Żywa tradycja

Parafia pw. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Popowie

Patron parafii: Najświętsza Maryja Panna czczona w tajemnicy narodzenia
Tytuł kościoła: kościół parafialny pw. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny
Kaplice na terenie parafii:
Oddział Zewnętrzny Zakładu Karnego w Popowie
Ośrodek Caritas w Popowie
Dekanat: serocki
Miejscowości: Bindugi, Cupel, Gąsiorowo, Henrysin, Huta, Jackowo Dolne, Jackowo Górne, Janki, Kania Nowa, Kania Polska, Łacha, Nowa Wieś, Popowo A, Popowo Parcele, Popowo Kościelne, Tusin, Wielęcin
Proboszcz: ks. dr Cezary Siemiński
W parafii działają: chór parafialny, koła Żywego Różańca, Akcja Katolicka, asysta procesyjna, ministranci, Ruch Rodzin Nazaretańskich, kółko misyjne PDMD, schola dziecięca, koło charytatywne, rada duszpasterska, rada gospodarcza
Z parafią współpracuje: OSP w Popowie i w Gąsiorowie
Msze św. w niedzielę: 9.00, 11.00, 16.00 (tylko w okresie letnim)
Remiza OSP w Gąsiorowie - sobota, godz. 18.00 (19.00)

Charakterystyka parafii

Popowo stało się samodzielną parafią 7 maja 1764 r., choć pierwsza kaplica powstała między 1643 a 1665 r. Obecny kościół konsekrował 29 kwietnia 1909 r. bł. bp Antoni Julian Nowowiejski, który odbywał w tym czasie wizytację pasterską. Historię parafii przybliża napisana przez obecnego proboszcza książka Zarys dziejów parafii Popowo. W kościele znajduje się słynący łaskami obraz Matki Bożej. Staraniem Księdza Proboszcza zostały wydane obrazki Matki Bożej Popowskiej oraz widokówki, które cieszą się dużą popularnością.
W Popowie zlokalizowany jest objęty posługą duszpasterską przez miejscowego Proboszcza Oddział Zewnętrzny Zakładu Karnego w Białołęce. Na terenie parafii są również trzy ośrodki Caritas - jeden całoroczny i dwa sezonowe. Wypoczywa w nich w ciągu roku kilka tysięcy dzieci z Polski i z zagranicy. Parafia jest rozległa, dlatego za zgodą Biskupa płockiego Msza św. odprawiana jest również co tydzień (w sobotę) w remizie w odległym o niemal 10 km od kościoła parafialnego Gąsiorowie. Trzy lata temu powstała w Popowie jedyna w diecezji wiejska szkoła o charakterze katolickim, którą prowadzi Stowarzyszenie Przyjaciół Szkół Katolickich.
Parafia ma charakter letniskowy, dlatego Ksiądz Proboszcz dużą wagę przywiązuje do kontaktów z działkowiczami, którzy czasami przebywają w swych domkach letniskowych kilka miesięcy w roku.

Dokonania materialne

Reklama

Wizytówką zaangażowania mieszkańców w życie parafii są prace materialne. Nie brakuje ich w Popowie. Od ostatniej wizytacji w kościele odnowiono ołtarz główny, stacje drogi krzyżowej, przeprowadzono remont organów, wstawiono 7 nowych witraży a jeden odrestaurowano, (powierzchnia ich wynosi łącznie ponad 100 m˛), odnowiono łaskami słynący obraz Matki Bożej, odnowiono monstrancję i lichtarze na głównym ołtarzu i krzyż procesyjny, zainstalowano napęd elektryczny dzwonów, zmieniono oświetlenie całego prezbiterium, poszerzono przejście między ławkami przez środek kościoła, a na ławki sprawiono poduszki, założono instalację elektryczną w krypcie i udostępniono ją do zwiedzania, odnowiono bramy główne do kościoła i na cmentarz, w kościele wymieniono wzmacniacz i mikrofony oraz zainstalowano alarm. Po kradzieży, która miała miejsce w 2003 r. zakupiono monstrancję i puszkę. Ponadto zakupiono dębową szafkę do prezbiterium, nadbicia na ołtarze, szaty i wiele paramentów liturgicznych. Do remizy w Gąsiorowie zakupiono kopię łaskami słynącego obrazu Matki Bożej Popowskiej i wszystkie paramenty liturgiczne.
Wiele też zrobiono na plebanii: wymieniono całą więźbę dachową i dach, okna, przebudowano ganek z kolumnami, wymieniono spróchniałe płoty przy organistówce i przy plebanii (w sumie kilkaset metrów), wyłożono dojazd kostką brukową, doprowadzono wodę do plebanii i na cmentarz oraz do kościoła.
Parafii nie ominęło nieszczęście, które stało się plagą naszych czasów: w nocy z 1 na 2 stycznia 2003 r. miało miejsce włamanie do świątyni i profanacja Najświętszego Sakramentu. Skradziono monstrancję i 2 puszki. Naczynia liturgiczne niebawem odkupiono, a w niedzielę 5 stycznia po obydwu Mszach św. odprawiono nabożeństwa ekspiacyjne.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Osiągnięcia duszpasterskie

W popowskim duszpasterstwie tradycja splata się z teraźniejszością. Od wielu stuleci dużą frekwencją cieszą się zwłaszcza odpusty: na zesłanie Ducha Świętego i na Matki Bożej Siewnej. Papież Pius IX w 1851 r. nadał nawet po wsze czasy kościołowi popowskiemu łaskę odpustów na wspomniane wyżej dni oraz na wszystkie pierwsze niedziele miesiąca. „W duszpasterstwie parafialnym staramy się szanować tradycję i jednocześnie odczytywać znaki czasu - mówił w swoim sprawozdaniu pracujący tu od 6 lat proboszcz ks. dr Cezary Siemiński. - W nawiązaniu do tradycji przywróciliśmy nabożeństwo czterdziestogodzinne czyli adorację Najświętszego Sakramentu, która przypada na przełomie listopada i grudnia. Łączymy je z rekolekcjami adwentowymi. Pielęgnujemy modlitwę różańcową, nabożeństwa majowe i nabożeństwa Drogi Krzyżowej”.
Dużo dzieje się w duszpasterstwie w okresie letnim. Przez całe wakacje od kilku lat w prowadzonej przez Stowarzyszenie Przyjaciół Szkół Katolickich szkole i organistówce odbywa się kilka turnusów rekolekcji Ruchu Rodzin Nazaretańskich, w których brali udział również obcokrajowcy. Dzięki rekolekcjom w kościele w wakacje trwa wystawienie Najświętszego Sakramentu od wczesnych godzin rannych do zmroku, a do adoracji włącza się wielu wypoczywających na terenie parafii letników. Korzystając z gościnności ośrodka Caritas, parafia organizowała kilka razy w ostatnich latach dni skupienia dla młodzieży i nauczycieli - również spoza parafii. W życie parafii chętnie włączają się Ochotnicze Straże Pożarne z Popowa i Gąsiorowa: corocznie czczą swego patrona św. Floriana, a wyjątkowo uroczyście przebiegały obchody 90-lecia OSP w Gąsiorowie i 80-lecia OSP w Popowie.
Reaktywowany w 2003 r. mieszany trzygłosowy chór parafialny liczy 23 osoby. W parafii działa także 5 kół Żywego Różańca, od kilku lat prowadzi działalność Akcja Katolicka. Asysta procesyjna działająca od wielu lat ostatnio odmłodziła swój skład. Ministranci oprócz służby przy ołtarzu prowadzą systematyczną pracę formacyjną. Członkowie Ruchu Rodzin Nazaretańskich (2 grupy) podczas swoich spotkań rozważają Słowo Boże i próbują je odnieść do wydarzeń swojego życia. Dzieci ze Szkoły w Popowie w ramach Papieskiego Dzieła Misyjnego Dzieci wspierają modlitwą pracę misjonarzy i misjonarek, a drobnymi ofiarami i wyrzeczeniami - również dzieci z krajów misyjnych. Schola dziecięca powstała w 2002 r. W jej skład wchodzą dzieci uczęszczające do szkół w Jackowie, Popowie i Serocku. Celem działalności koła charytatywnego jest mobilizacja wspólnoty parafialnej do praktykowania miłosierdzia modlitwą, słowem i czynem. Parafialna rada duszpasterska wspiera Księdza Proboszcza w działaniach duszpasterskich, zaś parafialna rada gospodarcza pomaga w administrowaniu majątkiem parafii.

Wizyta Księdza Biskupa

Przedstawiciele parafii wraz z Księdzem Proboszczem powitali Biskupa Romana na granicy parafii, przy krzyżu w miejscowości Łacha. W programie wizytacji znalazła się wizyta w remizie OSP w Gąsiorowie, odwiedziny szkół w Jackowie Górnym i Popowie, wizyta w popowskim Oddziale Zewnętrznym Zakładu Karnego w Białołęce, spotkanie z grupami parafialnymi, Msza ingresowa z bierzmowaniem oraz modlitwa za zmarłych na parafialnym cmentarzu.
„Chciałem poprzez swoją obecność i modlitwę powiedzieć, że nie przestajecie mnie jako biskupowi, który Kościół reprezentuje, niezależnie od waszej sytuacji, być bliskimi” - powiedział do osadzonych w Popowie Ksiądz Biskup podczas sprawowanego w kaplicy OZ nabożeństwa Słowa Bożego. „Niech to moje spotkanie z wami dzisiaj będzie wyrazem przeświadczenia, że Kościół nikogo z ludzi nie potępia. Pan Jezus, w którego wierzymy, zawsze mówi nam o tym, że to nie człowiek jest od potępiania drugiego. Wiem, że jesteście osądzeni, natomiast nie jesteście potępieni. (…) Chciałbym, drodzy, byście nabrali wewnętrznej mocy. Wiem, że zewnętrznie jesteście ograniczeni, poddani rygorom, nie macie pełnej swobody, ale wy możecie być wewnętrznie mocni, wewnętrznie silni”. Biskup Roman podziękował także za otrzymany od jednego ze skazanych prezent - wyrzeźbiony wizerunek Ojca Świętego.
W uroczystej Mszy ingresowej wzięli udział zaproszeni goście: dziekan serocki ks. prał. dr Jan Kasiński, dyrektor Caritas Diecezji Płockiej ks. prał. dr Jerzy Zając, naczelny kapelan służby więziennej ks. Paweł Wojtas, prezes PSL Jarosław Kalinowski, przedstawiciele władz samorządowych, dyrektor Okręgowego Inspektoratu Służby Więziennej w Warszawie płk Arkadiusz Dmowski, dyrektor Zakładu Karnego w Warszawie-Białołęce płk Marek Kański, komendant ODK SW w Popowie płk Kazimierz Gawor oraz kierownik OZ w Popowie Zygmunt Kowalski. Obecność tych ostatnich związana była z działalnością OZ w Popowie:czterech spośród osadzonych otrzymało tego dnia w kościele w Popowie sakrament bierzmowania.
W imieniu parafian Księdza Biskupa powitał Jarosław Kalinowski. „Pielęgnując tradycję, nie opuszczamy rąk, borykając się z różnymi trudnościami, tak jak cała nasza Polska, jak cała polska wieś. Pracując, staramy się podejmować wyzwania przyszłości - powiedział w powitaniu. - Trzeba też powiedzieć, że nie wolni jesteśmy od różnych słabości i ułomności, dlatego proszę o to, aby Ksiądz Biskup umocnił ducha naszej wiary, wlał w nasze serca i umocnił nadzieję, tak bardzo nam wszystkim potrzebną”.
Do tych słów nawiązał Biskup Roman w zakończeniu homilii do bierzmowanych. Mówił: „Wiara to nie jest tylko to, co się dzieje we mnie, wewnątrz. Wiara to jest również to, co się dzieje na zewnątrz. Byłoby bardzo źle, gdyby nie można było na zewnątrz odróżnić człowieka, który wierzy w Boga, od człowieka, który w Niego nie wierzy; gdyby tak samo się zachowywali, tak samo żyli, tak samo przeklinali, tak samo złościli się, tak samo krzywdzili innych ludzi. To byłoby jakieś wielkie nieporozumienie! W nas musi być coś innego. Właśnie wy, bierzmowani, macie nieść inny świat, taki świat, w którym jest Jezus: świat miłości, pokoju, dobra, pocieszenia, świat, w którym człowiek dostrzega człowieka, a nie tylko siebie samego, gdzie człowiek potrafi się dzielić”.
Po Mszy św. wszyscy uczestnicy liturgii otrzymali świece, by z płonącym światłem w ręku udać się na cmentarz i tam modlić się za spoczywających tam zmarłych. Skupione twarze w blasku świec przypominały o tym, co w Popowie jest codziennością: łączeniu tradycji z tętniącą życiem wiarą współczesnych pokoleń.

Urodził się około 349 r. w Antiochii w Syrii (dzisiaj Antakya na południu Turcji), tam też podejmował posługę kapłańską przez około 11 lat, aż do 397 r., gdy został mianowany biskupem Konstantynopola. W stolicy cesarstwa pełnił posługę biskupią do czasu dwóch wygnań, które nastąpiły krótko po sobie - między 403 a 407 r. Dzisiaj ograniczymy się do spojrzenia na lata antiocheńskie Chryzostoma. W młodym wieku stracił ojca i żył z matką Antuzą, która przekazała mu niezwykłą wrażliwość ludzką oraz głęboką wiarę chrześcijańską. Odbył niższe oraz wyższe studia, uwieńczone kursami filozofii oraz retoryki. Jako mistrza miał Libaniusza, poganina, najsłynniejszego retora tego czasu. W jego szkole Jan stał się wielkim mówcą późnej starożytności greckiej. Ochrzczony w 368 r. i przygotowany do życia kościelnego przez biskupa Melecjusza, przez niego też został ustanowiony lektorem w 371 r. Ten fakt oznaczał oficjalne przystąpienie Chryzostoma do kursu eklezjalnego. Uczęszczał w latach 367-372 do swego rodzaju seminarium w Antiochii, razem z grupą młodych. Niektórzy z nich zostali później biskupami, pod kierownictwem słynnego egzegety Diodora z Tarsu, który wprowadzał Jana w egzegezę historyczno-literacką, charakterystyczną dla tradycji antiocheńskiej. Później udał się wraz z eremitami na pobliską górę Sylpio. Przebywał tam przez kolejne dwa lata, przeżyte samotnie w grocie pod przewodnictwem pewnego „starszego”. W tym okresie poświęcił się całkowicie medytacji „praw Chrystusa”, Ewangelii, a zwłaszcza Listów św. Pawła. Gdy zachorował, nie mógł się leczyć sam i musiał powrócić do wspólnoty chrześcijańskiej w Antiochii (por. Palladiusz, „Życie”, 5). Pan - wyjaśnia jego biograf - interweniował przez chorobę we właściwym momencie, aby pozwolić Janowi iść za swoim prawdziwym powołaniem. W rzeczywistości, napisze on sam, postawiony wobec alternatywy wyboru między trudnościami rządzenia Kościołem a spokojem życia monastycznego, tysiąckroć wolałby służbę duszpasterską (por. „O kapłaństwie”, 6, 7), gdyż do tego właśnie Chryzostom czuł się powołany. I tutaj nastąpił decydujący przełom w historii jego powołania: został pasterzem dusz w pełnym wymiarze! Zażyłość ze Słowem Bożym, pielęgnowana podczas lat życia eremickiego, spowodowała dojrzewanie w nim silnej konieczności przepowiadania Ewangelii, dawania innym tego, co sam otrzymał podczas lat medytacji. Ideał misyjny ukierunkował go, płonącą duszę, na troskę pasterską. Między 378 a 379 r. powrócił do miasta. Został diakonem w 381 r., zaś kapłanem - w 386 r.; stał się słynnym mówcą w kościołach swego miasta. Wygłaszał homilie przeciwko arianom, następnie homilie na wspomnienie męczenników antiocheńskich oraz na najważniejsze święta liturgiczne. Mamy tutaj do czynienia z wielkim nauczaniem wiary w Chrystusa, również w świetle Jego świętych. Rok 387 był „rokiem heroicznym” dla Jana, czasem tzw. przewracania posągów. Lud obalił posągi cesarza, na znak protestu przeciwko podwyższeniu podatków. W owych dniach Wielkiego Postu, jak i wielkiej goryczy z powodu ogromnych kar ze strony cesarza, wygłosił on 22 gorące „Homilie o posągach”, ukierunkowane na pokutę i nawrócenie. Potem przyszedł okres spokojnej pracy pasterskiej (387-397). Chryzostom należy do Ojców najbardziej twórczych: dotarło do nas jego 17 traktatów, ponad 700 autentycznych homilii, komentarze do Ewangelii Mateusza i Listów Pawłowych (Listy do Rzymian, Koryntian, Efezjan i Hebrajczyków) oraz 241 listów. Nie uprawiał teologii spekulatywnej, ale przekazywał tradycyjną i pewną naukę Kościoła w czasach sporów teologicznych, spowodowanych przede wszystkim przez arianizm, czyli zaprzeczenie boskości Chrystusa. Jest też ważnym świadkiem rozwoju dogmatycznego, osiągniętego przez Kościół w IV-V wieku. Jego teologia jest wyłącznie duszpasterska, towarzyszy jej nieustanna troska o współbrzmienie między myśleniem wyrażonym słowami a przeżyciem egzystencjalnym. Jest to przewodnia myśl wspaniałych katechez, przez które przygotowywał katechumenów na przyjęcie chrztu. Tuż przed śmiercią napisał, że wartość człowieka leży w „dokładnym poznaniu prawdziwej doktryny oraz w uczciwości życia” („List z wygnania”). Te sprawy, poznanie prawdy i uczciwość życia, muszą iść razem: poznanie musi się przekładać na życie. Każda jego mowa była zawsze ukierunkowana na rozwijanie w wierzących wysiłku umysłowego, autentycznego myślenia, celem zrozumienia i wprowadzenia w praktykę wymagań moralnych i duchowych wiary. Jan Chryzostom troszczył się, aby służyć swoimi pismami integralnemu rozwojowi osoby, w wymiarach fizycznym, intelektualnym i religijnym. Różne fazy wzrostu są porównane do licznych mórz ogromnego oceanu: „Pierwszym z tych mórz jest dzieciństwo” (Homilia 81, 5 o Ewangelii Mateusza). Rzeczywiście, „właśnie w tym pierwszym okresie objawiają się skłonności do wad albo do cnoty”. Dlatego też prawo Boże powinno być już od początku wyciśnięte na duszy, „jak na woskowej tabliczce” (Homilia 3, 1 do Ewangelii Jana): w istocie jest to wiek najważniejszy. Musimy brać pod uwagę, jak ważne jest, aby w tym pierwszym etapie życia człowiek posiadł naprawdę te wielkie ukierunkowania, które dają właściwą perspektywę życiu. Dlatego też Chryzostom zaleca: „Już od najwcześniejszego wieku uzbrajajcie dzieci bronią duchową i uczcie je czynić ręką znak krzyża na czole” (Homilia 12, 7 do Pierwszego Listu do Koryntian). Później przychodzi okres dziecięcy oraz młodość: „Po okresie niemowlęcym przychodzi morze okresu dziecięcego, gdzie wieją gwałtowne wichury (…), rośnie w nas bowiem pożądliwość…” (Homilia 81, 5 do Ewangelii Mateusza). Potem jest narzeczeństwo i małżeństwo: „Po młodości przychodzi wiek dojrzały, związany z obowiązkami rodzinnymi: jest to czas szukania współmałżonka” (tamże). Przypomina on cele małżeństwa, ubogacając je - z odniesieniem do cnoty łagodności - bogatą gamą relacji osobowych. Dobrze przygotowani małżonkowie zagradzają w ten sposób drogę rozwodowi: wszystko dzieje się z radością i można wychowywać dzieci w cnocie. Gdy rodzi się pierwsze dziecko, jest ono „jak most; tych troje staje się jednym ciałem, gdyż dziecko łączy obie części” (Homilia 12, 5 do Listu do Kolosan); tych troje stanowi „jedną rodzinę, mały Kościół” (Homilia 20, 6 do Listu do Efezjan). Przepowiadanie Chryzostoma dokonywało się zazwyczaj podczas liturgii, w „miejscu”, w którym wspólnota buduje się Słowem i Eucharystią. Tutaj zgromadzona wspólnota wyraża jeden Kościół (Homilia 8, 7 do Listu do Rzymian), to samo słowo jest skierowane w każdym miejscu do wszystkich (Homilia 24, 2 do Pierwszego Listu do Koryntian), zaś komunia Eucharystyczna staje się skutecznym znakiem jedności (Homilia 32, 7 do Ewangelii Mateusza). Jego plan duszpasterski był włączony w życie Kościoła, w którym wierni świeccy przez fakt chrztu podejmują zadania kapłańskie, królewskie i prorockie. Do wierzącego laika mówi: „Również ciebie chrzest czyni królem, kapłanem i prorokiem” (Homilia 3, 5 do Drugiego Listu do Koryntian). Stąd też rodzi się fundamentalny obowiązek misyjny, gdyż każdy w jakiejś mierze jest odpowiedzialny za zbawienie innych: „Jest to zasada naszego życia społecznego (…) żeby nie interesować się tylko sobą” (Homilia 9, 2 do Księgi Rodzaju). Wszystko dokonuje się między dwoma biegunami, wielkim Kościołem oraz „małym Kościołem” - rodziną - we wzajemnych relacjach. Jak możecie zauważyć, Drodzy Bracia i Siostry, ta lekcja Chryzostoma o autentycznej obecności chrześcijańskiej wiernych świeckich w rodzinie oraz w społeczności pozostaje również dziś jak najbardziej aktualna. Módlmy się do Pana, aby uczynił nas wrażliwymi na nauczanie tego wielkiego Nauczyciela Wiary.