Modlitwa ekumeniczna w legnickiej katedrze

Na wstępie ks. kan. Andrzej Jarosiewicz przedstawił tematykę tegorocznego Tygodnia Modlitw o Jedność Chrześcijan, która brzmi: „Jezus Chrystus jedynym fundamentem Kościoła”, oraz uczestników uroczystości. Obok Biskupa Legnickiego obecni byli m.in. ks. inf. Władysław Bochnak - wikariusz generalny, ks. dr Leopold Rzodkiewicz - rektor legnickiego Wyższego Seminarium Duchownego wraz z gronem profesorów i przełożonych, a także księża proboszczowie legnickich parafii. Wśród przybyłych gości obecni byli ks. Mirosław Drapała z Kościoła greckokatolickiego, pastor Jan Zajączkowski (emeryt) i pastor Cezary Królewicz z Kościoła ewangelicko-augsburskiego oraz ks. Lubomir Worchacz z Kościoła prawosławnego. Wśród uczestników uroczystości, obok wiernych z wymienionych legnickich Kościołów Siostrzanych, obecni byli także klerycy.
W czasie Mszy św., w homilii biskup legnicki Tadeusz Rybak mówił: „Radość spotkania, wspólnej modlitwy, która wyraża nasze dążenie do jedności, jest dziś w naszych sercach. Płynie ona nie tylko stąd, że jako ludzie chcemy obdarzać się życzliwością, ale ze zrozumienia, jakie przynosi nam wiara, że wśród nas jest Jezus Chrystus, któremu zawierzyliśmy, który jest Jedynym Zbawicielem i Światłością świata. Światłość - którą jest Jezus Chrystus - jest potrzebna także ludziom dzisiaj, bo zauważamy, że ludzie zamykają się na Nią. Niektórzy chcą usunąć chrześcijaństwo z życia. Przeznacza się wiele środków finansowych na to, aby Europa była bez chrześcijaństwa, bez tej Światłości, którą jest Chrystus”. Tutaj Ksiądz Biskup powołał się na wykład wygłoszony na Uniwersytecie Lubelskim przez obecnego w ostatnim czasie w Polsce prof. Rocco Buttiglionego, którego kandydatura na członka komisji została odrzucona przez Unię Europejską ze względu na jego chrześcijańskie poglądy. „Nieraz możemy spotkać się z niechęcią do chrześcijaństwa tam, gdzie chodzi o przykazania Boże, model rodziny, o stosunek do życia człowieka - mówił Biskup Legnicki. - Chce się w ten sposób odciągnąć ludzi od chrześcijaństwa i wprowadzać nową moralność - laicką. Dążymy do Chrystusa. Historyczne układy spowodowały, że chrześcijanie się podzielili, ale ciągle czujemy potrzebę jedności między nami. Jedności, która nie jest tylko skutkiem wysiłku człowieka, ale jest owocem działania Ducha Świętego. O ten dar Ducha Świętego modlimy się szczególnie w tym tygodniu, ale Kościół wznosi tę modlitwę nieustannie. Obok modlitwy podejmowane są rozmaite inicjatywy, zwłaszcza niesienia pomocy ludziom, które przynoszą dobre owoce, bo są wynikiem współpracy między chrześcijanami różnych wyznań. Dziś, modląc się o jedność, prosimy, by w tym dążeniu do jedności, nie zabrakło nam nadziei i konsekwencji. Niech wspiera nas w tym dążeniu także Maryja - Matka Jedności”.
O dar jedności prosili także w swoich modlitwach przedstawiciele Kościołów Siostrzanych. Ks. Mirosław Drapała z Kościoła greckokatolickiego nawiązał także do aktualnych wydarzeń wolnościowych na Ukrainie. Mówił: „Dzisiaj również w naszych modlitwach prosimy Boga, aby pokój i sprawiedliwość, które przyszły na Ukrainę, były trwałe”.
„Z wdzięcznością przyjąłem po raz kolejny zaproszenie do udziału w modlitwie o Jedność Chrześcijan” - mówił ks. Cezary Królewicz z Kościoła ewangelicko-augsburskiego. Nawiązując do tegorocznego tematu Tygodnia Modlitw, mówił: „Jak można dziś budować nową społeczność ekumeniczną? Na dobrym fundamencie!… My jesteśmy budowlą Bożą. Dla tej budowli został założony fundament, którym jest Jezus Chrystus. To znaczy, że ta budowla opiera się na społeczności z Chrystusem… Wybrać Chrystusa za fundament, to znaczy budować na odpuszczeniu grzechów, na pojednaniu z Bogiem i bliźnimi. Budować na fundamencie, którym jest Jezus Chrystus, to znaczy uczyć się od Niego, brać z Niego przykład i to nie tylko w służeniu, ale i w ofierze. On oddał życie Swoje. W centrum chrześcijańskiej religii stoi ofiara, jaką złożył Jezus Chrystus. Budować na fundamencie, którym jest Jezus Chrystus, znaczy także przebaczać, być gotowym do służby i ofiary. Tego chcę życzyć Wam i sobie w imieniu parafii ewangelicko-augsburskiej w Legnicy, jako jej proboszcz, w imieniu diecezji, na terenie której pełnię swoją służbę - diecezji wrocławskiej, w imieniu naszej Rady Parafialnej. Niech Jedyny Pan - Jezus Chrystus pozostanie w naszych sercach”.
Ks. Lubomir Worchacz z Kościoła prawosławnego mówił: „Święta gregoriańskie i juliańskie Bożego Narodzenia, Święto Trzech Króli i Święto Jordanu, Teofanii, Objawienia Bożego, to czas w którym uświadamiamy sobie potrzebę wzajemnej miłości. Ze swej bezgranicznej miłości Bóg posyła Syna Swego na ziemię, aby przekazać człowiekowi przykazanie miłości. Czas Bożego Narodzenia mija, ale dzisiejsze nabożeństwo przypomina nam, co przekazuje Chrystus każdemu z nas. W imieniu parafii prawosławnej im. Zmartwychwstania Pańskiego w Legnicy i własnym, dziękuję za zaproszenie do tegorocznej modlitwy o Jedność Chrześcijan. Pragnę, aby to dzisiejsze nabożeństwo uświadomiło nam potrzebę wzajemnego poznania, potrzebę wzajemnej miłości, bo chrześcijaństwo jest religią miłości… Im bardziej chrześcijanie różnych wyznań będą siebie poznawać, szanować, miłować, tym bardziej Pan nasz Jezus Chrystus - jedyny fundament Kościoła będzie bliżej nas na każdy dzień. Tego wszystkim życzę.”
Spotkanie modlitewne zakończyło pasterskie błogosławieństwo udzielone przez Biskupa Legnickiego, który dziękując wszystkim za udział we wspólnej modlitwie, życzył, aby Pan Bóg wspierał w dalszym ciągu dążenie do jedności, a także by podjęte już życzliwe kontakty, były kontynuowane.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Drodzy bracia i siostry! Dzisiaj chciałbym wam powiedzieć o kolejnej, po św. Katarzynie Sieneńskiej i św. Katarzynie z Bolonii świętej noszącej imię Katarzyna. Myślę o św. Katarzynie z Genui, znanej przede wszystkim z powodu jej wizji czyśćca. Tekst, który opisuje jej życie i myśl, został opublikowany w tym liguryjskim mieście w 1551 r. Jest podzielony na trzy części: „Życie i nauka”, „Udowodnienie i wyjaśnienie czyśćca” - bardziej znana jako Traktat oraz „Dialog między duszą a ciałem”. Redaktorem końcowym był spowiednik Katarzyny, ks. Cattaneo Marabotto. Katarzyna urodziła się w Genui w 1447 r. Była ostatnią z pięciorga dzieci. Została osierocona przez ojca, Giacomo Fieschi, gdy była jeszcze dzieckiem. Matka, Francesca di Negro, dała jej dobre wychowanie chrześcijańskie, na tyle, że starsza z dwóch córek została zakonnicą. W wieku szesnastu lat Katarzyna został wydana za mąż za Giuliano Adorno, człowieka, który po wielu doświadczeniach militarnych i handlowych na Bliskim Wschodzie, powrócił do Genui, aby się ożenić. Życie małżeńskie nie było łatwe, także ze względu na charakter małżonka, uzależnionego od hazardu. Sama Katarzyna miała początkowo skłonność do prowadzenia pewnego rodzaju życia światowego, w którym jednakże nie mogła odnaleźć spokoju. Po dziesięciu latach, w jej sercu było głębokie poczucie pustki i goryczy. Nawrócenie rozpoczęło się 20 marca 1473 r., dzięki wyjątkowym przeżyciom. Udawszy się do kościoła świętego Benedykta i klasztoru Matki Bożej Łaskawej, aby się wyspowiadać, klękając przed kapłanem, „otrzymała - jak sama pisze - ranę w sercu, ogromną miłość ku Bogu”, z bardzo jasną wizją swojej nędzy i wad, a jednocześnie dobroci Boga, że omal nie zemdlała. Z tego doświadczenia zrodziła się decyzja, która ukierunkowała całe jej życie: „Nigdy więcej świata, nigdy więcej grzechów” (por. Vita mirabile, 3rv). Wówczas Katarzyna uciekła, przerywając spowiedź. Gdy wróciła do domu, weszła do najodleglejszego pokoju i długo płakała. W tym momencie była już wewnętrznie pouczona o modlitwie i świadoma ogromnej miłości Boga względem niej, grzesznej. Było to doświadczenie duchowe, którego nie mogła wyrazić słowami (por. Vita mirabile, 4r). To właśnie przy tej okazji ukazał się jej cierpiący Jezus, niosący krzyż, jak jest to często przedstawiane w ikonografii świętej. Kilka dni później wróciła do księdza, by w końcu dokonać dobrej spowiedzi. Tutaj zaczęło się owo „życie oczyszczenia”, które przez długi czas było przyczyną jej stałego bólu za popełnione grzechy i pobudziło do przyjmowania pokuty i ofiar, aby ukazać Bogu swoją miłość. Na tej drodze Katarzyna coraz bardziej przybliżała się do Pana, aż do wejścia w to, co nazywa się „życiem zjednoczenia”, to znaczy relacji wewnętrznego zjednoczenia z Bogiem. W Vita mirabile napisano, że jej dusza była prowadzona i pouczana wewnętrznie jedynie słodką miłością Boga, który dawał jej wszystko, czego potrzebowała. Katarzyna oddała się niemal całkowicie w ręce Pana, aby żyć przez około dwadzieścia pięć lat - jak pisze - „bez pośrednictwa jakiegokolwiek stworzenia, żyć pouczana i rządzona przez samego Boga”(Vita mirabile, 117r-118r), karmiąc się nade wszystko nieustanną modlitwą i Komunią Świętą przyjmowaną każdego dnia, co w jej czasach nie było powszechne. Dopiero wiele lat później Pan dał jej kapłana, który zatroszczył się o jej duszę. Katarzyna zawsze niechętnie zwierzała się i wyrażała doświadczenie swej mistycznej komunii z Bogiem, przede wszystkim ze względu na głęboką pokorę, jaką doświadczała w obliczu łask Pana. Jedynie perspektywa uwielbienia i możliwości pomagania w rozwoju duchowym innych ludzi pobudziła ją, aby powiedzieć innym, co się w niej wydarzyło, począwszy od chwili nawrócenia, które było jej doświadczeniem pierwotnym i podstawowym. Miejscem jej wstąpienia na szczyty mistyki był szpital Pammatone, największy kompleks szpitalny w Genui, którego była dyrektorką i inspiratorką. Tak więc Katarzyna żyła życiem w pełni czynnym, pomimo owej głębi swego życia duchowego. W Pammatone utworzyła się wokół niej grupa zwolenników, uczniów i współpracowników, zafascynowanych jej życiem wiary oraz miłością. Sam jej małżonek Giuliano Adorno, został nim na tyle pozyskany, że porzucił rozpustne życie, aby stać się tercjarzem franciszkańskim, przenieść do szpitala, i pomagać swej żonie. Zaangażowanie Katarzyny w opiekę nad chorymi trwało aż do końca jej ziemskiej pielgrzymki, 15 września 1510 r. Od nawrócenia do śmierci nie było wydarzeń nadzwyczajnych, ale dwa elementy charakteryzują całe jej życie: z jednej strony doświadczenie mistyczne, to znaczy głębokie zjednoczenie z Bogiem, odczuwane jako unia oblubieńcza, a z drugiej opieka nad chorymi, organizowanie szpitala, służba bliźniemu, zwłaszcza najbardziej potrzebującym i opuszczonym. Te dwa bieguny - Bóg i bliźni wypełniają całkowicie jej życie, praktycznie spędzone w obrębie szpitalnych murów. Drodzy przyjaciele, nigdy nie wolno nam zapominać, że im bardziej miłujemy Boga i trwamy w modlitwie, tym bardziej potrafimy prawdziwie kochać otaczające nas osoby, ponieważ będziemy zdolni do dostrzeżenia w każdej osobie oblicza Pana, który kocha bezgranicznie, nie czyniąc różnic. Mistyka nie tworzy dystansu wobec bliźniego, nie tworzy życia abstrakcyjnego, lecz raczej przybliża do drugiego człowieka ponieważ zaczyna się postrzegać świat oczyma i sercem Boga. Myśl Katarzyny o czyśćcu, ze względu na którą jest ona szczególnie znana, jest skondensowana w ostatnich dwóch częściach cytowanej księgi: „Traktat o czyśćcu” i „Dialogu między duszą a ciałem”. Ważne, aby zauważyć, że Katarzyna w swym doświadczeniu mistycznym nie ma nigdy szczególnych objawień o czyśćcu czy też doznających tam oczyszczenia duszach. Jednakże w pismach inspirowanych naszą Świętą jest to element centralny, a sposób jego opisania ma cechy oryginalne, na tle swej epoki. Pierwszy rys indywidualny dotyczy „miejsca” oczyszczenia dusz. W jej czasach przedstawiano go głównie odwołując się do obrazów związanych z przestrzenią: sądzono, że istnieje pewna przestrzeń, gdzie miałby się znajdować czyściec. U Katarzyny jednak czyściec nie jest przedstawiony jako element krajobrazu wnętrzności ziemi: jest to ogień nie zewnętrzny, ale wewnętrzny. Czyściec jest ogniem wewnętrznym. Święta mówi o drodze oczyszczenia duszy ku pełnej komunii z Bogiem, wychodząc od swojego doświadczenia głębokiego bólu z powodu popełnionych grzechów, w porównaniu z nieskończoną miłością Boga (por. Vita mirabile, 171v). Słyszeliśmy, że w czasie nawrócenia Katarzyna nagle odczuwa dobroć Boga, nieskończoną odległość swego życia od tej dobroci oraz palący ogień w swym wnętrzu. To jest ten ogień, który oczyszcza, jest to wewnętrzny ogień czyśćca. Także i tu jest rys oryginalny w porównaniu z myślą tamtej epoki. W istocie nie wychodzi się od zaświatów, aby powiedzieć o mękach czyśćcowych - jak to było w zwyczaju w tym czasie, a być może jeszcze dziś - aby następnie wskazać drogę do oczyszczenia i nawrócenia. Nasza Święta wychodzi od własnego doświadczenia życia wewnętrznego na drodze ku wieczności. Dusza - mówi Katarzyna - przedstawia się Bogu jako nadal związana pragnieniami i cierpieniami wynikającymi z grzechu, a to uniemożliwia jej, aby cieszyła się uszczęśliwiającą wizją Boga. Katarzyna stwierdza, że Bóg jest tak święty i czysty, że dusza zbrukana grzechem nie może się znaleźć w obecności Bożego majestatu (por. Vita mirabile, 177r). Także i my czujemy, jak bardzo jesteśmy oddaleni, jak bardzo jesteśmy pełni tak wielu rzeczy, które uniemożliwiają nam widzenie Boga. Dusza jest świadoma ogromnej miłości i doskonałej sprawiedliwości Boga, i w konsekwencji cierpi, że nie odpowiedziała w sposób prawidłowy i doskonały na tę miłość, a właśnie sama miłość wobec Boga staje się tym samym płomieniem, sama miłość oczyszcza z rdzy grzechu. U Katarzyny można dostrzec obecność źródeł teologicznych i mistycznych, z których zazwyczaj czerpano w owym czasie. W szczególności odnajdujemy typowy obraz zaczerpnięty od Dionizego Areopagity, to jest złotą nić, łączącą serce człowieka z samym Bogiem. Kiedy Bóg oczyścił człowieka, wiąże go cieniutką złotą nicią, jaką jest Jego miłość, i pociąga go ku sobie uczuciem tak silnym, że człowiek staje się „pokonanym, zwyciężonym, pozbawionym siebie”. W ten sposób serce człowieka jest opanowane przez miłość Boga, która staje się jedynym przewodnikiem, jedynym poruszycielem jego egzystencji (por. Vita mirabilis, 246 rv). Owa sytuacja wyniesienia ku Bogu i powierzenia się Jego woli, wyrażona obrazem nici, jest używana przez Katarzynę, aby wyrazić działanie światła Bożego na dusze w czyśćcu, światła, które je oczyszcza i unosi do wspaniałości promienistego blasku Bożego (por. Vita mirabilis, 179r). Drodzy przyjaciele! Święci w swoim doświadczeniu zjednoczenia z Bogiem, osiągają tak głębokie „poznanie” Bożych tajemnic, w którym nawzajem przenikają się miłość i poznanie, że stanowią pomoc dla teologów w ich wysiłkach badawczych, intellectus fidei rozumienia tajemnic wiary, rzeczywistego zgłębienia tajemnic, na przykład, czym jest czyściec. Poprzez swe życie święta Katarzyna poucza nas, że im bardziej kochamy Boga i wchodzimy w zażyłość z Nim na modlitwie, to tym bardziej pozwala się On poznawać i rozpala nasze serca swoją miłością. Pisząc o czyśćcu, Święta przypomina nam podstawową prawdę wiary, która staje się dla nas zachętą do modlitwy za zmarłych, aby mogli oni osiągnąć uszczęśliwiającą wizję Boga w komunii świętych (por. Katechizm Kościoła Katolickiego, 1032). Pokorna, wierna i wielkoduszna służba, jaką Święta zaoferowała przez całe życie w szpitalu Pammatone, to jasny przykład miłości dla wszystkich i szczególna zachęta dla kobiet, które wnoszą fundamentalny wkład na rzecz społeczeństwa i Kościoła, wraz ze swą cenną pracą, ubogaconą przez ich wrażliwość i poświęcenie się dla najbiedniejszych i najbardziej potrzebujących. Dziękuję. Tłum. st (KAI)/Watykan