Wynik wyborów prezydenckich miał wielkie znaczenie dla naszego kraju, i nie są to tylko slogany. Niezależnie od politycznych poglądów warto dokonać analizy sytuacji, w której wynik byłby odmienny niż zwycięstwo Andrzeja Dudy.

Gdyby 12 lipca zwyciężył Rafał Trzaskowski, byłoby to wydarzenie krytyczne dla rozwoju i stabilności Polski. Po postawie marszałka senatu Tomasza Grodzkiego widać bowiem, że obecna opozycja nie tylko nie ma zamiaru współpracować z rządem przy newralgicznych dla państwa kwestiach, ale też systematycznie i bezwzględnie dąży do jak największej destabilizacji oraz klinczu. Oczywiście, obóz władzy to nie są tylko geniusze i aniołki, wielu ludzi w kręgach obecnego rządu to postaci marne i nastawione wyłącznie na osiąganie prywatnych korzyści, jednak strukturalnie obecność prezydenta z opcji przeciwnej mogłaby doprowadzić do kompletnego chaosu i blokady legislacyjnej. W naszym ustroju jest bowiem tak, że prezydent ma niewielką możliwość kreowania realnych wydarzeń, ma natomiast moc prezydenckiego weta i właśnie ta siła może prowadzić do zablokowania skutecznego rządzenia. Krótko mówiąc, prezydent niewiele może zdziałać, ale ma ogromną – ustawową – możliwość przeszkadzania.

Prezydentura Rafała Trzaskowskiego nie byłaby powtórką z okresu, gdy prezydentem był Lech Kaczyński, a władzę sprawowała koalicja PO-PSL. Wtedy Kaczyński nie posuwał się do działań „totalnych”, nakierowanych jedynie na destrukcję rządu. Decydowały o tym pewna dojrzałość polityczna prezydenta oraz jego zmysł państwowy, który sprawiał, że potrafił on współpracować z niechętnym sobie rządem. Tym razem taka sytuacja na pewno by się nie powtórzyła. Świadczą o tym nawet pierwsze reakcje na zwycięstwo Dudy, które płyną z obozów lewicy i Platformy Obywatelskiej. Przewodniczący PO Borys Budka oświadczył niedawno wprost, że będzie dążył do tego, aby wybory zostały unieważnione. Nie interesują go konsekwencje takiej sytuacji, które mogłyby wpłynąć na stabilność i siłę naszego państwa – ważne jest, aby zyskała na tym grupa ludzi związana z PO.

Trzaskowski nie jest politykiem samodzielnym i wykonując swoje prezydenckie obowiązki, byłby po prostu istotnym elementem antypaństwowej gry PO i jej sponsorów. Porażka Dudy byłaby też krańcowo niekorzystna dla naszych relacji ze Stanami Zjednoczonymi; Trzaskowski nie jeden raz we wrogim tonie wypowiadał się o prezydencie Donaldzie Trumpie. Jednocześnie nie jest tajemnicą, że realizowałby strategie opracowywane w Berlinie. Polityka Niemiec natomiast od co najmniej dekady zmierza do tego, aby jak najbardziej wyrugować wpływy USA z Europy. Polska, dryfując w stronę niemieckich strategii, nie tylko rozluźniłaby więzy z USA, ale także powoli wchodziłaby na kurs kolizyjny ze wzmacnianymi przez USA projektami (m.in. z projektem Międzymorza).

Przy takim nastawieniu niemożliwa stałaby się także polska polityka obronna. Koncepcje działania polskiej armii i strategiczne cele obronne, które prezentują politycy PO, są bowiem niemal krańcowo odmienne od polityki obecnego obozu rządzącego. Platforma Obywatelska jest nastawiona na zmniejszanie polskiej armii i systematyczne cięcie wydatków na obronność – taka praktyka była już stosowana w czasach, gdy ministrem obrony narodowej był Bogdan Klich. Teraz trwałaby wieczna wojna o stanowiska w armii i stopnie generalskie między szefem MON a ośrodkiem prezydenckim. W praktyce skutkowałoby to całkowitym paraliżem naszego potencjału wojskowego, a Polska niczym by już nie odstraszała przed agresją ze strony Rosji czy Niemiec. Prezydent dążyłby też do tego, aby polska gospodarka stała się jedynie uzupełniająca wobec rozwoju gospodarki Niemiec. W tej materii Rafał Trzaskowski nie miałby żadnych suwerennych rozwiązań. Przy jego prezydenturze doszłoby ponadto do paraliżu polskiego systemu edukacji. Nie od dziś wiadomo, że Trzaskowski jest promotorem wpływów ideologii LGBT w Polsce, naciskałby więc, aby tzw. edukacja seksualna znalazła się w podstawowym programie szkolnym. To prowadziłoby do nieuchronnego konfliktu z ministrem edukacji, a w konsekwencji do całkowitego paraliżu i zanarchizowania polskich szkół.

Można więc stwierdzić, że wygrana Trzaskowskiego doprowadziłaby po prostu do anarchii i konfliktów we wszystkich ważnych dla Polski dziedzinach.