Ks. Waldemar Wesołowski: – Chojnowski dom to jedynie miejsce w naszej diecezji, gdzie posługują Siostry Służebniczki?

S. Agnieszka Mendlewicz: – Tak. To jedyny dom. Jest nas tutaj osiem. Większość sióstr pracuje w ochronce. Jedna siostra jest katechetką w chojnowskich szkołach, jedna pomaga w kościele parafialnym. Są też dwie starsze siostry na emeryturze.

– Waszym założycielem jest ciekawa postać. To bł. Edmund Bojanowski. Świecki człowiek, który założył żeńskie zgromadzenie zakonne.

– Tak, Edmund Bojanowski to nasz założyciel i prekursor ochronek, które stały się specyfiką naszego zgromadzenia. Dzieło naszego założyciela kontynuujemy dzisiaj, mam nadzieję, że z powodzeniem.

– Przypomnijmy postać bł. Edmunda Bojanowskiego.

– Trzeba się cofnąć w czasie do roku 1814 i do ziemi wielkopolskiej. Tam bowiem urodził się Edmund w zamożnej rodzinie. Była to rodzina ziemiańska, o mocnych korzeniach religijnych i patriotycznych. Jako małe dziecko Edmund ciężko zachorował. Myślę, że cud, jaki przeżył mając zaledwie 4 lata, miał wielki wpływ na dalsze jego życie. Mama zawiozła go do Gostynia, gdzie znajduje się cudowny obraz Matki Bożej Świętogórskiej, Róży Duchownej. Tam modliła się o cud uzdrowienia, gdyż lekarze nie byli w stanie pomóc małemu Edmundowi. Matka Boża przyszła z pomocą i Edmund odzyskał zdrowie. Od tego chyba momentu Edmund rozkochał się w Matce Bożej. W dalszym swoim życiu szukał woli Bożej, jaką Bóg ma wobec niego. Podjął najpierw naukę w szkole, potem studia we Wrocławiu i Berlinie. Interesowała go literatura, ale ostatecznie praca charytatywna stała się częścią jego życia. Swoje wysiłki skierował szczególnie do dzieci. Zauważył, że w tamtych czasach dużo dzieci pozostawało bez opieki. Wynikało to m.in. z epidemii cholery. Wiele dzieci zostało osieroconych. Starał się też na nowo zdobywać ludzi do życia w wierze i kształtować ich w duchu Ewangelii. Zdawał sobie sprawę z tego, że najlepiej zaczynać to dzieło od dziecka. Zaczął zakładać ochronki dla tych dzieci. Ponieważ sam miał tylko dwie ręce, z czasem zaczęły przychodzić mu z pomocą młode dziewczęta, które stały się zalążkiem zgromadzenia zakonnego. Nie powstało ono od razu. Edmund powoli odkrywał wolę Boga względem niego i względem dzieł, które rozpoczął. W 1850 r. powstało żeńskie zgromadzenie apostolskie o charakterze maryjnym.

– Na czym polega specyfika wychowania według Edmunda Bojanowskiego?

– Pierwsza rzecz to nazwa placówki. Ochronka, czyli ochranianie. Działania zmierzające do chronienia dzieci przed różnymi niebezpieczeństwami. Zarówno tymi fizycznymi, zewnętrznymi, jak i duchowymi. My, jako siostry, mamy pomagać rodzicom w wychowaniu ich dzieci. Naszym zadaniem jest tak działać, aby każde dziecko było na obraz i podobieństwo Boże. To dokonuje się poprzez zwracanie uwagi na człowieka, jako całość. Po drugie, dla Edmunda ważny był cały człowiek, a więc ciało i dusza. Sam od dzieci wiele się uczył, miał też umiejętność zniżania się do poziomu dziecka, dlatego tak dobrze je rozumiał. Tego też uczył siostry. Zwracał uwagę nie tyle na pouczanie, ale i na dawanie świadectwa. Również dziś staramy się uczyć dzieci miłości do Pana Boga i do drugiego człowieka zwłaszcza poprzez własne świadectwo.

– Wasza chojnowska ochronka jest spora.

– Tak, mamy dwie grupy po 25 dzieci. W sumie 50. To są dzieci w wieku 3-4 oraz 5-6 lat. Pewnie, gdyby warunki na to pozwalały, byłoby więcej dzieci. Zapotrzebowanie jest duże, również duże jest zainteresowanie rodziców naszą placówką. Myślę, że wynika to z chrześcijańskiego fundamentu naszej placówki i z wartości, jakie staramy się przekazywać dzieciom. Czują się u nas bezpieczne, rodzice też to widzą. Wielu rodzicom zależy na tym, by dzieci były wychowywane w duchu religijnym, mają też do nas zaufanie. Nie powierza się dziecka komuś, komu się nie ufa. Z drugiej strony, nasze wysiłki wychowawcze kierujemy również w stronę rodziców. Przez dzieci mamy wpływ na ich rodziców. Przekłada się to również na dobrą współpracę między nami – wychowawcami, a rodzicami dzieci.

– Co Siostrze daje największą radość w pracy z dziećmi?

– Kocham wszystkie dzieci, zwłaszcza te, które są w naszej ochronce. Praca z nimi i dla nich daje niesamowitą radość. Nawet kiedy przychodzi gorszy dzień, idąc do ochronki, widząc uśmiechnięte i radosne twarze, wszystko przechodzi. Serce zaczyna się uśmiechać i na twarzy pojawia się uśmiech. To daje mi również spontaniczność i otwartość. Uczę się także zaufania wobec Pana Boga. Ufam bowiem, że te dzieci wyrosną na porządnych, dobrych ludzi.