Było dwóch królów. Jeden podbijał, palił i zostawiał zgliszcza. Wielu się go bało i wielu mu ustępowało. Dążył do zbudowania wielkiego imperium, które stałoby się jego pomnikiem za życia. Potrafił gwałcić, zabijać i wzbudzać strach... A ten drugi zwyciężył.

Z wielu ust słyszę proroctwa, które udowadniają, że „gorzej już być nie może” i że „Bóg już stracił cierpliwość, dlatego nadciąga z wielką zagładą, bo wszędzie gwałcone są Jego prawa – nawet w Kościele rozrasta się ziarno złego”. Zatem nie może nas już czekać nic dobrego. Ludzie sprzeniewierzyli się naturze swojego stworzenia i nie są już godni tego, aby żyć. Przed nami już tylko śmierć tego pokolenia i kres wszystkich następnych. Nadchodzi potop, armagedon, zagłada powszechna... Czy tak jest w istocie? Czy poprzednie pokolenia nie miały porównywalnych wrażeń? Tu odpowiedź jest banalna – wystarczy pogrzebać w starych kronikach i zapiskach, aby odnaleźć podobnie brzmiące jeremiady. Co kilkadziesiąt lat słychać proroctwa – często bardzo tragicznie odciskające się na swoich czasach – millenarystyczne, apokaliptyczne i przepełnione odrazą do obrazu świata. Mijają jednak kolejne stulecia i... nic. Nie spełniają się zapowiedzi pysznych, a jakże w rezultacie fałszywych proroków.

Aby odpowiedzieć na pytanie o „czasy ostateczne”, wystarczy zadać sobie pytanie o naturę Pana Boga. Nie obawiajcie się, nie nastąpi teraz erupcja żadnej domorosłej teologii. Po prostu proponuję proste doświadczenie umysłowe. Jeśli Ktoś jest wszechmocny i wszechpotężny, to czy potrzebuje gniewu i gwałtowności do wyrażania swojej istoty? Czy Ktoś nieogarniony i niezmierzony potrzebuje demonstrować swoją potęgę? Czy Jego zamysłem jest sterowanie zdarzeniami jak na szachownicy i zmiatanie z niej wszystkiego, co przeczy Jego zamierzeniom?

To słaby i przerażony jest agresywny i gniewny. Musi on udowadniać sobie i innym swoją nieustraszoność i potęgę.

Pan Bóg jest tak potężny bezmiarem wszystkiego, czym jest, że może być łagodny, subtelny i delikatny... To banalne zdanie dla mnie samego stanowi nie lada odkrycie. Subtelność Boga nie wyklucza bowiem Jego niezrodzonej sprawiedliwości. Jej miara nie przesądza jednak o tym, że z gniewem zakończy On wszystko, co stworzył. Niesamowita logika istnienia nie potrzebuje czasu ani przestrzeni, aby ujawnić swoją naturę. Pan Bóg subtelnie dotyka, choć czasem, oczywiście, gwałtownie zrzuca z konia i ćwiczy w pokorze. Nie jest jednak hollywoodzkim Bruce’em Wszechmogącym, który niczym kuglarz zabawia się nieoznaczonymi możliwościami.

Czasem pióro publicysty grzęźnie w dosłownościach – i wtedy trzeba „przełączyć tryb” na poezję. Wybaczcie, ale puentę felietonu postanowiłem „wystukać” wierszem, który zresztą swój początek wziął u samego mistrza Herberta.

Wahanie Stwórcy Inspirowane wierszem Pan Cogito i wyobraźnia Zbigniewa Herberta

Odkąd poznał wyobraźnię Pana Cogito,/ która „ma ruch wahadłowy/ przebiega precyzyjnie/ od cierpienia do cierpienia”,/ chciałby uchylić mu rąbka „niepewnej jasności”./ Upewnić, że w zaufaniu drzemie olśnienie./ Jest jednak zbyt nieśmiały,/ aby dotknąć go nagłym zdarzeniem./ Delikatnie dotyka więc jego dłoni.../ Cogito jest jednak zbyt twardy/ powierzchnią życiowej rdzy./ Czasem zsyła mu anioła dobrego snu./ Cóż, kiedy/ metafory onirii dawno już zawiodły/ zmęczone istnienie Cogito./ Pan wie,/ że nagłe doświadczenie/ może zabić słabe serce Cogito./ Otacza go więc azylem dobrych wspomnień./ Nie zsyła mu już kobiety./ To zbyt twarde doświadczenie/ jak na skołatane milczenie/ smutnego mężczyzny,/ którego włosy posiwiały od wiatru./ Stwórca spogląda na niego z miłością,/ która jednak ciągle jest zbyt delikatna,/ aby wskrzesić jego złudzenia./ Tylko bowiem w złudzeniach/ tli się jeszcze iskra,/ którą potrafi go zbawić./ Teraz i na wieki,/ kiedy wahadło przestanie/ zataczać/ morderczy taniec Foucaulta.

Szczerze powiedziawszy, po udanym wierszu nie należy już się odzywać. Temperament publicysty jest jednak zbyt mało delikatny i próbuje wniknąć w niewnikalne. A może autor nie jest pewny swojego poetyckiego warsztatu? Jednym zdaniem: zanim z przekonaniem zaczniemy wieszczyć o nadchodzącym końcu czasów – o momencie, gdy ptaki pospadają z nieba – warto porozmawiać ze Stwórcą serio i zobaczyć Jego ciepły, delikatny uśmiech.