Ksiądz kanonik Adrian Put został biskupem pomocniczym diecezji zielonogórsko-gorzowskiej. Święcenia przyjął 13 sierpnia w konkatedrze św. Jadwigi Śląskiej.
Głównym konsekratorem ks. kan. Adriana Puta był nuncjusz apostolski w Polsce abp Salvatore Pennacchio. Współkonsekratorami: metropolita szczecińsko-kamieński abp Andrzej Dzięga i biskup zielonogórsko-gorzowski Tadeusz Lityński, który podczas Liturgii wygłosił homilię. Zwracając się w niej do biskupa elekta, podkreślił, że jego dotychczasowa „formacja ludzka w rodzinie i w szkole, formacja seminaryjna, kapłańska posługa na wielu odcinkach zaangażowania, praca duszpasterska, redakcyjna i naukowa są dobrym doświadczeniem wprowadzającym w biskupią posługę”. – Potrzeba, abyś był biskupem mocnej i niezachwianej wiary, ale także biskupem o ludzkiej wrażliwości, zatroskanym o najsłabszych. Ten ludzki wymiar będzie szczególnie oceniany w relacjach z ludźmi słabej wiary i niewierzącymi. Od Ciebie jako biskupa będą oczekiwać wierzący, ale także niewierzący wiarygodnej postawy – powiedział bp Lityński. – Liturgia konsekracji biskupiej przypomina Ci, abyś był „świadomy, że zostałeś wzięty z ludzi i dla ludzi ustanowiony, aby im pomagać w dążeniu do Boga”. I to jest zadanie, które niezależnie od takich czy innych poglądów, panującej mody czy ideologii, a nawet wrogości świata trzeba wiernie wypełniać. Nadać światu smak miłości, rozpalić światło Bożej obecności – to kierunki, w których Pan pragnie realizować Twoje, Księże Adrianie, biskupie zawołanie In unum congregare – „Zgromadzić w jedno”. Nie trzeba przekonywać, jak to zadanie jest dziś ciągle aktualne. Niech troska o jedność będzie ciągłym nastrojem Twojego serca. Potrzeba dzisiaj jedności ze wspólnotami bratnich Kościołów, ale także z tymi, którzy nie wierzą w Boga – dodał.
Papież Franciszek 28 czerwca mianował ks. kan. Adriana Puta biskupem pomocniczym w jubileuszowym roku 50-lecia diecezji zielonogórsko-gorzowskiej; przydzielił mu stolicę tytularną Furnos Minor. Decyzja Ojca Świętego to wielka radość zarówno dla diecezji, jak i dla Winnego Grodu. Miasto obchodzi w tym roku podwójny jubileusz 800-lecia powstania i 700-lecia nadania praw miejskich, a święcenia biskupie odbyły się tu po raz pierwszy.
Biskup Adrian Put jako swoje zawołanie biskupie przyjął słowa In unum congregare, co znaczy „Zgromadzić w jedno”. Zgodnie z kościelną tradycją będzie się również posługiwał swoim herbem biskupim, który ukazuje podstawowe zadanie stojące przed biskupem: ma on gromadzić w jedno rozproszonych i prowadzić ich do Chrystusa, prawdziwego Baranka Bożego, który żyje w swoim Kościele. Szczytem tego spotkania ma się stawać Eucharystia, będąca ofiarą i ucztą Baranka, który daje życie światu.
Biskup pomocniczy zielonogórsko-gorzowski urodził się 4 listopada 1978 r. w Szczecinie. Święcenia kapłańskie przyjął 22 maja 2004 r. w Gorzowie Wlkp. z rąk bp. Adama Dyczkowskiego. Po święceniach pracował najpierw jako wikariusz w Lubsku i Gorzowie Wlkp., następnie jako redaktor odpowiedzialny Aspektów – zielonogórsko-gorzowskiej edycji Tygodnika Katolickiego Niedziela. W 2015 r. został proboszczem parafii św. Stanisława Kostki w Zielonej Górze, a 2 sierpnia 2021 r. – proboszczem zielonogórskiej parafii konkatedralnej.
2022-08-16 12:29
Ocena:+10Podziel się:
Reklama
Wybrane dla Ciebie
Bp nominat Adrian Put: Chcę szczególnie prosić o dar jedności
- Prosząc o modlitwę błagam o dar, który już płynie do mnie szerokim strumieniem. Więc prosząc o nią chcę za nią także podziękować. Chcę prosić o dar jedności w liturgii, głoszeniu słowa i czynienia dobra w Kościele – mówi biskup nominat Adrian Put w rozmowie z Katarzyną Krawcewicz
Katarzyna Krawcewicz: - Co czuje kapłan, gdy ogłoszona zostaje jego nominacja na biskupa?
Uczeń zapytał prowadzącego rekolekcje: „Czy ksiądz widział Boga?”. W dzień Bożego Narodzenia śpiewamy w psalmie: „Ziemia ujrzała swego Zbawiciela”, ale zaraz potem w Ewangelii słyszymy: „Boga nikt nigdy nie widział”. Bóg jest Tajemnicą, która nie dzieje się według ludzkich schematów. Przyjście Syna Bożego jest pełne paradoksów, dokonuje się między ukryciem a jawnością. Nie przymusza do wiary. Zaprasza przez zdziwienie.
W pięknej legendzie Selma Lagerlöf opowiada, jak do starego pasterza, czuwającego w nocy nad stadem owiec, zbliżył się nieznajomy człowiek. Psy pilnujące stada zaczęły szczekać, ale ich głosu nie było słychać. Rzuciły się na przybysza, próbowały go ugryźć, jednak nie były w stanie go zranić. Nieznajomy szedł w kierunku ogniska, a żadna z owiec nawet się nie poruszyła. Pasterz rzucił swój ostro zakończony kij w obcego, ale kij zmienił kierunek i minął zbliżającego się człowieka. Nieznajomy odezwał się do pasterza: „Dobry człowieku, pomóż mi i pożycz trochę ognia. Moja żona powiła właśnie dziecko, muszę ich ogrzać”. Pasterz odburknął: „Weź, ile ci potrzeba”. Wiedział jednak, że człowiek nie ma jak zabrać żaru z ogniska. Jakież było jego zdziwienie, gdy przybysz gołymi rękami wybrał żarzące się drwa i włożył je sobie w połę płaszcza. Pasterz pomyślał: „Cóż to za noc, skoro całe stworzenie okazuje taką litość temu człowiekowi?”. Z ciekawości poszedł jego śladami i zobaczył Matkę z Dzieckiem w zimnej grocie skalnej. Chociaż był twardym człowiekiem, wzruszył się biedą tych ludzi i wyjął z plecaka baranią skórę, by uchronić Chłopca przed zimnem. Ten gest miłosierdzia otworzył mu oczy i ujrzał to, czego przedtem nie dostrzegał: wszędzie było pełno aniołów, którzy z weselem śpiewali, że narodził się Zbawiciel. Świat wypełniały radość i niebiańskie światło. A przecież pasterz wcześniej widział tylko ciemną noc. Uradowany padł na kolana i dziękował Bogu.
- 2025 lat temu nastała pełnia czasu. Od chwili Wcielenia żyjemy w tej pełni. Jako chrześcijanie mamy obowiązek w tę pełnię każdego dnia niejako się zanurzać i w nią wchodzić, stając się synami Bożymi i dziedzicami nieba – mówił abp Marek Jędraszewski podczas tradycyjnej Mszy św. pasterskiej w katedrze na Wawelu.
W homilii metropolita krakowski zauważył, że treść pełni czasów została rozwinięta w liście św. Pawła do Galatów, w którym Apostoł Narodów wskazuje na skutki narodzenia Bożego Syna, a w liście do Efezjan nadał temu przyjściu na świat Bożego Syna wymiar prawdziwie kosmiczny. Przed pełnią czasów – jak wyjaśniał – czas jawi się jako „chronos” – przemijanie i zdążanie ludzi do śmierci. Gdy Zbawiciel przyszedł na świat, los człowieczy nabrał zupełnie innego znaczenia. – Chrystus przyszedł na świat, abyśmy byli dziećmi Bożymi. Abyśmy byli dziedzicami nieba – mówił abp Marek Jędraszewski, zwracając uwagę na fakt, że nowa sytuacja człowieka jest tak radykalna, że odtąd czas liczy się według szczególnej cezury-granicy, jaką jest przyjście Chrystusa na świat – święty czas kairós. – Ciągle liczy się ten czas, nasz czas, od narodzin Chrystusa. To chrześcijańska, zatem nasza era. Era naszych wartości, wyznaczonych przez święty czas kairós, określonych wolnością dzieci Bożych. Poczuciem, że jesteśmy przeznaczeni do życia wiecznego, ludźmi, którzy żyją już innym kształtem wolności ducha. Wolności polegającej na zdążaniu do prawdy, a to zdążanie wypełniane jest nowym kształtem miłości – wskazywał metropolita krakowski.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
_1734956640.jpg)
_1733754438.jpg)
