Pytanie czytelnika: Co to znaczy ewangelizacja?

Chrześcijanin ewangelizuje nie tylko wtedy, kiedy naucza o Jezusie, ale również, a raczej przede wszystkim wtedy, kiedy swoim życiem wskazuje drugiemu człowiekowi Jezusa. Dzielić się można bowiem czymś, co się samemu posiada. Chrześcijanin, który podejmuje się dzieła ewangelizacji, jest tym, który świadomie przyjął Jezusa do swojego życia i uznał Go za Pana wszystkiego. Świadkiem Zmartwychwstałego staje się ten, kto sam doświadczył żyjącego Chrystusa w swoim życiu.

Doświadczyć Chrystusa to przyjąć Jego miłość i żyć tą Chrystusową miłością. Przecież „Bóg jest miłością” (1 J 4, 8). Ta Miłość stworzyła człowieka na swój obraz i swoje podobieństwo. W każdym z nas jest obraz Bożej miłości, który zaciemniamy, zniekształcamy przez świadome i dobrowolne wykroczenie przeciwko Jego prawu, czyli przez grzech. Syn Boży przyszedł zatem do człowieka, by naprawić to, co zostało przez człowieka, z podszeptu kusiciela, zepsute. Jezus w swoim nauczaniu wskazywał na miłość jako na największe i najważniejsze przykazanie, jako na cnotę, która jest wypełnieniem wszystkich przykazań. Tą miłością był On sam, który umiłował do końca – oddał swoje życie. Tej miłości nie da się zabić, ona zwycięża, gdyż Ukrzyżowany zmartwychwstaje. Chrześcijanin, który doświadcza w swoim życiu Chrystusa Zmartwychwstałego, doświadcza właśnie tej miłości.

Ewangelizacja jest zatem dzieleniem się tym, co się samemu przyjęło. Jest dzieleniem się miłością, zwłaszcza przez dawanie świadectwa. O pierwszych wspólnotach chrześcijańskich Żydzi i poganie z zachwytem mówili: „Jak oni się miłują”. Przez dawanie takiego świadectwa ewangelizowały całe wspólnoty. Wierzący nie zatrzymywali chrześcijańskiej miłości dla siebie, lecz emanowali autentycznym jej doświadczeniem. To jest właśnie droga naszego powołania – wszystkich przyjmujących do swojego życia Chrystusa Zmartwychwstałego. To jest powołanie wspólnoty Kościoła na przestrzeni wszystkich wieków, również w naszych czasach, aby tę miłość Boga wciąż na nowo odkrywać, uwielbiać ją, przyjmować do swojego życia i w końcu nią żyć. Konkretem będą tutaj postawy, które w sposób wolny, jako świadkowie zmartwychwstania, przyjmujemy. Benedykt XVI w encyklice Deus caritas est napisał: „Chrześcijanin wie, kiedy jest czas sposobny do mówienia o Bogu, a kiedy jest słuszne zamilknąć i pozwolić mówić jedynie miłości. On wie, że Bóg jest miłością”(n. 31). Dziełem miłości jest pomoc drugiemu człowiekowi na jakiejkolwiek płaszczyźnie życia, są nim również: troska o dobro ludzkości i całego świata, wrażliwość na potrzeby drugiego człowieka, troska o godne życie człowieka od poczęcia do naturalnej śmierci, dawanie przykładu godziwego życia przez świadectwo swojego życia, zatroskanie o piękne życie drugiego człowieka, o jego zbawienie. To wszystko stanowi świadectwo wiarygodności Kościoła i jest dawaniem drugiemu człowiekowi miłości – Chrystusa w uczynkach miłosierdzia. To jest właśnie ewangelizacja – dzieło miłości.