Za sprawą dzisiejszej liturgii na nowo otwiera się przed nami panorama historii zbawienia. Rozbrzmiewają w niej słowa proroka Izajasza, zapowiadające przyjście Sługi Pańskiego, który przyniesie już nie tylko Prawo, ale dar zbawienia dla ludzi z różnych stron świata i czasu. Jan Ewangelista odkrywa przed nami kolejną kartę historii, z samego jej centrum. Z jego pomocą stajemy się świadkami wydarzeń, jakie rozegrały się w Betanii, po drugiej stronie Jordanu. Dochodzi tu do spotkania Jezusa i Jana Chrzciciela - spotkania, po którym Jan, wypełniając swą misję, usuwa się na bok, by Ten, którego określa mianem Baranka Bożego, który przychodzi po nim, mógł w pełni zrealizować wielokrotnie zapowiadany odwieczny plan zbawienia człowieka. Jezus, przyjmując chrzest z rąk swego Poprzednika objawia się publicznie po raz pierwszy wobec Izraela, który ciągle wypatruje przyjścia Mesjasza. Dzięki Bożemu natchnieniu Jan nie tylko dostrzegł i rozpoznał przychodzącego Mesjasza. Uwierzył i dał świadectwo, „że On jest Synem Bożym” (J 1,34). Choć tylko wpierw Jan rozpoznaje w Jezusie Syna Bożego, On niezłomnie rozpoczyna misję zbawienia wszystkich ludzi, urzeczywistniając proroctwo, jakie zawiera II pieśń o Słudze Jahwe: „Ustanowię cię światłością dla pogan, aby moje zbawienie dotarło aż do krańców ziemi” (Iz 49,6). Misja, jaką realizuje Chrystus nie pozostaje jedynie szumną nauką. Jego nauczanie, słowa, które kieruje do wszystkich stają się treścią Jego życia. Znajduje to swoje potwierdzenie w jej zakończeniu, gdzie na Golgocie w pełni jako Boży Baranek uwalnia wszystkich od śmierci grzechu.
Zauważmy, że realizacja tej misji, jaka stała się udziałem Chrystusa, możliwa była dzięki stałej obecności Ducha Świętego w Jego życiu. To dzięki tajemniczemu działaniu Ducha Świętego Syn Boży poczyna się w łonie Maryi Dziewicy stając się człowiekiem: „Anioł Jej odpowiedział: «Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego okryje Cię cieniem»” (Łk 1,35). Ten sam Duch w chwili chrztu Jezusa w Jordanie objawia Go w pełni jako Syna Ojca. Wyraża to w dzisiejszym fragmencie Jan Chrzciciel: „(…) Ten, który mnie posłał, abym chrzcił wodą, powiedział do mnie: «Ten, nad którym ujrzysz Ducha zstępującego i spoczywającego na Nim, jest Tym, który chrzci Duchem Świętym»” (J 1, 33). Ten sam Duch wyprowadza Chrystusa na pustynię: „Pełen Ducha Świętego, powrócił Jezus znad Jordanu, a wiedziony był przez Ducha na pustyni” (Łk 4, 1). Zwyciężając pokusy szatana, Jezus rozpoczyna swą misję w mocy Ducha (por. Łk 4, 14). W Nim rozradowuje się i wysławia Ojca za zamysł Jego dobroci: „rozradował się Jezus w Duchu Świętym i rzekł: «Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom»” (Łk 10, 21). Mocą Ducha Świętego wyrzuca złe duchy (por. Mt 12,28; Łk 11, 20). „Przez Ducha wiecznego” (Hbr 9,14) w godzinie męki składa siebie samego w ofierze. Wreszcie Jego mocą zostaje wskrzeszony (Rz 8,11) i ustanowiony „pełnym mocy Synem Bożym” (Rz 1, 4).
Dar Ducha Świętego ciągle jest obecny we wspólnocie Kościoła. Spoczywa On na wszystkich, którzy przez sakrament chrztu świętego naznaczeni zostali znakiem przynależności do Chrystusa, którzy nieustannie odnawiają z Nim więzi przyjaźni. W ten sposób każdy z ochrzczonych staje się żywym uczestnikiem, a nie jedynie biernym aktorem wydarzeń, jakie rozgrywają się na przestrzeni czasu. Dziś, w naszym konkretnym życiu, mają urzeczywistniać się wydarzenia zapowiadane przed wiekami przez Izajasza, obwieszczone przez Jana Chrzciciela i z żywą wiarą przyjęte przez pierwotną wspólnotę Kościoła.
Każdy z nas w ten sposób otrzymuje nieustannie zaproszenie, by stał się świadomym spadkobiercą owego wielkiego dziedzictwa. Skoro mamy być kontynuatorami misji Baranka Bożego, spoczywa na nas ogromne zobowiązanie, by wobec całego współczesnego świata, w przeróżnych okolicznościach dnia codziennego stawać się Jego godnymi świadkami. Przecież w Chrystusie zostaliśmy obdarzeni tym samym Duchem Świętym, a więc i przez Niego jesteśmy uzdalniani, by nieustannie dążyć ku naszej świętości. Każdy nasz udział przepełniony żywą wiarą w Eucharystii umacnia nas na tej drodze. To przecież w pamiątce Męki, Śmierci i Zmartwychwstania wszystkie te wydarzenia się uobecniają. To sam Chrystus - Baranek Boży działający w mocy Ducha Świętego - staje pośród nas, zachęcając, byśmy odkryli i przyjęli dar zbawienia, jaki nam nieustannie przynosi.