Monika Jaworska: Skąd dowiedziałaś się o konkursie?

Paula Jałowiecka: O konkursie dowiedziałam się na lekcji religii na początku tego roku. Pani katechetka Dorota Kania rozdała uczniom ulotkę o tematyce dotyczącej ocalenia życia. A że zagadnienie jest mi bliskie, ponieważ rysuję od dziecka, postanowiłam, że podejmę temat, który uruchamia kreatywność, i spróbuję swoich sił. Wybrałam kategorię plastyczną, a do wyboru była również literacka i multimedialna. Nad obrazem pracowałam także w trakcie epidemii koronawirusa, kiedy lekcje odbywały się online. To był dla mnie trudny czas, brakowało mi kontaktu z rówieśnikami, ale mogłam go spożytkować na coś innego.

Jak przyjęłaś informację o 3. miejscu?

Byłam zaskoczona, w szoku, że spośród setek pięknych prac moja została wyróżniona aż tak wysoką lokatą. Nie spodziewałam się! Jest to dla mnie budujące, tym bardziej że po ukończeniu liceum chciałabym studiować na akademii sztuk pięknych. A tak wysoka lokata w konkursie utwierdza mnie w tym, że jest to dobry wybór.

Co przedstawia Twoja praca?

Myśląc nad przedstawieniem tematu, wpadłam na pomysł, aby namalować balonik, a w nim małe dziecko z nieprzeciętą pępowiną. Dziecko kojarzy mi się od zawsze z balonami, ponieważ baloniki często są wręczane dzieciom przy różnych okazjach. Jeśli balon wypuścimy z dłoni, to on odlatuje do góry, w kierunku nieba. Wierzę, że dusze dzieci nienarodzonych trafiają do nieba, stąd umieściłam w baloniku dziecko jako pewnego rodzaju metaforę. Ponadto wiemy, że każde dziecko potrzebuje miłości matki i jest z mamą w jakiś sposób złączone. Pomyślałam, że przedstawię to w ten sposób, że namaluję kobietę, która symbolizuje matkę, i która trzyma delikatnie sznurek balonika, co ma oznaczać, że w rękach mamy jest jej życie i życie jej dziecka. I to od niej zależy, czy będzie podtrzymywała to życie – będzie trzymać balonik, czy je przerwie – wypuści balonik w stronę nieba.

A skąd pomysł na intrygujące hasło?

Umieściłam na obrazie hasło: „Nie odpuszczaj, przerwij pępowinę, a nie życie”. Zależało mi, żeby tekst rzucał się w oczy, dlatego użyłam tutaj barw fioletu, które kontrastują z delikatnymi barwami pozostałych elementów na obrazie. Przy jego układaniu pomagała mi przyjaciółka. Stwierdziłyśmy, że człowiek, w tym przypadku rodzice, szczególnie mama, nie może odpuszczać – tzn. musi mieć tę odwagę, siłę wewnętrzną, aby nie przerywać życia, lecz przyjąć życie poczęte z miłością aż do momentu narodzin, kiedy jest przecinana pępowina. To jest symbol życia na ziemi, jego początku.

Co oznaczają jasne promienie, które rozchodzą się wokół balonika z dzieckiem?

Nieraz widziałam na świętych obrazkach przedstawienie promieni światła, które rozchodzą się od aureoli osób świętych. Promienie na moim obrazie mają symbolizować świętość życia – każde życie poczęte jest święte. Ponadto namalowałam bluzkę mamy w kolorze jasnoniebieskim. Nasunęło mi to skojarzenie z niebem, ze sferą sacrum – że rodzina jest świętością i czystością, że ważne jest, aby rodzicie byli również świętymi ludźmi, którzy będą kochać swoje dziecko.

Na obrazie widać różne techniki wykonania...

Wykonałam tę pracę mieszaną techniką – tło namalowałam farbą, postacie – kredkami, a napis wycinałam z papieru i naklejałam na kartkę. Pomagała mi w tym moja najbliższa rodzina, która podpowiadała, jak to przedstawić. Kolory starałam się pokazać jak najbardziej realistycznie – zwłaszcza barwę dziecka w fazie narodzin.

Temat konkursu brzmiał: „Pomóż ocalić życie bezbronnemu”. Można go odnieść do życia poczętego, ale można go również skojarzyć z życiem ludzi ubogich, np. w krajach afrykańskich, gdzie mieszkańcy umierają z głodu czy wskutek chorób, czy też z życiem starszego, obłożnie chorego człowieka. Wybrałaś kierunek związany z obroną życia poczętego. Dlaczego?

Temat obrony życia poczętego wzbudza, także w Polsce, różne kontrowersje i jest poruszany w mediach. Z jednej strony mamy obrońców życia, którzy dzielnie bronią nienarodzonych dzieci i pokazują prawdę o życiu poczętym i aborcji, a z drugiej osoby, które chcą to życie odbierać, chcą, aby było powszechne przyzwolenie na zabijanie dzieci poczętych. Jest to temat ważny i na czasie, dlatego go podjęłam. Myślę, że ja sama nie byłabym w stanie odebrać komuś życia, tym bardziej własnemu dziecku, i ufam, że miałabym tę odwagę, do której nawołuję w swojej pracy. Wiadomo, życie weryfikuje różne postawy, nieraz ludzie stają wobec bardzo trudnych decyzji, także decyzji o aborcji, ale myślę, że życie jest tak wielką wartością i każdy człowiek ma prawo do życia, dlatego bardzo ważne jest, aby nie odpuszczać życia, ale podtrzymywać je, kierować się miłością do bliźniego, także tego, którego nie widać, który jest w łonie matki.

Co więc chciałaś przekazać ludziom poprzez tę pracę?

Poprzez tę pracę chciałam zaapelować do ludzi, aby mieli tę odwagę i siłę, by pokochać drugiego bezbronnego człowieka ponad wszystko i żeby go przy sobie utrzymać. Chciałam pokazać, że ważne jest, aby mama nie wypuszczała z rąk tego balonika, żeby życie nie zniknęło w przestworzach, ale zostało tu na ziemi, przy mamie. Chciałam także poprzez tę pracę przekazać innym, że w miłości człowiek nie może być sam. Miłość musi być skierowana do kogoś. Dziecko samo z siebie nie będzie w stanie żyć i funkcjonować, potrzebuje kochającej matki. Jest tak, że każda decyzja, jaką podejmujemy, na coś wpływa i niesie za sobą określone konsekwencje. Jeśli człowiek ma tę drugą kochającą osobę, wtedy nie jest sam i wie, że jest ktoś drugi, kto pomoże, nawet jeśli jest ciężko. Nawet dziecko dla mamy może być siłą do tego, by żyć. Gdy mama wychowuje dziecko, ma po prostu dla kogo żyć, nawet jeśli w jej życiu jest bardzo ciężko i wydaje się, że życie jest bez sensu. To dziecko daje wtedy siłę, by trwać, bo jest dla kogo żyć.