Przed rozpoczęciem Liturgii kapelan szpitala ks. Andrzej Marchlewski przypomniał kluczowe daty w historii płockiej służby zdrowia. Już w 1405 r. w kościele Świętej Trójcy powstał pierwszy płocki szpital o charakterze przytułku. W XVIII w. płoccy biskupi zwiększyli liczbę łóżek w tej placówce do 24, a także sprowadzili do szpitala Siostry Miłosierdzia. W XIX w. szpital przejęły władze samorządowe Królestwa Polskiego. Wówczas to zmieniono lokalizację szpitala, zwiększono liczbę łóżek i zatrudniono pierwszego ordynatora. Na początku XX w. zwiększono liczbę zatrudnionych etatowo lekarzy oraz pacjentów leczonych w tej placówce. Po II wojnie światowej upaństwowiono służbę zdrowia, a w latach 60. podjęto decyzję o budowie obecnego Szpitala Zespolonego, który został oddany do użytku 9 kwietnia 1973 r. Jego ówczesna nazwa to: Szpital Miejski im. dr. nauk medycznych Marcina Kacprzaka.
Ks. Marchlewski przywołał także nazwiska kapelanów płockiego szpitala "na Winiarach". Na przestrzeni minionych lat posługę tę pełnili: ks. prał. Seweryn Wyczałkowski, ks. kan. Ryszard Paradowski, ks. Teofil Kapuściński, ks. Tadeusz Kołodziejczyk oraz ks. kan. Zbigniew Zbrzezny.
W kazaniu wygłoszonym podczas tej Mszy św. Ksiądz Biskup wspomniał m.in. o coraz szerzej występującym dziś zjawisku "spieniężenia świadomości". "Nie bez powodu - mówił Biskup Stanisław - w czasach współczesnego drapieżnego kapitalizmu ludzkie życie i ludzkie cierpienie przelicza się na pieniądze i ujmuje się je wyłącznie w kategoriach ekonomicznych. Znajduje to swoje odbicie nawet we współcześnie używanym języku, z którego znika jakże piękne określenie «służba zdrowia», w miejsce którego pojawia się coraz częściej określenie «rynek usług medycznych». To spieniężenie świadomości sięga także ludzi reprezentujących inne zawody i powołania społeczne, które są po to, aby człowieka chronić przy pomocy prawa, aby go uczyć i wychowywać w szkole czy uczelni i aby go uświęcać i prowadzić do Boga w Kościele".
Zwracając się do członków służby zdrowia szpitala "na Winiarach", bp Stanisław Wielgus powiedział m.in.: "Czy istnieje zawód, który byłby bliższy miłości ewangelicznej, nad zawód lekarza czy pielęgniarki?
Sam Chrystus był lekarzem. Leczył i uzdrawiał, na ciele i na duszy. Mówiąc o konieczności dźwigania krzyża przez każdego z nas; krzyża, który jest symbolem zbawienia, a jednocześnie znakiem udziału w Jego Męce, przez którą zbawił świat, Jezus nie wzywał do cierpiętnictwa. On nie jest cierpiętnikiem. On jest realistą. On dobrze wiedział, że wskutek niepojętej do końca tajemnicy grzechu pierworodnego, w życie każdego człowieka i całej natury wdarło się zło, które sprawia, że na tym świecie raju tzn. świata bez cierpienia, śmierci i ustawicznych kłopotów nie będzie. Nie da się bowiem zbudować raju na ziemi.
Kto głosi inny pogląd, kto obiecuje ludom i narodom, że ten raj zbuduje, jak zapowiadały systemy totalitarne - ten po prostu kłamie i oszukuje. Potwierdziła to historia. W imię budowania raju na ziemi faszyści i komuniści doprowadzili do najokropniejszych zbrodni, tragedii i nieszczęść.
Cierpienie i śmierć wpisane są w nasz doczesny los. Każdego z nas dotknie choroba i starość. Wy, którzy swoje życie poświęciliście ludziom chorym wiecie o tym najlepiej. Wiecie dobrze, że na śmierć trzeba się przygotować. Wiecie także, że ludzie mocno wierzący w Chrystusa, który jedyny daje życie wieczne, znoszą cierpienie łatwiej i umierają bez rozpaczy. (...) Wy jesteście najbliżej cierpiących. Wy jesteście najbliżej krzyża, który oznacza nie tylko cierpienie, lecz także miłość i zbawienie. Wy pierwsi bierzecie na swoje barki ludzki ból i strach przed śmiercią, a także rozpacz po utracie najbliższych. (...) Gdy było trzeba, wielu z was, tak jak wielu polskich lekarzy umiało i umie powiedzieć «nie» tym ludziom, którzy domagali się od nich, czy nadal domagają złamania przysięgi Hipokratesa. Umieliście i umiecie bronić ludzkiego życia narodzonego i nienarodzonego.(...)
Waszym Westerplatte była i jest ofiarna służba choremu człowiekowi i obrona go przed prawami, jakie wydaje dziś cywilizacja śmierci, odwołująca się obłudnie do postępu i wolności człowieka. Prawdziwa wolność nie jest anarchią. Prawdziwą wolność każdego człowieka ograniczają słuszne prawa innych ludzi, zwłaszcza prawo do życia od poczęcia do naturalnej śmierci" - mówił Biskup płocki.