Filmy najczęściej są przereklamowane. Reklamowa machina jest tak sugestywna, że jeśli lubimy kino, wmówi nam, że na ten film to na pewno powinniśmy iść, że przekonamy się, jak jest świetny, przełomowy. Ba, będziemy wyczekiwać go, bo jego sława o dwie długości filmu przegoniła kinową premierę. Obraz „Nić widmo” Paula Thomasa Andersona został poprzedzony zapowiedzią, że oto grający główną rolę Daniel Day-Lewis, aktor, który zdobył największą liczbę Oscarów, zamierza nim zakończyć karierę. I choć już wcześniej deklarował, że ma dość, że aktorstwo wpędza go w depresję, zawsze jednak wracał.
Tym razem koniec ma nastąpić bez żadnych wątpliwości, zdarzyć się na pewno, tym większe zapewne będzie zainteresowanie najnowszym filmem Andersona. I dobrze, bo film zasługuje na obejrzenie, nie da się go przereklamować. Można rzec, że pozostanie z nami dłużej. I nic dziwnego, bo kto jak kto, ale Day-Lewis byle czym nie chciałby kończyć kariery.
Aktor w „Nici widmo” gra słynnego krawca Reynoldsa Woodcocka, który ubiera londyńską elitę, rodziny królewskiej nie wyłączając, i jest w swoim fachu perfekcjonistą. Nie jest głuchy na wdzięki kobiet, ale wciąż jest kawalerem, ciągle bardziej od kobiet interesują go ich kreacje. Oczywiście i na niego przyjdzie czas, a jest nim chwila pojawienia się Almy (Vicky Krieps). Młoda, mądra kobieta o subtelnej urodzie staje się dla niego nie tylko muzą, w jego uporządkowane życie wkracza miłość... Film tylko na pierwszy rzut oka należy do szacownego i przegadanego kina kostiumowego. Jeśli już, jest to dramat z wątkiem melodramatycznym, opakowany w film kostiumowy, pięknie opowiedziany, pokazany i po mistrzowsku zagrany. Do smakowania, delektowania się.
Pomóż w rozwoju naszego portalu