Różnokolorowe koperty, które trafiają codziennie na redakcyjne biurka, a także e-maile są świadectwem głębokiego zaufania, którym darzą nas Czytelnicy. Dzielimy się na łamach niektórymi listami z redakcyjnej poczty, pragnąc, aby „Niedziela” była owocem zbiorowej mądrości redakcji i Czytelników.
Szanowna Pani Aleksandro! Nurtuje mnie pewien problem, a mianowicie szczerość w kontaktach z ludźmi, szczególnie z osobami zaprzyjaźnionymi. Panuje ogólne przekonanie, że nie zawsze i nie w każdej sytuacji należy mówić prawdę. Ostatnio miałam taki osobisty problem – widziałam męża mojej bliskiej koleżanki na mieście i wyglądało na to, że miał chyba coś na sumieniu, bo jakby krył się przede mną. Oczywiście, był z jakąś kobietą. Dziś różne sprawy załatwia się niemal na gruncie prywatnym, więc można przypuszczać, że i on mógł być w takiej sytuacji, lecz mam odczucie, że tym razem to było coś innego. Jego żona jest moją przyjaciółką. Jak postąpić – czy jej o tym powiedzieć? Nie chciałabym się wtrącać do jej prywatnych spraw, ale odczuwam kobiecą solidarność i nie chciałabym, by ją ktoś skrzywdził. Aneta
Mówienie prawdy to nasz obowiązek, to nasza ludzka powinność. Kłamiąc lub coś przemilczając, wykazujemy lekceważenie drugiego człowieka, traktujemy go w ten sposób niejako z góry – my coś wiemy, ale jemu nie powiemy. Tak się dzieje w sytuacjach, gdy – jak to się mówi – nie mówimy prawdy „dla dobra drugiego człowieka”. W ten sposób okłamujemy ciężko chorego, że wyzdrowieje, zamiast uświadomić mu, że sprawa jest poważna, bo przecież może ma on jeszcze coś bardzo ważnego do załatwienia w swoim życiu. Nie mówimy prawdy dzieciom, bo „są za małe i nie zrozumieją”. A tymczasem nie mamy prawa decydować za kogoś, czy to dla niego dobre czy nie. Każdy człowiek ma prawo do prawdy. Ale czy tym razem, w sytuacji przez Panią opisanej, prawda jest taka, że Pani koleżankę zdradza jej mąż? Czy jest Pani tego pewna? A więc czy będzie to na pewno cała i pełna prawda o tym, co Pani widziała? To właśnie proszę wziąć pod uwagę. Nie zna Pani argumentacji i prawdziwych powodów drugiej strony. Pomijając już fakt, że nie jest wskazane, by wnikać w czyjeś prywatne sprawy. W tym konkretnym przypadku w obecności męża koleżanki może Pani mimochodem zaznaczyć, że spotkaliście się przypadkiem na mieście. Resztę niech Pani zostawi już jemu – powinien się albo wytłumaczyć, albo pominąć to milczeniem jako błahy fakt. Koleżanka dostanie sygnał, reszta zależy już od niej samej.
Aleksandra
Pan Sylweriusz pisze:
Po prawie 3,5-letniej przerwie postanowiłem znowu napisać do Pani parę słów. Dla przypomnienia, mój pierwszy list wysłałem w listopadzie 2010 r., a ostatni – w listopadzie 2016 r. Co skłoniło mnie do ponownego kontaktu? Zdaję sobie sprawę, że to, co napiszę, może być niemiłe dla niektórych osób, ale my – starsze pokolenie – mamy pewne wpojone bądź wyniesione z domu pryncypia. Uważam, że Pani umiejętnością było łączenie życia religijnego z życiem codziennym. Może miałem tak duże zrozumienie dla spraw poruszanych przez Panią, gdyż często mówiły o sprawach naszej młodości, a także o obecnych czasach. I nie tylko. Nasze pokolenie przeżyło bardzo różnorodne czasy. Wojna, Powstanie Warszawskie, komunizm i jego upadek, ruch solidarnościowy, pontyfikat papieża Polaka. No i jest czas obecny... Dziś mogę tylko Pani podziękować i życzyć jak najszerszego powrotu, po tej przymusowej przerwie, w naszych katolickich mediach.
O sobie nie będę pisał, gdyż moje życie zmieniło się radykalnie (choroba moja i żony). Ale – głowa do góry! Należy cieszyć się każdym przeżytym dniem. Jest Pani wielce zasłużoną osobą dla wielu bezimiennych osób, które Panią czytają lub słuchają...
Sądzę, że każda kobieta ma w sobie coś, co sprawia, że jest tajemnicza. Być może w moim przypadku owa tajemniczość bardziej rzuca się w oczy. Pewnie jest tak dlatego, że przez długi czas żyłam niejako w cieniu odwiecznej Tajemnicy, czyli Jezusa z Nazaretu.
Według tradycji kościelnej, sięgającej II wieku, mój mąż Kleofas był bratem św. Józefa. Dlatego też od samego początku byłam bardzo blisko Świętej Rodziny, z którą się przyjaźniłam. Urodziłam trzech synów (Jakuba, Józefa i Judę Tadeusza - por. Mt 27,56; Mk 15,40; 16,1; Jud 1).
Jestem jedną z licznych uczennic Jezusa. Wraz z innymi kobietami zajmowałam się różnymi sprawami mojego Mistrza (np. przygotowywaniem posiłków czy też praniem). Osobiście nie znoszę bylejakości i tzw. prowizorki. Zawsze potrafiłam się wznieść ponad to, co zwykłe i pospolite. Stąd też lubię, kiedy znaczenie mojego imienia wywodzą z języka hebrajskiego. W przenośni oznacza ono „być pięknym”, „doskonałym”, „umiłowanym przez Boga”. Nie chciałabym się przechwalać, ale cechuje mnie spokój, rozsądek, prostolinijność, subtelność i sprawiedliwość. Zawsze dotrzymuję danego słowa. Bardzo serio traktuję rodzinę i wszystkie sprawy, które są z nią związane.
Wytrwałam przy Panu aż do Jego zgonu na drzewie krzyża (por. J 19, 25).
Wiedziałam jednak, że Jego życie nie może się tak zakończyć! Byłam tego wręcz pewna! I nie myliłam się, gdyż za parę dni m.in. właśnie mnie ukazał się Zmartwychwstały - Władca życia i śmierci! Wpatrywałam się w Jego oblicze i wsłuchiwałam w Jego słowa (por. Mt 28,1-10; Mk 16,1-8). Poczułam wtedy radość nie do opisania. Chciałam całemu światu wykrzyczeć, że Jezus żyje!
Czyż nadal jestem tajemnicza? Jestem raczej świadkiem tajemniczych wydarzeń związanych z życiem, śmiercią i zmartwychwstaniem Jezusa Chrystusa. One całkowicie zmieniły moje życie. Głęboko wierzę, że mogą one również zmienić i Twoje życie. Wystarczy tylko - tak jak ja - otworzyć się na dar łaski Pana i z Nim być.
Jak przestać być singlem i zbudować zdrową relację z miłością swego życia mówi Tomasz Sztreker – założyciel inicjatyw, które zrewolucjonizowały podejście do relacji i miłości w Polsce – Chrześcijańscy Single i autor książki „Koniec bycia singlem”.
Ireneusz Korpyś: Wierzysz w miłość od pierwszego wejrzenia – przypadkową, nagłą, impulsywną, wręcz szaloną – o której piszą autorzy romansów?
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
