Symfonia na dwie ręce

Z początkiem lutego przy parafii Miłosierdzia Bożego w Świebodzinie został otwarty Punkt konsultacyjny pomocy psychologicznej i duchowej „Droga do Wnętrza”. Punkt ma na celu udzielenie wsparcia i pomocy osobom, które są w kryzysie, doświadczają trudności w życiu codziennym i w relacjach, szukają dalszego rozwoju ludzkiego i duchowego. – Konsultacje nie mają na celu doradzania, ale bardziej wsparcie i pomoc, która obejmuje dwie płaszczyzny – psychologiczną i duchową, bo jesteśmy całością cielesno-duchową – mówi posługujący w punkcie ks. Dariusz Wołczecki, który jest teologiem duchowości, obecnie w trakcie Studium Pomocy Psychologicznej w Warszawie. – Mamy w sobie pierwiastek duchowy, ale także psychiczny. Oba potrzebują ze sobą bardzo mocno współpracować, zwłaszcza kiedy są problemy, wymagające działania na ich wspólnym polu. Są trudności, na które psychologia lub duchowość same nie odpowiedzą, stąd są takie sprawy, w których potrzebują wzajemnego wsparcia, np. duchowość potrzebuje wsparcia psychologii, zwłaszcza gdy mamy do czynienia z zaburzeniami albo trudnościami natury psychologicznej – mówi ks. Wołczecki.

Złożona egzystencja

Ksiądz Darek opowiada, że pomysł na punkt konsultacyjny narodził się jeszcze podczas jego studiów w Rzymie. – Pomysł wypływa z inspiracji, którą zaczerpnąłem od jednego z moich profesorów, jednak przez lata bardzo długo dojrzewał, a był związany z wykładem zatytułowanym „Psychologia i życie duchowe – symfonia na dwie ręce”. Tytuł mnie tak zainspirował, że właściwie dzisiaj, po tylu latach i osobistych doświadczeniach rozwoju, jestem gotowy na to, by dać możliwość takich spotkań szerszemu gronu, niż tylko tym osobom, którym dotychczas towarzyszyłem – mówi ks. Wołczecki. – Niektóre tematy należą do wspólnego obszaru duchowości i psychologii, ale czasami się z niego wyłamują i potrzebują albo duchowości, albo psychologii, stąd cykl spotkań, żeby o tym po prostu porozmawiać. Jest gros takich tematów, w których jest wiele nieporozumień, czasami bezradności czy zredukowania do systemu zero-jedynkowego albo biało-czarnego, a przecież egzystencja ludzka jest czymś niezwykle skomplikowanym i złożonym, stąd potrzebuje tego wymiaru duchowego, którego niektóre prądy psychologii po prostu nie uwzględniają – dodaje.

Niektóre tematy należą do wspólnego obszaru duchowości i psychologii, ale czasami się z niego wyłamują i potrzebują albo duchowości, albo psychologii.

Podziel się cytatem

Zadbać o siebie

Punkt konsultacyjny oficjalnie rozpoczął działalność 1 lutego i, jak mówi ks. Dariusz Wołczecki, cieszy się sporym zainteresowaniem. Zgłosiło się kilkanaście osób – niektóre z nich potrzebują pojedynczej konsultacji, a niektóre będą uczestniczyły w cyklu spotkań. – Żeby określić obszar trudności lub problemu, którymi możemy się zająć, potrzebne są trzy spotkania. Jeżeli ktoś chce je kontynuować, to wtedy mamy do dyspozycji ok. 10 spotkań, żeby się zająć określoną sprawą. Obszary spotkań dotyczą m.in. stawiania granic w swoim życiu i tego, na ile trzeba je postawić, gdy ktoś narusza je w sposób raniący, a kiedy rzeczywiście potrzeba może czegoś więcej niż tylko podstawowa pomoc drugiemu. Właściwe rozróżnienie tych kwestii jest jednym z tematów, którymi możemy się zająć podczas naszych spotkań. Do tego dochodzą stany lękowe, potrzeba pracy z emocjami czy praca nad poprawą komunikacji z innymi – mówi ks. Wołczecki. – Dlaczego warto skorzystać z takiego wsparcia? Po to, by nie być samotnym w kłopotach, odnaleźć sens i równowagę i zadbać o siebie – zaprasza ks. Dariusz Wołczecki.

Terminy spotkań i zgłoszenia do punktu konsultacyjnego dostępne na stronie drogadownetrza.pl.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Urodził się około 349 r. w Antiochii w Syrii (dzisiaj Antakya na południu Turcji), tam też podejmował posługę kapłańską przez około 11 lat, aż do 397 r., gdy został mianowany biskupem Konstantynopola. W stolicy cesarstwa pełnił posługę biskupią do czasu dwóch wygnań, które nastąpiły krótko po sobie - między 403 a 407 r. Dzisiaj ograniczymy się do spojrzenia na lata antiocheńskie Chryzostoma. W młodym wieku stracił ojca i żył z matką Antuzą, która przekazała mu niezwykłą wrażliwość ludzką oraz głęboką wiarę chrześcijańską. Odbył niższe oraz wyższe studia, uwieńczone kursami filozofii oraz retoryki. Jako mistrza miał Libaniusza, poganina, najsłynniejszego retora tego czasu. W jego szkole Jan stał się wielkim mówcą późnej starożytności greckiej. Ochrzczony w 368 r. i przygotowany do życia kościelnego przez biskupa Melecjusza, przez niego też został ustanowiony lektorem w 371 r. Ten fakt oznaczał oficjalne przystąpienie Chryzostoma do kursu eklezjalnego. Uczęszczał w latach 367-372 do swego rodzaju seminarium w Antiochii, razem z grupą młodych. Niektórzy z nich zostali później biskupami, pod kierownictwem słynnego egzegety Diodora z Tarsu, który wprowadzał Jana w egzegezę historyczno-literacką, charakterystyczną dla tradycji antiocheńskiej. Później udał się wraz z eremitami na pobliską górę Sylpio. Przebywał tam przez kolejne dwa lata, przeżyte samotnie w grocie pod przewodnictwem pewnego „starszego”. W tym okresie poświęcił się całkowicie medytacji „praw Chrystusa”, Ewangelii, a zwłaszcza Listów św. Pawła. Gdy zachorował, nie mógł się leczyć sam i musiał powrócić do wspólnoty chrześcijańskiej w Antiochii (por. Palladiusz, „Życie”, 5). Pan - wyjaśnia jego biograf - interweniował przez chorobę we właściwym momencie, aby pozwolić Janowi iść za swoim prawdziwym powołaniem. W rzeczywistości, napisze on sam, postawiony wobec alternatywy wyboru między trudnościami rządzenia Kościołem a spokojem życia monastycznego, tysiąckroć wolałby służbę duszpasterską (por. „O kapłaństwie”, 6, 7), gdyż do tego właśnie Chryzostom czuł się powołany. I tutaj nastąpił decydujący przełom w historii jego powołania: został pasterzem dusz w pełnym wymiarze! Zażyłość ze Słowem Bożym, pielęgnowana podczas lat życia eremickiego, spowodowała dojrzewanie w nim silnej konieczności przepowiadania Ewangelii, dawania innym tego, co sam otrzymał podczas lat medytacji. Ideał misyjny ukierunkował go, płonącą duszę, na troskę pasterską. Między 378 a 379 r. powrócił do miasta. Został diakonem w 381 r., zaś kapłanem - w 386 r.; stał się słynnym mówcą w kościołach swego miasta. Wygłaszał homilie przeciwko arianom, następnie homilie na wspomnienie męczenników antiocheńskich oraz na najważniejsze święta liturgiczne. Mamy tutaj do czynienia z wielkim nauczaniem wiary w Chrystusa, również w świetle Jego świętych. Rok 387 był „rokiem heroicznym” dla Jana, czasem tzw. przewracania posągów. Lud obalił posągi cesarza, na znak protestu przeciwko podwyższeniu podatków. W owych dniach Wielkiego Postu, jak i wielkiej goryczy z powodu ogromnych kar ze strony cesarza, wygłosił on 22 gorące „Homilie o posągach”, ukierunkowane na pokutę i nawrócenie. Potem przyszedł okres spokojnej pracy pasterskiej (387-397). Chryzostom należy do Ojców najbardziej twórczych: dotarło do nas jego 17 traktatów, ponad 700 autentycznych homilii, komentarze do Ewangelii Mateusza i Listów Pawłowych (Listy do Rzymian, Koryntian, Efezjan i Hebrajczyków) oraz 241 listów. Nie uprawiał teologii spekulatywnej, ale przekazywał tradycyjną i pewną naukę Kościoła w czasach sporów teologicznych, spowodowanych przede wszystkim przez arianizm, czyli zaprzeczenie boskości Chrystusa. Jest też ważnym świadkiem rozwoju dogmatycznego, osiągniętego przez Kościół w IV-V wieku. Jego teologia jest wyłącznie duszpasterska, towarzyszy jej nieustanna troska o współbrzmienie między myśleniem wyrażonym słowami a przeżyciem egzystencjalnym. Jest to przewodnia myśl wspaniałych katechez, przez które przygotowywał katechumenów na przyjęcie chrztu. Tuż przed śmiercią napisał, że wartość człowieka leży w „dokładnym poznaniu prawdziwej doktryny oraz w uczciwości życia” („List z wygnania”). Te sprawy, poznanie prawdy i uczciwość życia, muszą iść razem: poznanie musi się przekładać na życie. Każda jego mowa była zawsze ukierunkowana na rozwijanie w wierzących wysiłku umysłowego, autentycznego myślenia, celem zrozumienia i wprowadzenia w praktykę wymagań moralnych i duchowych wiary. Jan Chryzostom troszczył się, aby służyć swoimi pismami integralnemu rozwojowi osoby, w wymiarach fizycznym, intelektualnym i religijnym. Różne fazy wzrostu są porównane do licznych mórz ogromnego oceanu: „Pierwszym z tych mórz jest dzieciństwo” (Homilia 81, 5 o Ewangelii Mateusza). Rzeczywiście, „właśnie w tym pierwszym okresie objawiają się skłonności do wad albo do cnoty”. Dlatego też prawo Boże powinno być już od początku wyciśnięte na duszy, „jak na woskowej tabliczce” (Homilia 3, 1 do Ewangelii Jana): w istocie jest to wiek najważniejszy. Musimy brać pod uwagę, jak ważne jest, aby w tym pierwszym etapie życia człowiek posiadł naprawdę te wielkie ukierunkowania, które dają właściwą perspektywę życiu. Dlatego też Chryzostom zaleca: „Już od najwcześniejszego wieku uzbrajajcie dzieci bronią duchową i uczcie je czynić ręką znak krzyża na czole” (Homilia 12, 7 do Pierwszego Listu do Koryntian). Później przychodzi okres dziecięcy oraz młodość: „Po okresie niemowlęcym przychodzi morze okresu dziecięcego, gdzie wieją gwałtowne wichury (…), rośnie w nas bowiem pożądliwość…” (Homilia 81, 5 do Ewangelii Mateusza). Potem jest narzeczeństwo i małżeństwo: „Po młodości przychodzi wiek dojrzały, związany z obowiązkami rodzinnymi: jest to czas szukania współmałżonka” (tamże). Przypomina on cele małżeństwa, ubogacając je - z odniesieniem do cnoty łagodności - bogatą gamą relacji osobowych. Dobrze przygotowani małżonkowie zagradzają w ten sposób drogę rozwodowi: wszystko dzieje się z radością i można wychowywać dzieci w cnocie. Gdy rodzi się pierwsze dziecko, jest ono „jak most; tych troje staje się jednym ciałem, gdyż dziecko łączy obie części” (Homilia 12, 5 do Listu do Kolosan); tych troje stanowi „jedną rodzinę, mały Kościół” (Homilia 20, 6 do Listu do Efezjan). Przepowiadanie Chryzostoma dokonywało się zazwyczaj podczas liturgii, w „miejscu”, w którym wspólnota buduje się Słowem i Eucharystią. Tutaj zgromadzona wspólnota wyraża jeden Kościół (Homilia 8, 7 do Listu do Rzymian), to samo słowo jest skierowane w każdym miejscu do wszystkich (Homilia 24, 2 do Pierwszego Listu do Koryntian), zaś komunia Eucharystyczna staje się skutecznym znakiem jedności (Homilia 32, 7 do Ewangelii Mateusza). Jego plan duszpasterski był włączony w życie Kościoła, w którym wierni świeccy przez fakt chrztu podejmują zadania kapłańskie, królewskie i prorockie. Do wierzącego laika mówi: „Również ciebie chrzest czyni królem, kapłanem i prorokiem” (Homilia 3, 5 do Drugiego Listu do Koryntian). Stąd też rodzi się fundamentalny obowiązek misyjny, gdyż każdy w jakiejś mierze jest odpowiedzialny za zbawienie innych: „Jest to zasada naszego życia społecznego (…) żeby nie interesować się tylko sobą” (Homilia 9, 2 do Księgi Rodzaju). Wszystko dokonuje się między dwoma biegunami, wielkim Kościołem oraz „małym Kościołem” - rodziną - we wzajemnych relacjach. Jak możecie zauważyć, Drodzy Bracia i Siostry, ta lekcja Chryzostoma o autentycznej obecności chrześcijańskiej wiernych świeckich w rodzinie oraz w społeczności pozostaje również dziś jak najbardziej aktualna. Módlmy się do Pana, aby uczynił nas wrażliwymi na nauczanie tego wielkiego Nauczyciela Wiary.