Mija właśnie 20 lat od dnia (a działo się to dokładnie w uroczystość św. Jana Chrzciciela, 24 czerwca 1998 r.), w którym byliśmy uczestnikami bardzo ważnej dla Rzeszowa audiencji generalnej. W homilii wygłoszonej podczas tej audiencji Papież, nawiązując do swojej podróży apostolskiej do Austrii (19-21 czerwca 1998 r.), wyraził podziękowanie za gościnność oraz towarzyszący jej entuzjazm i zarazem wyraził „nadzieję na nową wiosnę Kościoła w tym umiłowanym kraju”. Mówił też o tym, że każdy człowiek w dowolnym okresie swego życia jest niezbywalną wartością. Powiedział dobitnie: „Chorzy niosący ciężar swego cierpienia z miłości do Chrystusa są cennym skarbem Kościoła, który znajduje w nich bardzo skutecznych współpracowników w dziele ewangelizacji”.

Dla licznej grupy rzeszowskich pielgrzymów najważniejszy jednak był fakt przyjęcia przez Ojca Świętego Jan Pawła II insygniów Honorowego Obywatela Miasta Rzeszowa. Po Mszy św. odprawionej pod papieskim przewodnictwem przed Bazyliką św. Piotra, miało miejsce przekazanie Jego Świątobliwości okolicznościowego srebrnego medalu Honorowego Obywatela Rzeszowa oraz dyplomu nadającego tę godność. Jako ówczesny prezydent Rzeszowa, w towarzystwie bp. Edwarda Białogłowskiego, dokonałem wręczenia tych insygniów wraz z przewodniczący Rady Miasta Rzeszowa Dariuszem Baranem. Rozmowa, siłą rzeczy, była krótka. Powiedziałem wówczas, że cieszymy się z takiego szczególnego Honorowego Obywatela, który przed 7 laty był u nas z pielgrzymią wizytą. Zdążyłem też podziękować za dar diecezji i jej biskupa. W odpowiedzi usłyszałem: „Pamiętam Rzeszów, dużo was wtedy było. Dziękuję za to, że teraz jestem także waszym obywatelem. Pozdrawiam piękną Ziemię Rzeszowską i Bieszczady”. Dodał radośnie: „Pozdrówcie też waszego biskupa Kazimierza”. W tym momencie zobaczyłem uśmiech na twarzy znanego mi już z wcześniejszych kontaktów, a stojącego obok nas, bp. Stanisława Dziwisza. Do przewodniczącego Rady Miasta Ojciec Święty skierował podziękowanie za uchwałę i przekazał błogosławieństwo dla Rzeszowa i radnych miejskich. Miasto przekazało również Papieżowi dar w postaci kompletu naczyń liturgicznych; wręczył go mój zastępca Janusz Smulski z małżonką. Papież zamienił też kilka zdań z bp. Edwardem Białogłowskim.

Gdy Papież odwiedzał poszczególne sektory, delegacja naszej diecezji miała możność bliższego kontaktu z nim. W naszej grupie byli moi zastępcy, radni i grupa pracowników instytucji miejskich, a także kapłani. Przez swoje mundury wyróżniali się Podhalańczycy z 21. BSP i leśnicy. Byli z nami również samorządowcy z Jasła, z burmistrzem Andrzejem Czerneckim i przewodniczącym Rady Miejskiej Andrzejem Smyką na czele. Dziękowali za ustanowienie św. Antoniego Padewskiego patronem Jasła. W darze od Jaślan Jan Paweł II otrzymał okolicznościowy medal oraz witraż przedstawiający św. Antoniego.

W drodze powrotnej złożyliśmy hołd zdobywcom Monte Cassino, żołnierzom 2. Korpusu Polskiego gen. Władysława Andersa. Na Polskim Cmentarzu Wojennym pod Monte Cassino spoczywa 1072 poległych żołnierzy Rzeczypospolitej Polskiej wszystkich narodowości. Uczestniczyliśmy w polowej Mszy św. pod przewodnictwem bp. Edwarda Białogłowskiego. Na grobach naszych bohaterów złożyliśmy biało-czerwone wieńce. Niech mi będzie wolno w tym miejscu sięgnąć do słów Jana Pawła II wypowiedzianych w 50. rocznicę zwycięstwa pod Monte Casino. Papież prosił wówczas: „Żebyśmy dobrze używali wolności, tak wielką ceną okupionej. Żebyśmy wracali również do dziedzictwa św. Benedykta oraz świętych Cyryla i Metodego, patronów Europy na Zachodzie i na Wschodzie. Im też, jak i wszystkim patronom naszego Narodu, zwłaszcza temu, który jest symbolem XX stulecia, świętemu męczennikowi z Oświęcimia – Maksymilianowi Marii Kolbemu wraz z Matką Jasnogórską, Królową Polski, polecam wszystkich obecnych oraz całą naszą Ojczyznę”. Czyż nie są to słowa aktualne i dziś? Czyż straciło na znaczeniu mocne wezwanie proroka naszych czasów, płynące z Rzeszowa 2 czerwca 1991 r., gdy wołał do ponad 800 tys. wiernych: „Bądź chrześcijaninem naprawdę, nie tylko z nazwy, nie bądź chrześcijaninem byle jakim”? Zapytajmy też uczciwie o to, gdzie dziś byłby Rzeszów, gdyby nie tamta papieska wizyta sprzed 27 lat i jej szlachetny owoc, jakim stała się diecezja rzeszowska. Pamiętajmy zatem o nim, o prawdziwym klejnocie w koronie naszych honorowych obywateli.