Modlitwa chwały jest bezpośrednim, bezinteresownym ukierunkowaniem się na Pana Boga. Wyrazem takiej postawy jest wołanie psalmisty:

Chwalcie Pana z niebios,
chwalcie Go na wysokościach!
Chwalcie Go wszyscy aniołowie,
chwalcie Go wszystkie za stępy!
Chwalcie Go słońce i księżycu...
królowie ziemscy i wszystkie narody
władcy i wszyscy sędziowie na ziemi...
starcy wraz z młodzieżą
niech imię pana wychwalają....
(por. Ps 148)

Modlitwa chwały jest pieśnią radosnego serca ku czci Boga Stworzyciela i zarazem Ojca. Jednak w naszych codziennych odniesieniach do Pana Boga modlitwa ta nie jest na pierwszym miejscu. Z tego to powodu warto, by ten rodzaj modlitwy bardziej był zaakcentowany w naszym życiu.
Modlitwa chwały jest przede wszystkim językiem nieba - wszystkich zbawionych. Otrzymawszy w darze od Pana Boga życie, możemy już na naszej ziemi włączyć się w zastępy mieszkańców nieba trwających w uwielbianiu Boga.
Modlitwa chwały uczy nas akceptacji wszystkiego, co Bóg uczynił. Postrzegamy w dziełach Pana jego dobro, mądrość i miłość. Modlitwa ta staje się przestrzenią budowania więzi: Bóg - człowiek - świat - cały kosmos. Zachwyca nas piękno. Nie wpadamy wtedy w ton prośby ani też skargi.
Takie odniesienie, będąc modlitwą chwili bieżącej, uczy patrzenia zarówno w przeszłość, jak i w przyszłość. To, co minęło, w jej perspektywie zastało ogarnięte Bożą miłością. To zaś, co ma nastąpić, nie przeraża, bowiem świat jest w dobrych, Bożych rękach.
Chwała, mimo że może być modlitwą jednostki, jest jednak przede wszystkim pieśnią rodziny dzieci Bożych. W sposób szczególny manifestuje to Eucharystia. Podczas jej sprawowania cały Kościół z radością głosi: „Chwała na wysokości Bogu”.
Modlitwa chwały w sposób szczególny akcentuje miłość. Wychwalam bowiem tę osobę, którą szczególnie kocham. Pana Boga staram się kochać z całego serca, z całej duszy, ze wszystkich sił. Skoro w modlitwie chwały serce przepełnione jest miłością, to pojawia się w nim w naturalny sposób poczucie radości. Nie sposób bowiem chwalić Pana z ponurą twarzą.
Niech nasze serce włączy się w zaproszenie psalmisty: „Wszystko, co żyje, niech chwali Pana! Alleluja” (Ps 150, 6).