Nie odchodzą z buntu. Często nie czynią tego gwałtownie, nie manifestują swojej decyzji. Po prostu... przestają przychodzić. A my nie zawsze zauważamy, kiedy znikają. Dlaczego tak się dzieje? I co możemy z tym zrobić, zanim będzie za późno?

Nie wiem, po co to wszystko...

– Nie czuję, żeby to miało sens. Naprawdę, to nie bunt – ja po prostu nie wiem, po co miałabym to wszystko robić – mówi Zosia, uczennica III klasy liceum. Pochodzi z rodziny, która nie ma zwyczaju regularnie chodzić do kościoła, ale nie można powiedzieć, że jest antykościelna. W święta – oczywiście. Kolęda – zdecydowanie tak. Ale żeby niedzielna Msza św. była czymś ważnym? Raczej nie. Zosia chodziła na religię, przyjęła bierzmowanie. Dziś mówi, że to „z rozpędu”. – Było trzeba, to zrobiłam. Ale po bierzmowaniu wszystko się urwało. Nie czułam żadnej więzi, żadnej potrzeby. Miałam wrażenie, że Kościół jest dla ludzi, którzy mają już wszystko poukładane. A ja nie miałam. Nadal nie mam – dodaje. I właśnie w takich słowach ukryta jest prawda, o której mówi ks. Mateusz Wójcik, duszpasterz młodzieży archidiecezji lubelskiej. – Myślę, że gdybyśmy zapytali młodych ludzi, którzy odeszli z Kościoła: „dlaczego to zrobili?”, u podstaw większości wypowiedzi pojawiłoby się jedno słowo: „niezrozumienie” – wyjaśnia. I nie chodzi tu o niezrozumienie w sensie braku wiedzy teologicznej. Chodzi o głębsze zagubienie – o brak świadomości, czym tak naprawdę są Kościół, Dekalog, zbawienie.