Monika Mazanek-Wilczyńska: – Dwadzieścia osiem lat pełnił Ojciec posługę misjonarza w Boliwii. To kraj, w którym większość stanowią katolicy. Jaki to katolicyzm?

o. Stanisław Odroniec CSsR: – Problem jest taki, że katolicy w Boliwii stanowią 90%, a 10% jest sekt. Katolicyzm w Ameryce Południowej jest całkowicie inny niż w Polsce. My mamy w Polsce Kościół bardziej dewocyjny, a w Boliwii – misyjny. Ludzie w Boliwii są bardziej zaangażowani. Mamy w Boliwii ok. 90 kaplic, gdzie ksiądz przyjeżdża raz w roku, a tam w każdą niedzielę jest nabożeństwo. Oni sami sobie czytają czytania liturgiczne i Ewangelię. Składkę zrobią na kwiaty i utrzymanie kaplicy, ale zbierają ją sami. Ja w Boliwii nigdy nie prowadziłem Różańca, Drogi Krzyżowej, a oni odprawiają je sami i ile jeszcze mają pomysłów. Boliwijczycy bardziej łączą religię z życiem. Szczególnie zaangażowane są kobiety. Jak tam byłem, to każdą encyklikę papieską ludzie tam przeczytali.
Naprawdę tam Kościół jest bardzo zaangażowany. Choć oczywiście jest telewizja i osiem rozgłośni radiowych. Zilustrować to może problem młodzieży. My w Polsce odpędzamy młodzież od Kościoła, my nie dajemy im miejsca w Kościele. A tam młodzież bardzo się angażuje i sami się organizują. Na przykład, żeby porządek był w kościele, młodzież ubiera się w odblaskowe kurtki i pilnuje porządku w kościele – zwracają uwagę dziecku, by zamiast niego usiadła starsza pani w kościele. Są odpowiedzialni nie tylko za miejsca, oni cały czas współpracują. Księży tam nie ma, to Boliwijczycy szanują księży. Prawdziwe są słowa Jezusa o tym, że prorok w swoim kraju nie jest szanowany.

– Wiemy, że to kraj postkomunistyczny w Ameryce Południowej. Jaka jest sytuacja materialna mieszkańców? To jeden z najbiedniejszych krajów Ameryki Południowej.

– To jest kontrast. Państwo wielkich kontrastów. W górach Andach są kopalnie rozmaitych minerałów. My w czasach PRL-u ściągaliśmy od nich wolfram do żarówek. Mają także zasoby gazu, który eksportują. Chile im kiedyś odebrało część dostępu do morza. W Boliwii są biedni i bogaci. Niektórzy mają piękne domy, przy których czuwają strażnicy, a inni mają domy proste i otwarte. Boliwijczycy kładą nacisk na rodzinę.

– Czy jest potrzeba objęcia ich pomocą materialną?

– Bardzo, bardzo. Dużo jest dzieci – sierot na ulicy. Dzieci często zostają sierotami. Potrzeba dla nich modlitewnego wsparcia i materialnego. Coś tam im wysyłam co miesiąc na książki i na zeszyty. Mam kontakty w szkole św. Anny. Wiem, że niektóre dzieci nie mają na czym pisać. Nie mają, co jeść. Jedzą bułeczkę i awokado.

– Czy Ojciec ma jakieś ciekawe pamiątki z Boliwii?

– Pamiątki mam. Siostry mi z Boliwii przysyłają pamiąteczki. Ja myślałem o zorganizowaniu jakiegoś koła misyjnego, by można im było coś wysłać na rozpoczęcie roku szkolnego. Każdy, kto chciałby im pomoc, może zgłosić się do mnie. Najlepsze są wpłaty w euro. No bo to jest najkorzystniejsze. Każdy, kto chciałby wesprzeć dzieci w Boliwii, może wpłacać po 5 lub 10 euro. Można zgłaszać się do mnie bezpośrednio. Można dzwonić po godz. 20 Telefon: 781-424-053 lub e-mailowo: so777-48@hotmail.com .

– Dziękuję za rozmowę.