Święta Wielkanocne symbolizują wyzwolenie z niewoli grzechów i dar życia wiecznego. To czas otuchy i nadziei, czas odradzania się wiary w siłę Chrystusa i w siłę człowieka. Święta te mają szczególny wymiar i znaczenie w takich miejscach, jak więzienie.

O Wielkanocy w więzieniu można by napisać korzystając z różnych źródeł. W sieci jest na ten temat sporo publikacji i filmów. Ja postanowiłam zdobyć informacje z pierwszej ręki. Zadzwoniłam do ks. Stanisława Małysy, proboszcza parafii pw. św. Wawrzyńca w Wołowie, który od 21 lat pełni w tutejszym zakładzie karnym posługę kapelana więziennego. Mało tego – jest także kapelanem okręgowym służby więziennej we Wrocławiu. Poprosiłam o spotkanie. Zgodził się. O umówionej godzinie przyjechałam na plebanię. Przywitał mnie miły mężczyzna, Artur. Przekazał, że proboszcz nie wrócił jeszcze z rekolekcji wielkopostnych i poradził, abym z nim zaczekała. Tak też zrobiłam. Usiadałam na znajdującej się w holu plebanii ławeczce, a mój towarzysz kontynuował zamiatanie podłogi, pracę, którą swoim przyjazdem mu przerwałam. Minęło kilka minut i usłyszałam powitalny głos proboszcza.

– Witam pani Aniu. Widzę, że poznała pani „Boćka”, to jeden z naszych osadzonych – wyjaśnił. Przyznam, że zaskoczyła mnie ta informacja. Co więzień robi na plebanii? Kapłan wytłumaczył, że osadzeni resocjalizują się w ramach Caritasu i w ten sposób wypracowują sobie wolność. – Nasze społeczeństwo traktuje więźniów jak margines społeczny. A ja pracuję z tymi ludźmi od ponad 20 lat i patrząc na nich uczę się pokory. Wchodzę w ich wnętrze i odkrywam w nich dobro, widzę ich dramaty, których źródłem jest brak miłości – mówił kapłan z troską w oczach.

W trakcie naszej rozmowy na plebanię wszedł Sławek, wychowawca Artura. – Musimy sprawdzać, jak nasi osadzeni zachowują się w miejscu pracy, a przede wszystkim czy są trzeźwi – wytłumaczył starszy szeregowy. „Bociek” wypadł bez zarzutu. Po krótkiej wymianie zdań ksiądz zaproponował wizytę w zakładzie karnym. Nie wiedziałam czego się spodziewać. Była to moja pierwsza wizyta w więzieniu i szczerze przyznam, że wyobrażałam sobie to miejsce inaczej – ani lepiej, ani gorzej, ot po prostu, jak na amerykańskich filmach. Na miejscu przywitał nas rzecznik prasowy, por. Krzysztof Rogalski. To z nim udaliśmy się do kaplicy św. Maksymiliana Marii Kolbego.

– W naszej więziennej kaplicy nawiązuje się wiele wspaniałych relacji międzyludzkich. To tutaj dokonuje się ewangelizacja skazanych. Tutaj przyjmują sakramenty, uczestniczą w Eucharystii, a od ubiegłego roku w każdy piątek adorują Najświętszy Sakrament – opowiadał kapelan. Na miejscu czekało na nas czworo osadzonych. Pierwszy przywitał się ze mną Janusz – elegancki pan w białej koszuli, na moje oko najstarszy ze wszystkich. Janusz 27 lat temu zabił policjanta. Początkowo otrzymał karę śmierci, którą zamieniono na dożywocie. Mężczyzna podzielił się ze mną pięknym świadectwem nawrócenia, które mocno mnie poruszyło.

– Żałuję, że z mojej ręki zginął człowiek i nie ma dnia, bym nad tym nie ubolewał. Straciłem wszystko, odwróciła się ode mnie żona, dzieci zerwały ze mną kontakt. I kiedy wydawało mi się, że znikąd nie ma dla mnie nadziei – czując się przegrany na każdej płaszczyźnie: życiowej, moralnej i duchowej – pojawił się On, Jezus Chrystus z Nazaretu, mój Pan, Bóg, Zbawiciel. Pojawił się nagle, niezapowiadany. Nie robił mi wyrzutów, nie wyliczał grzechów, nie wytykał błędów i win. On przygarnął mnie całego pokaleczonego, pełnego zranień i zawodów. Przytulił mnie do siebie, wypełniając sobą całe moje życie, które dopiero w Nim nabrało barw, znaczenia i wartości. Dzięki Jezusowi wszystko stało się łatwiejsze – mówił autentycznie poruszony. Janusz doświadczył obecności Pana Jezusa w swoim życiu dzięki wrocławskiej wspólnocie Koinonia Jan Chrzciciel, której członkowie od 2000 r. niestrudzenie dwa razy w miesiącu przyjeżdżają do Zakładu Karnego w Wołowie, by składać tu świadectwo o Zmartwychwstałym Panu, by w sposób szczególny zasiewać wolność za murami. Wspólnota dodała Januszowi otuchy, a dzięki ich ewangelizacyjnej odwadze i on ją uzyskał, by dziś z pasją głosić Dobrą Nowinę o Zbawieniu. Mężczyzna został animatorem wspólnoty, a razem z nim do Koinoni włączyło jeszcze 5 osób, w tym obecni w kaplicy Mariusz, Adrian i Tomasz. Pozostała dwójka: Adam i Andrzej nie mogli wziąć udziału w spotkaniu, ponieważ byli w tym czasie w pracy.

– Długo można by wymieniać doświadczenia, które tu wspólnie dzielimy – mówi Mariusz, który przez wytatuowaną twarz robi wrażenie groźnego przestępcy. To jednak pozory. Mężczyzna odsiaduje wyrok za włamanie do mieszkania. Zapytałam go o to, czy uczestnictwo w Drogach Krzyżowych mobilizuje go do refleksji nad własnym życiem. – Oczywiście, ale one nachodzą mnie za każdym razem, gdy przychodzę do kaplicy. W celi je zagłuszam – odpowiedział. – Chociaż wychowywałem się w rodzinie katolickiej, nie byłem katolikiem. Przez wiele lat uważałem, że Bóg nie istnieje. A On jest z nami i nas prowadzi. Uczestnictwo w Drogach Krzyżowych to niezwykłe przeżycie, które pozwala nam jeszcze bardziej się do Niego zbliżyć – dodał. Siedzący obok niego Adrian, który za dwa miesiące opuści więzienne mury zaznaczył, że cieszy go wspólnotowe przygotowywanie się do świąt Wielkiej Nocy. – Jezus też był więziony, podobnie jak Jan Chrzciciel. Ale nie byli w tym sami, bo towarzyszyli im uczniowie. My także nie jesteśmy sami, mamy wspólnotę, nad którą czuwa nasz Pan, Jezus Chrystus – ta myśl przywołała na jego ustach uśmiech. Dla osadzonych istotna jest także przedświąteczna spowiedź. – Budujące jest to, że z sakramentu pokuty chce korzystać coraz większe grono osadzonych. I to nie tylko przed zbliżającymi się świętami, ale i w trakcie całego roku – dodał Adrian.

Osadzeni uczestniczyć będą w Eucharystii w Niedzielę Zmartwychwstania Pańskiego. – Oczywiście tego dnia nie może zabraknąć tu naszych braci i sióstr ze wspólnoty. Oni dzielą się z nami nie tylko dobrym słowem, ale i braterską miłością – zaznacza osadzony Tomasz. Ale na tym nie koniec. Radość świętowania ze Zmartwychwstania Pana Jezusa więźniowie przedłużą do wtorku 30 kwietnia. Tego dnia odbędzie się wielkanocne spotkanie skazanych z rodzinami. – Niewielu osadzonych będzie miało okazję spędzenia świąt z rodziną, z dala od murów zakładu. A ich bliskość jest bezcenna, zwłaszcza wspólne celebrowanie tak ważnego dla nas święta, jakim jest Wielkanoc – zaznacza ks. Stanisław Małysa, inicjator spotkania. – Naszemu kapelanowi zawdzięczamy bardzo wiele. To on niejednokrotnie dźwiga z nami trudy związane z działalnością tak wspólnoty koinonijnej, jak i tej kaplicowej, czyli Kościoła katolickiego. To właśnie nasz ksiądz podpisuje się pod prośbami na organizację spotkań ewangelizacyjnych i tych z rodzinami. Jesteśmy mu za to ogromnie wdzięczni, bo dzięki temu czujemy się jak normalni, pełnowartościowi ludzie – zaznaczają zgodnie osadzeni.