologicznym. Pojednanie z Bogiem nie kończy się w momencie liturgicznego sprawowania sakramentu pokuty, ale winno prowadzić do przeżywania postawy pokutnej jako ustawicznego wymiaru doświadczenia chrześcijańskiego życia. Sakrament pokuty toruje drogę wiodącą ku świętości życia oraz umożliwia odnalezienie prawdy, zakłóconej i naruszonej przez grzech. W duchowości człowieka autentycznie przeżywającego pojednanie z Bogiem umacnia się radość, jaką niesie ze sobą perspektywa zbawienia i życia wiecznego. Owa radość przez wielu ludzi naszych czasów jest często mało odczuwana, czasem niezrozumiała, a nawet nieznana. Jednak dla wszystkich grzesznych zawsze jest otwarta brama wiodąca ku zbawieniu. Człowiek bowiem nie jest pozostawiony sam sobie, albowiem zawsze obok jest Jezus Chrystus. Ostoją grzesznego człowieka jest zatem Słowo Wcielone, które napełnia boskością chore serce ludzkości, aby prowadzić ją drogą świętości ku życiu wiecznemu.