Postać Ojca Świętego towarzyszy mi przez całe życie - począwszy od tego, że urodziłam się w kilka dni po wyborze tego Wielkiego Polaka na Papieża, a dokładnie w dniu sprawowania przez Jana Pawła II ingresowej Mszy św.
Gdy byłam małym dzieckiem rodzice zawsze mi o tym przypominali. Mając tego świadomość, marzyłam, by spotkać się z Ojcem Świętym. Odkąd sięgam pamięcią, starałam się nie opuścić żadnej telewizyjnej transmisji z wizyt Papieża w Polsce, a gdy nadarzyła się sposobność - uczestniczyłam w pielgrzymce osobiście. Lecz nawet wtedy, gdy widziałam Papieża z daleka, czułam się tak, jakbym co najmniej dotknęła go ręką. I w końcu ziściły się moje marzenia. A stało się to podczas pielgrzymki pracowników Niedzieli na zjazd dziennikarzy w Rzymie.
Był to szczególny czas. Już pierwszego dnia uczestniczyliśmy w Różańcu, który w Ogrodach Watykańskich zakończył się wspólną modlitwą z Janem Pawłem II. Mimo późnej pory i zmęczenia Ojciec Święty emanował ciepłem i dobrocią, która udzieliła się wszystkim zgromadzonym.
Tego dnia nie mogłam zasnąć. Czułam się bardzo uroczyście, jakbym była wyróżniona, mimo iż byłą jedną z wielu w kilkutysięcznym tłumie. Najbardziej w pamięci zapisał mi się jednak dzień, kiedy uczestniczyliśmy w trzech spotkaniach z Papieżem. Najpierw wzięliśmy udział we Mszy św. w intencji dziennikarzy, potem w spotkaniu w Auli Pawła VI. Byłam bardzo wzruszona. Na koniec spotkania przecisnęłam się do pierwszych rzędów, by być możliwie najbliżej Papieża. Jan Paweł II, odchodząc, odwrócił się i pomachał do nas laską. Chwyciłam aparat, myśląc, że takie zdjęcie będzie miłą pamiątką. Później na pierwszej stronie Niedzieli mówiącej o naszej pielgrzymce ukazało się zdjęcie z tegoż spotkania. Z uśmiechem dopatrzyłam się, że w tym samym momencie, co ja, zdjęcie zrobił również jeden z fotografów Papieża. I zamiast mnie jest tylko błysk flesza. Ale to nie jest takie ważne.
Po spotkaniu wszyscy byliśmy poruszeni. A tu jeszcze jedna niespodzianka: mamy audiencję u Ojca Świętego. Nikt nie krył radości. Cieszyliśmy się jak dzieci. Po przejściu przez wiele bramek znaleźliśmy się na miejscu. Teraz tylko oczekiwanie na naszą kolej. Przed nami było jeszcze kilka grup. Czekaliśmy w skupieniu. Gdy pojawił się Ojciec Święty, przywitano go gromkimi brawami. Krótko się z nami pomodlił i zaintonował pieśń. A później było właściwie jak na zbiórce: jeden z ojców sprawnie ustawiał grupy wokół siedzącego Papieża, a wtedy fotografowie papiescy robili zdjęcia. Papież mimo zmęczenia uśmiechał się do nas. Po kilku ujęciach mieliśmy szybko się oddalić. Tylko nielicznym udało się znaleźć choć przez chwilę twarzą w twarz z Papieżem. Niestety, mnie się to nie udało. Byłam już o krok, kiedy ręką zagrodzono mi dojście i powiedziano, że teraz kolej następnej grupy. Wychodząc z sali, nie mogłam dojść do siebie. Gardło miałam ściśnięte ze wzruszenia, z radości i z żalu, że byłam już tak blisko, a jednak… Mimo tego i tak spotkanie to zapisało mi się głęboko w sercu. Gdy widzę Papieża w telewizji i pielgrzymów blisko Niego, uśmiecham się do siebie. Ja też miałam kiedyś taką chwilę…