Biskupi podjęli inicjatywę, z jaką w tej sprawie wystąpiło Świeckie Bractwo Hiszpańskich Augustianów, czyli trzeci zakon augustianów rekolektów. Augustianinem był św. Tomasz z Villanuevy, arcybiskup Walencji w latach 1544-55, opiekun ubogich, słynny kaznodzieja, określany mianem Apostoła Hiszpanii.

Hiszpańscy biskupi wskazują świętość życia św. Tomasza i głębię jego nauczania jako podstawę swej prośby o ogłoszenie go doktorem Kościoła. Dodają, że obecnie „Kościół pilnie potrzebuje dać nowy impuls głoszeniu Ewangelii, zdrowej doktryny i przykład życia ojca ubogich”. Jego działalność charytatywna i kaznodziejska, którą nazwano „dziełami miłosierdzia, wyrażonymi w słowach” są owocem stałego życia miłosierdziem.

Św. Tomasz kierował archidiecezją walencką w czasach kryzysu kapłaństwa, kiedy liczni duchowni zaniedbywali swe obowiązki, a inni łamali dyscyplinę celibatu. Arcybiskup Walencji nie wahał się ich za to publicznie krytykować i nakładać na nich ekskomunikę, którą nazywał „lekarstwem Świętej Matki Kościoła dla wyleczenia tych chorych synów”. Wdrażał reformy Soboru Trydenckiego, m.in. zakładając pierwsze diecezjalne seminarium duchowne w historii - Kolegium Ofiarowania Błogosławionej Dziewicy [Maryi] w Świątyni.

Kandydat na doktora Kościoła znany był ze swej działalności charytatywnej. Żywił dzieci, których rodzice nie byli w stanie zapewnić im pożywienia, a także rozdał wszystko, co posiadał, łącznie z własnym łóżkiem, które w ostatnich dniach swego życia podarował służącemu, prosząc go uroczyście, by korzystał z niego aż do śmierci.

Tomás García Martínez (1486-1555) zwany był Tomaszem z Villanuevy, gdyż dzieciństwo spędził w miejscowości Villanueva de los Infantes. (W Polsce znany jest także jako Tomasz z Villanova.) Już jako profesor filozofii na uniwersytecie w Alcalá wstąpił w 1516 r. do zakonu augustianów. Dwa lata później przyjął święcenia kapłańskie i zasłynął jako kaznodzieja. Wykładał teologię w Salamance, był prowincjałem swego zakonu, a w 1544 r. został arcybiskupem Walencji - pierwszym od stu lat, który rezydował w swej stolicy biskupiej. Pozostawił po sobie komentarz do „Pieśni nad pieśniami”, kazania i teksty ascetyczne, opublikowane w sześciotomowym zbiorze „Opera omnia”. Zmarł w 1555 r. Beatyfikowany został w 1618 r, a kanonizowany w w 1658 r.