W tajemnicy Wcielenia przez Boże Narodzenie spełniły się zapowiedzi proroków wieszczących przyjście Mesjasza, który jako nowy Mojżesz miał prowadzić nowy Naród Wybrany do Nowej Ziemi Obiecanej.

Od samego początku przyciągał On do siebie: aniołów, pasterzy, mędrców, ludzi dobrej woli. W efekcie Boży zamysł doprowadził do powstania żywej wspólnoty, którą można nazwać „świętym zwołaniem”. Nasze radosne, bożonarodzeniowe wspólnoty w świątyniach i przy świątecznym stole są ważnym elementem tworzenia zapowiedzianej wspólnoty Kościoła. Ludzie, którzy zgromadzili się przy betlejemskim żłóbku, nie byli wolni od słabości. Jednak świadomość obecności Mesjasza oraz Jego późniejsza działalność zbawcza pomagały im dorastać do ideałów nakreślonych przez Zbawiciela. Niezwykłą radością dla pasterzy i mędrców było spotkanie z Jezusem, zapowiadanym Mesjaszem. Zapewne spotkanie to, które odbywało się we wspólnocie, utwierdziło ich w przekonaniu o wielkiej miłości, którą Pan Bóg otacza ludzi. Polska kolęda wkłada w ich serca słowa: Witaj Dziecineczko w żłobie, / wyznajemy Boga w Tobie, / coś się narodził tej nocy, / byś nas wyrwał z czarta mocy. To wiara skłoniła ich do uznania w małym Dziecku Zbawiciela świata, Króla nad królami.

Dziś, po wielu wiekach, wiara uczy nas o stałej obecności tego samego Jezusa w o wiele większej wspólnocie niż ta, która pojawiła się przy żłóbku betlejemskim. To wspólnota Kościoła. Podobnie jak w Betlejem, gdzie pojawił się Bóg – Człowiek, wspólnota Kościoła ma podwójny charakter: święty, przez obecność w niej pierwiastka Bożego – samego Zbawiciela, Maryi i świętych, oraz ludzki, podlegający słabościom i grzechom. Prawda ta nie jest usprawiedliwianiem grzechów i błędów ludzi Kościoła. Jest okazją do pracy nad sobą i podejmowania ciągle na nowo wezwania, aby zbliżyć się do Jezusa Zbawiciela. Wigilia, Pasterka, nasze tradycyjne spotkania przy ołtarzu i przy świątecznym stole mogą nas uczynić wspólnotą Kościoła, która okazuje wdzięczność i radość wypływającą z prawdy, że Bóg stał się człowiekiem podobnym do nas we wszystkim, oprócz grzechu (Hbr 4,15). Oby nasze świąteczne spotkania uświadamiały nam powszechne wezwanie do korzystania z owoców odkupienia i troski o nasze więzi rodzinne i wspólnotowe. Z całego serca życzę, by umacniała się nasza wiara w Kościół Chrystusowy. Uznając świętość przychodzącego Zbawiciela, potraktujmy ją jako wezwanie do tego, by przez nasze dobre życie budować świętość Kościoła. W dzisiejszym, trudnym czasie, tak bardzo trzeba nam przede wszystkim świętości. Bardzo dziękuję Reakcji Przemyskiej Niedzieli, Kolporterom i Czytelnikom za trud związany z ukazywaniem i poznawaniem dróg Kościoła przemyskiego dążącego do umocnienia wiary, nadziei i miłości, a więc do zbawienia. Z całego serca życzę, by przychodzący Zbawiciel umocnił nas na drodze prowadzącej do naszej świętości. Oby wraz z naszą osobistą świętością w Nowym Roku Pańskim 2023 pojawiły się dary, które przynosi ze sobą Nowonarodzony Zbawiciel, a więc radość, pokój, życzliwość.