Jaka jest rodzina XXI wieku? Jakie są małżeństwa? Dzisiejszy świat wydaje się stawać na głowie. Choć ciągle jeszcze mówi się o tym, że małżeństwo i rodzina jest podstawową komórką społeczeństwa, że trzeba prowadzić politykę prorodzinną, trzeba dbać o wychowanie dzieci, że młodzi są przyszłością kraju, to z praktyką bywa różnie. Niestety, politycy, zwłaszcza ci z „większości”, oraz media robią wszystko na przekór owym deklaracjom. Ich działania zmierzają do zniszczenia tego, co dobre i święte. Na kłopoty małżeńskie - rozwód, na nieplanowane dziecko - aborcja, zamiast troski o niedołężnych rodziców - eutanazja. Po co kobiecie w ciąży ułatwiać życie? Lepiej niech nie planuje dziecka, bo będzie miała kłopoty z pracą. Urlop wychowawczy? Przecież są żłobki i przedszkola. Państwo wychowa! Legalizacja związków homoseksualnych i adopcja dzieci (o zgrozo!), dlaczego nie? Przecież żyjemy w XXI wieku! Trzeba nadążać za Europą. Co biedny, zwykły człowiek ma o tym wszystkim myśleć? Koniec świata? Może przy okazji Bożego Narodzenia warto przypomnieć sobie na nowo, czym powinna być rodzina i małżeństwo? Święty Augustyn mawiał, że prawdziwe szczęście małżeństwa i rodziny bazuje na trzech wartościach: wierności, posiadaniu dzieci, życiu sakramentalnym. To są najmocniejsze fundamenty cywilizacji ludzkiej.

Wierność - przeciwko cywilizacji egoizmu

Kto nie potrafi dochować wierności, nie potrafi kochać. Miłości, która daje siłę do ofiarowania siebie innym, która uzdalnia człowieka do założenia rodziny, Bóg pobłogosławił w szczególny sposób. Pokazał też na przestrzeni dziejów, co znaczy być wiernym raz danemu słowu. Nigdy nie przestał kochać człowieka, mimo że ten wiele razy odwracał się od Niego. Dlatego też małżeństwo, które ustanowił Bóg, na wzór swojego przymierza z człowiekiem, według Jego zamierzeń ma być jedno i nierozerwalne.
Biblia potwierdza, że Bóg, kiedy powołał ludzi do istnienia, błogosławił im mówiąc: „bądźcie płodni i rozmnażajcie się, czyńcie sobie ziemię poddaną. Dlatego człowiek opuści swego ojca i swoją matkę i złączy się ze swoją żoną, i odtąd dwoje będą jednym ciałem” (por. Rdz. 1-2).
Wierność jest zasadą tego związku. Mówi o tym IX przykazanie: „Nie pożądaj żony bliźniego swego”. Za św. Augustynem możemy powiedzieć, że „małżeństwo nierozerwalne pochodzi od Boga, rozwód zaś od szatana”. Tę prawdę potwierdził sam Jezus. Zapytany przez faryzeuszów o możliwość oddalenia żony i napisania listu rozwodowego, jasno stwierdził: „Tego, co Bóg złączył, niech człowiek nie rozdziela” (Mt, 19,1-9). Napisanie listu rozwodowego, na który pozwalało prawo mojżeszowe, było możliwe tylko ze względu na zatwardziałość ludzkich serc. Jezus wyraźnie przypomina, że na początku tak nie było. Rozwód to skutek ludzkiego egoizmu. Prawdziwa miłość i wierność zakładają nierozerwalność związku. Jeżeli ktoś nie wierzy, niech się spyta dziecka, czy jest szczęśliwe, kiedy ojciec odwiedza inną kobietę, albo matka spotyka się z innym mężczyzną. Jaka będzie odpowiedź? Dziecko chce mieć ojca i matkę, którzy się kochają i którzy stanowią szczęśliwą rodzinę. Być może w takiej odpowiedzi dziecka zawarty jest głos Boga? Jezus dał nam najpiękniejsze określenie Boga: „Bóg jest miłością”. Na tej podstawie możemy powiedzieć, że małżeństwo, powołane przez Miłość, jest wspólnotą miłości. Dlatego małżonkowie coraz bardziej powinni kochać Boga, żeby móc kochać coraz bardziej siebie nawzajem. Kochać taką miłością, o której mówił św. Paweł: „miłość jest cierpliwa, łaskawa, nie zazdrości, nie unosi się pychą, nie szuka swego, nie pamięta złego. Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma. Miłość nigdy nie ustaje” (por. 1Kor, 13).

Dziecko - dar Boga

W programach informacyjnych wiele razy słyszeliśmy o porzuconych dzieciach, o noworodkach znajdowanych w śmietnikach. Dzieci, które są największym darem Boga, nigdy nie powinny być traktowane jak śmieci, nie powinny być traktowane jako przeszkoda do kariery, prywatnego szczęścia. Każde dziecko - dar Boga - ma swoją duszę i swoją nieśmiertelność. W dzisiejszym świecie, pełnym paradoksów, zwierzęta są czasem lepiej traktowane niż dzieci, mają więcej praw niż ludzkie istoty. A przecież Jezus wyraźnie powiedział: „Kto przyjmie to dziecko w imię moje, Mnie przyjmuje; a kto Mnie przyjmuje, przyjmuje Tego, który Mnie posłał” (Łk 9,48). Dziecko nigdy nie może być traktowane jako karta przetargowa w konfliktach małżeńskich, nie może być traktowane instrumentalnie. Należy się mu, od momentu poczęcia, największy szacunek. Aborcja nigdy nie może być traktowana jako narzędzie rozwiązywania problemów, nie może być nazywana prawem kobiety czy wyznacznikiem postępu. Była, jest i będzie zbrodnią przeciwko życiu, przeciwko dziecku. Krew niewinnych istot zawsze wołać będzie o pomstę do nieba. Wszyscy rodzice powinni z wdzięcznością przyjąć dar życia. Powinni dołożyć wszelkich starań, aby swoje dzieci bronić przed złem tego świata, przed złym towarzystwem, błędami, grzechem. Powinni starać się wychowywać je w atmosferze miłości popartej własnym przykładem.

Życie sakramentalne

Wielu młodych ludzi decyduje się dzisiaj na wspólne życie bez zobowiązań. „Po co nam papiery, my się przecież kochamy, to wystarczy” - takie słowa można często usłyszeć. Małżeństwo sakramentalne nie jest jednak tylko zwykłym „papierem”. Jezus wyniósł małżeństwo do wielkiej godności sakramentu. To znaczy, że staje się ono miejscem spotkania człowieka z Bogiem i człowieka z człowiekiem. Uczynił więc z małżeństwa znak święty i uświęcający. W małżeństwie więc wzrasta łaska udzielana przez Boga. Obecność Boga w życiu małżonków, w życiu rodziny uświęca ten związek, czyni ludzi zdolnymi do życia w wierności, prawdziwej miłości, do ofiarowania siebie innym. W takiej atmosferze rodzice mogą właściwie wychowywać swoje dzieci. Ludzie ochrzczeni, którzy decydują się na związki niesakramentalne, odrzucają sakrament małżeństwa, przed Bogiem nie są małżeństwem. Nie mogą więc korzystać z rozgrzeszenia, Komunii św. Oczywiście, nie są wyłączeni ze wspólnoty Kościoła, ale jeżeli chcą być jej pełnoprawnymi członkami, muszą przemyśleć swoje decyzje. Św. Paweł Apostoł przypomina, że miłość między małżonkami powinna być podobna do miłości Chrystusa do Kościoła. „Mężowie, miłujcie żony, bo i Chrystus umiłował Kościół i wydał za niego samego siebie. A żona niechaj się ze czcią odnosi do swojego męża” (Ef 5, 25-33). Kiedy więc zasiądziemy do wigilijnego stołu, kiedy słuchać będziemy opisu narodzenia Jezusa, przypatrzmy się Świętej Rodzinie z Nazaretu. Dla niej dary wierności, miłości, nowego życia i obecności Boga stanowiły fundament istnienia i dawały odwagę patrzenia w przyszłość. Jeżeli i my przyjmiemy te dary, również nasze rodziny będą Bogiem silne, w każdym czasie i w każdych okolicznościach.