Książka na jubileusz

Oddział Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży, działający przy sanktuarium Matki Bożej Kębelskiej i parafii pw. św. Wojciecha w Wąwolnicy, w ostatnim czasie wydał niewielką publikację, poświęconą prastarej miejscowości, wąwolnickiej bazylice i sanktuarium. Adresatem broszury, której autorem jest Przemysław Wójcik, są przede wszystkim pielgrzymi, przybywający do Najlepszej z Matek. Książeczka ukazała się w 25. rocznicę koronacji cudownej figury Matki Bożej Kębelskiej.
We wstępie, napisanym przez wieloletniego kustosza sanktuarium, ks. inf. Jana Pęzioła, czytamy: "Początki chrześcijaństwa na lubelskim Powiślu sięgają prawie tysiąca lat. Pamięć o szczególnej czci Matki Bożej w Kęble, oddalonym o 2 kilometry od Wąwolnicy, wiąże się z rokiem 1278. Po latach ten kult bardzo się rozwinął i rozprzestrzenił. Ważnym wydarzeniem w dziejach sanktuarium maryjnego w Wąwolnicy była koronacja figury Matki Bożej Kębelskiej w roku 1978. 25. rocznica koronacji skłania do refleksji na temat dziejów tego sanktuarium. Kult Matki Bożej bardzo się ożywił od chwili uroczystej koronacji. Każdego dnia przybywają tutaj pielgrzymi - świeccy i duchowni, młodzi i starsi, chorzy i uzdrowieni. Przychodzą, aby modlić się w przeróżnych intencjach dziękczynnych i błagalnych. Wierzą, że ich modlitwy są wysłuchane, a jako wyraz tej wiary zostawiają w kaplicy liczne wota. Doroczne uroczystości wrześniowe gromadzą na Placu Maryjnym tysiące wiernych. Złota Księga Łask Matki Bożej Kębelskiej w Wąwolnicy zapełnia się nowymi wpisami. Zawiera ona podziękowania za ocalone życie, odzyskane zdrowie i opiekę Matki Bożej w trudnych sytuacjach. Obecność Sanktuarium wywiera duży wpływ na duchowe życie parafii. Działają tutaj różne grupy i organizacje skupiane pod płaszczem Matki Bożej. Są to: Legion Maryi, chór parafialny, KSM, schole, oaza, ministranci, świetlica środowiskowa. Akcja Katolicka i harcerze".
W przytoczonych słowach streszczona jest niemalże cała zawartość niewielkiej książki: historia prastarej Wawelnicy, początki parafii św. Wojciecha, cud Matki Bożej w Kęble, początki istnienia sanktuarium, związki Prymasa Tysiąclecia z Wąwolnicą, koronacja wizerunku Matki Bożej Kębelskiej, współczesne formy kultu. W publikacji o cudownym miejscu nie mogłoby zabraknąć słów o licznych uzdrowieniach i nawróceniach, jakie dokonały się tu za przyczyną Maryi. Rozdział poświęcony łaskom i cudom doznanym za pośrednictwem Kębelskiej Madonny przygotowany został przez ks. inf. J. Pęzioła. Broszura zawiera także praktyczne informacje o Mszach św. oraz nabożeństwach sprawowanych w sanktuarium, a także wybór modlitw i pieśni. Całość zamyka seria barwnych zdjęć. Niniejsza książeczka może z powodzeniem znaleźć się w biblioteczce pielgrzyma.
Czy warto ją przeczytać? Zachęcam słowami Autora: "Niezwykła zdaje się być opisana przeze mnie historia Wąwolnicy. Niewielkie dziś miasteczko w niczym nie przypomina potęgi opisanego grodu. Jedynie milczący w zadumie kamienny bruk uliczny, wzniosłe wzgórze i zimne mury po zamkowej kaplicy zdają się cicho potwierdzać kronikarskie opisy, ludowe legendy i historyczne fakty. Jednak, będąc w takim miejscu nie można zagłębiać się jedynie w sferę badań. Należy bowiem delikatnie zapoznać się ze swoistym Sacrum tego świętego wzgórza".

Przemysław Wójcik, Wąwolnica. Sanktuarium Przełomu Tysiąclecia, Lublin 2003, s. 56.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

W tak zwanej „starej liturgii”, przed Soborem Watykańskim II, kapłan sprawujący Eucharystię wraz z wiernymi, po zakończeniu celebracji odmawiał modlitwę do Matki Bożej i św. Michała Archanioła. Słowa tej ostatniej ułożył papież Leon XIII, a wiązało się to z pewną niezwykłą wizją, w której sam uczestniczył. Opisana ona została w krótkich słowach przez przegląd Ephemerides Liturgicae z 1955 r. (str. 58-59). O. Domenico Pechenino pisze: „Pewnego poranka (13 października 1884 r.) wielki papież Leon XIII zakończył Mszę św. i uczestniczył w innej, odprawiając dziękczynienie, jak to zawsze miał zwyczaj czynić. W pewnej chwili zauważono, że energicznie podniósł głowę, a następnie utkwił swój wzrok w czymś, co się unosiło nad głową kapłana odprawiającego Mszę św. Wpatrywał się niewzruszenie, bez mrugnięcia okiem, ale z uczuciem przerażenia i zdziwienia, mieniąc się na twarzy. Coś dziwnego, coś nadzwyczajnego działo się z nim. Wreszcie, jakby przychodząc do siebie, dał lekkim, ale energicznym uderzeniem dłoni znak, wstał i udał się do swego prywatnego gabinetu. Na pytanie zadane przyciszonym głosem: «Czy Ojciec święty nie czuje się dobrze? Może czegoś potrzebuje?» - odpowiedział: «Nic, nic». Po upływie pół godziny kazał przywołać Sekretarza Kongregacji Rytów, dał zapisany arkusz papieru, polecił wydrukować go i rozesłać do wszystkich w świecie biskupów, ordynariuszy diecezji”. (Cytat za Amorth G. Wyznania egzorcysty, Częstochowa 1997, s. 36). Tekst zawierał modlitwę do św. Michała Archanioła, która brzmi: „Święty Michale Archaniele, wspomagaj nas w walce, a przeciw niegodziwościom Złego Ducha bądź naszą obroną. Oby go Bóg pogromić raczył, pokornie o to prosimy. A Ty, wodzu niebieskich zastępów, Szatana i inne duchy złe, które na zgubę dusz ludzkich po tym świecie krążą, mocą Bożą strąć do piekła. Amen”. Gdy go zapytano, co się zdarzyło w czasie dziękczynienia po Mszy św., Papież odrzekł, że w chwili, gdy zamierzał zakończyć modlitwę, usłyszał dwa głosy: jeden łagodny, drugi szorstki i twardy. I usłyszał taką oto rozmowę: Szorstki głos Szatana: „Mogę zniszczyć Twój Kościół!” Łagodny głos: „Możesz? Uczyń więc to”. Szatan: „Do tego potrzeba mi więcej czasu i władzy”. Pan: „Ile czasu? Ile władzy?” Szatan: „Od 75 do 100 lat i większą władzę nad tymi, którzy mi służą”. Pan: „Masz czas, będziesz miał władzę. Rób z tym, co zechcesz”. (Cytat za Szatan w życiu Ojca Pio, Tarsicio z Cevinara, Łódź 2003, s. 8). Kościół jest świadomy, że walka duchowa dobra ze złem toczy się nieprzerwanie od chwili upadku pierwszego człowieka, choć przybiera różne formy na przestrzeni wieków. Dziś także chrześcijanin nie jest wolny od ataków Złego, który chce go oderwać od Chrystusa i zwieść ku potępieniu. Święty Ignacy z Loyoli wyróżnia dwa obozy: jeden „Pod sztandarami Chrystusa”, drugi „Pod sztandarami Szatana”. Każdy człowiek, musi opowiedzieć się po którejś ze stron. Wielu jednak poddając się wpływom agnostycyzmu czy obojętności religijnej, odsuwa od siebie ową decyzję, sądząc, że w życiu i po śmierci „jakoś to będzie”. Ewangelia nie dopuszcza postawy „rozdwojonego serca”. Można służyć albo Bogu albo Szatanowi. Czy jednak ludzie uznają fakt istnienia osobowego zła - Szatana? Kongregacja Nauki i Wiary wydała dokument opublikowany w L’Osservatore Romano (26 czerwca1975 r.) - Wiara chrześcijańska i demonologia, w którym min. stwierdza, że określenia „Szatana i Diabła” nie są „tylko personifikacjami mitycznymi i funkcyjnymi, których znaczenie ograniczałoby się jedynie do podkreślenia w dramatyczny sposób wpływu zła i grzechu na ludzkość. (…)”. Tego rodzaju poglądy, rozpowszechniane przez niektóre czasopisma i inne ośrodki propagandy mającej na celu kreowanie stylu życia tak, jakby Boga nie było i Szatan nic nie mógł zmącić i zniszczyć, muszą wywoływać zamęt w sercach i umysłach ludzkich. Jezus mówił o istnieniu upadłego anioła, nazywanego przeciwnikiem ludzi (por. 1P 5, 8), zabójcą od początku (por. Ap 12, 9. 17). Jest kłamcą i ojcem kłamstwa (por. J 8, 44); przybiera postać anioła światłości (por. 2 Kor 11, 14). Jest także nazywany „władcą tego świata”, który pozostaje we władaniu Złego (por. 1 J 5, 19). Nienawidzi on światła Prawdy Ewangelii, Chrystusowego Kościoła, wierzących, zdążających ku świętości i wszystkiego, co wiąże się z Chrystusem i Jego Kościołem. Jego działanie jest podstępne i zakryte. Metody, jakimi się posługuje, to: kłamstwo, manipulacje, pokusy do grzechu, nieposłuszeństwo nauczaniu Chrystusowego Kościoła w sprawach wiary i moralności; różnego rodzaju zniewolenia przez nałogi, złe przywiązania i grzeszne nawyki. Działa także przez uprawianie i korzystanie z okultyzmu, wróżbiarstwa, magii. Najbardziej zaś spektakularną formą jego wpływu na człowieka jest opętanie (zupełne bądź częściowe), które paraliżuje wolę człowieka, mąci umysł i sumienie, i wydaje człowieka na łup najniższych skłonności deprawujących osobę ludzką. Jak walczyć z Szatanem? Jezus spotykał na swej drodze Szatana i inne jego złe duchy; rozgramiał je, gdyż był od nich potężniejszy. On Złemu nakazywał: „Iść precz”. Należy więc przylgnąć do Chrystusa całym sobą. Nie tylko przez racjonalne uznanie Jego istnienia i Bożej mocy, ale przez życie płynące z wiary, przez „chodzenie z Chrystusem” każdego dnia. Konieczne jest więc wzywanie Jezusa w chwilach dręczących pokus do złego. Znak krzyża i modlitwa przywołują moc Bożą w sytuacji, gdy człowiek jest w potrzebie czy trudnościach. Inne środki w duchowej walce ze złem, można sklasyfikować jako praktykę aktywnego życia chrześcijańskiego. Są nimi: Eucharystia i sakramenty, codzienna modlitwa oraz medytacyjne obcowanie ze Słowem Bożym, pogłębianie swojej wiary tak, aby była rozumiana, a także poznawanie prawd chrześcijańskich. Nie można pominąć służby bliźniemu - słowem, czynem i modlitwą. Skoro w Kościele idziemy ku zbawieniu, konieczne jest także uczestnictwo we wspólnocie chrześcijańskiej, gdyż - jak przypomina nam Jezus - gdzie dwaj albo trzej zebrani są w Imię Jego, tam On jest między nimi. W obliczu współczesnych zagrożeń dla wiary, moralności i duchowości chrześcijanina, gdy neguje się głos Kościoła w tych kwestiach, gdy ludzkość przygląda się rosnącej fali przemocy, terroryzmu, niesprawiedliwości społecznej, czyż chrześcijanie nie powinni na nowo z wiarą sięgnąć do „duchowego skarbca” Kościoła i mocą Chrystusa poskramiać wysiłki Złego? Szatan nadal walczy z Chrystusowym Kościołem. W tej walce potrzeba nam Chrystusowej mocy. Ona do nas przychodzi, wystarczy otworzyć się na nią w wierze.