Ogólnopolskie spotkanie duszpasterzy obcokrajowców
Funkcjonowania duszpasterstwa obcokrajowców na przykładzie Szwajcarii było tematem spotkania duszpasterzy obcojęzycznych w Polsce, które odbyło się dziś pod przewodnictwem bp. Krzysztofa Zadarki w Sekretariacie Konferencji Episkopatu Polski. Gośćmi spotkania byli ks. Luis Capilla, delegat biskupi ds. migrantów oraz ks. Artur Cząstkiewicz, dyrektor Polskiej Misji Katolickiej dla kantonów Zurych i Glarus w Szwajcarii.
- Obcokrajowcy pomagają w parafiach szwajcarskich. Mogą być członkami rad duszpasterskich, jednostek zarządzającymi finansowo parafią, angażują się w chóry, duszpasterstwo młodzieży, posługę w szpitalach, odwiedzają chorych. Reprezentanci imigrantów wchodzą także w skład rady synodalnej - relacjonował ks. Capilla.
Zdaniem bp. Zadarki, Szwajcaria jest wzorem organizacji pracy duszpasterskiej wśród obcokrajowców - ze względu na wieloletnie doświadczenie posługi w społeczeństwie, którego ponad 30% stanowią obcokrajowcy. Przewodniczący Rady KEP ds. Migracji, Turystyki i Pielgrzymek wyraził też nadzieję, że w dalszych spotkaniach polskich duszpasterzy, którzy mają stosunkowo niewielkie doświadczenie pracy z obcokrajowcami, będą brali udział przedstawiciele kolejnych krajów, by podzielić się swoimi refleksjami.
Podsumowując wypowiedzi uczestników spotkania, bp Zadarko zwrócił uwagę, że współcześnie należy myśleć nie tyle o duszpasterstwie obcokrajowców, ile o towarzyszeniu ludziom w drodze.
W spotkaniach duszpasterzy obcokrajowców w Polsce bierze udział ok. 20 kapłanów z całej Polski. Celem zjazdów jest profesjonalizacja wiedzy teologicznej, kanonicznej i duszpasterskiej, której wymaga coraz liczniejsze i bardziej zróżnicowane środowisko migrantów w Polsce.
Na początku Mszy św. księża przypominają wiernym, że wszyscy jesteśmy grzesznikami. Czasami wydaje mi się to tak oczywiste, że aż zaczynam gardzić sobą, gdy pomyślę, że tak niewiele znaczę wobec wielkiej godności i wielkości chrześcijańskiego powołania
Problem dotyczy z jednej strony poczucia grzeszności, a z drugiej – poczucia własnej wartości. Otóż jedno powinno wspomagać drugie. Oba te poczucia – wartości i grzeszności – stanowią jakby dwa filary naszego życia duchowego i nie byłoby mowy o rozwoju moralnym, gdyby jednego z nich zabrakło. Poczucie własnej wartości jest poniekąd naszym obowiązkiem religijnym. Bóg by się nami aż tak bardzo nie zajmował, gdyby nas nie kochał. Skoro zaś kocha mnie sam Bóg i zależy Mu na mnie, to z całą pewnością nie jestem kimś bezwartościowym. Nawet jeżeli moje grzechy są bardzo wielkie i sam czuję się nikim, to zawsze wobec Boga jestem osobą pełną godności i wartości. Najbardziej elementarne pouczenie wiary chrześcijańskiej na temat naszej godności i wartości orzeka, że człowiek jest jedynym stworzeniem na tej ziemi, którego Bóg chce dla niego samego, z którym chce się zaprzyjaźnić i związać miłością. To dla każdego człowieka Jego Syn Jednorodzony przeszedł przez krzyż i straszliwą mękę. Jedynie człowieka Bóg obdarza swoim Duchem Świętym i karmi Ciałem i Krwią własnego Syna. A zatem nie jestem byle kim, bo jestem bardzo ważny dla Boga.
Listopad jest szczególnym czasem, gdy odwiedzamy cmentarze, i stając przy grobach naszych bliskich myślimy o przemijaniu, o wieczności. Wspominamy tych wszystkich, którzy od nas już odeszli: małżonków, rodziców, dobrodziejów, ale i ludzi wybitnych, zasłużonych dla naszej Ojczyzny, ale i dla Kościoła. Dziś chcemy przypomnieć pontyfikaty papieży. Wielu z nich zostało świętymi, ale o wielu zapomniała historia.
Historia papiestwa odnotowała 264 pontyfikaty. Poczet papieży to wielka mozaika osobowości i cech charakterologicznych. O długości poszczególnych pontyfikatów w sposób znaczący decydował wiek papieży elektów, który w momencie wyboru bardzo często wynosił 80 lat. Stan zdrowia papieży elektów niekiedy uniemożliwiał im spełnienie podstawowych czynności związanych z piastowaniem tego urzędu. Na ich pontyfikat miały również wpływ uwarunkowania polityczne, a nawet warunki atmosferyczne.
Bóg zaprosił nas, małych i skromnych ludzi, do wspólnoty, dlatego, że nas miłuje – powiedział bp Józef Wróbel.
Liturgia Wigilii Paschalnej, najważniejsza liturgia w roku, zgromadziła wiernych w archikatedrze lubelskiej na modlitwie pod przewodnictwem bp. Józefa Wróbla (Liturgia Światła i Liturgia Słowa) oraz abp. Stanisława Budzika (Liturgia Chrzcielna i Liturgia Eucharystii). W sobotni wieczór troje dorosłych katechumenów przyjęło sakramenty wtajemniczenia chrześcijańskiego (chrzest, bierzmowanie i Eucharystia): Julia, Miłosz i Sebastian.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
_1744892545.jpg)
