Ks. Robert Gołębiowski: Powróćmy do chwili ogłoszenia decyzji Ojca Świętego o mianowaniu nowym biskupem pomocniczym. Jakie dominowały wówczas odczucia w sercu Księdza Biskupa?

Bp Henryk Wejman: Pierwszym odczuciem było wyróżnienie i dostrzeżenie mojej osoby przez Ojca Świętego. Doprowadziło to we mnie do zastanowienia się i postawienia pytania: czym tak zasłużyłem, by otrzymać taką godność? Z drugiej strony towarzyszyła również taka ludzka obawa o to, jak będzie wykonywana ta funkcja i zadanie, przy dzisiejszym podejściu niektórych wiernych i społeczeństwa do posługi biskupa. Bardzo mocno jednak przebijała nadzieja mówiąca o tym, że skoro Pan Jezus powołuje, to także będzie dawał łaski, aby to zadanie wykonać na miarę moich możliwości. Z tym wiąże się także odpowiedzialność, gdyż funkcja biskupa pomocniczego niesie ze sobą nieco większy wymiar troski duszpasterskiej.