PATRYCJA JENCZMIONKA-BŁĘDOWSKA: – Niemal codziennie słyszymy w mediach nt. sytuacji w Syrii. Informacja, która do nas dociera, często jest szczątkowa. Po 7 latach konfliktu Syria wciąż cierpi?

BP ANTOINE CHBEIR: – Syria jest wciąż w stanie wojny. Niedawno byłem na Synodzie Biskupów Maronickich i biskup z Aleppo powiedział mi, że w samym zrujnowanym mieście walki się już nie toczą, ale życie dla nas się już nie zmieni, gdyż potrzeba wielu lat, by życie się unormowało. Syryjskie społeczeństwo bardzo cierpi. Mamy tysiące sierot, tysiące wdów, tysiące osób, które chorują na skutek wojny. Wiele osób poniosło śmierć. Młodzi ludzie boją się wojny i próbują na własną rękę szukać rozwiązań. Niektórzy z nich chcą uniknąć służby wojskowej, uciekają i nie chcą pracować. Moneta syryjska straciła dwunastokrotnie na wartości względem dolara amerykańskiego. Rodzina syryjska musi utrzymać się za czterdzieści euro miesięcznie. Mamy trudności wszelkiego rodzaju na każdym poziomie. Do niepewności ekonomicznej dodajmy jeszcze brak stabilności pokoju. Nie wiemy, w jaki sposób definitywnie zakończy się ta wojna.

– W Syrii cierpią nie tylko chrześcijanie. Czy pomiędzy różnymi religiami zawiązują się więzi solidarności i chęć niesienia pomocy bliźniemu?

– Wojna to nie tylko cierpienie dla chrześcijan. Wszyscy cierpią, ale należy podkreślić, że wojna w Syrii nie jest wojną domową, jak to słyszymy w mediach. Jest to wojna sił zewnętrznych na terytorium ziem syryjskich. To wspólnota międzynarodowa decyduje, gdzie ma wybuchnąć konflikt wojenny, rozdaje karty i wszystko kontroluje. Ten, który jest nieposłuszny, będzie wyeliminowany albo jego znaczenie będzie pomniejszone. Ta sama wspólnota międzynarodowa może zdecydować o zakończeniu wojny. Wielu hierarchów Kościoła apeluje o zaprzestanie wojny, niestety ich głos nie jest słyszany. Syryjskie społeczeństwo jest bardzo tolerancyjne. Jest wiele braterskich więzi między Syryjczykami niezależnie od wyznania. Obecnie posługuję w miejscowości Tartus w Syrii, w strefie zamieszkanej przede wszystkim przez alawitów. Mieszkają tam także chrześcijanie, burmistrz jest sunitą, a zarządca całego regionu to druz. Są moimi przyjaciółmi, w pracy charytatywnej nie bierzemy pod uwagę wyznania. Dla nas każda istota ludzka jest dzieckiem Bożym. Chrześcijanie szanują drugiego człowieka, nawet jeśli ten nie wierzy w Boga. To co naprawdę się liczy, to nie fakt, jaką religię się wyznaje czy wybiera, ale czy jest się uczciwym i prawdziwym wobec samego siebie, z rzeczywistością i z Bogiem.

– Powoli zaczyna się proces odbudowy szkół i szpitali. Jednak sama odbudowa rzeczy materialnych nie wystarczy. Czy Syria kiedyś wybaczy swoim nieprzyjaciołom?

– Liczy się rzeczywistość i prawda. Jezus wielokrotnie mówił na temat przebaczenia. Przypomnijmy sobie słowa modlitwy Ojcze Nasz – „Jak i my odpuszczamy naszym winowajcom”. Nasz Pan połączył przebaczenie otrzymywane od Boga Ojca względem nas z przebaczeniem, którego udzielamy sobie nawzajem. Świat popełnia czyny, które są czynami ciemności. Jeżeli nie przebaczymy, zatruwamy nasze życie, więc tracimy na tym dwukrotnie. Jeśli przebaczymy, uwalniamy dobrą energię i stajemy się wolni. Stajemy w obszarze błogosławieństwa. Przebaczenie jest konieczne dla każdej istoty ludzkiej.

– Na Dolnym Śląsku z inicjatywy abp. Józefa Kupnego powstał projekt „Dar dla Aleppo”, którego celem jest odbudowa szpitala św. Ludwika w zrujnowanym mieście. Pytanie, które wraca w dobie kryzysu imigracyjnego, to jak dobrze pomagać?

– Projekt „Dar dla Aleppo” to znakomity pomysł. Odpowiedzialny za sekcję Afryki i Azji z ramienia Papieskiego Stowarzyszenia Pomoc Kościołowi w Potrzebie jest ks. Andrzej Halemba, który odwiedzał nas w Syrii nawet wtedy, kiedy trwały bombardowania, nalegał, by pojechać do Aleppo. To był szalony pomysł, ale pełen miłości. Ks. Halemba wie doskonale, w jakiej sytuacji się znajdujemy, zna rządzących i sam niejednokrotnie podpowiada nam, co byłoby dla nas najlepsze. Chciałbym także, by Pomoc Kościołowi pomogło nam w realizacji budowy szkoły w Tartus. Dzięki budowie szkół chrześcijańskich zamykamy więzienia. Jeżeli dzieciom, młodzieży ofiarujemy edukację na poziomie międzynarodowym, która pozwoli poznawać inne kultury, otworzymy ich na zupełnie inny świat, wprowadzimy na wyższy poziom egzystencji. W Libanie publiczne szkoły chrześcijańskie są dla nas rzeczą świętą. Jestem Libańczykiem, od dwóch lat mieszkam w Syrii jako biskup. Najlepiej można pomóc Syryjczykom podnieść się za pomocą budowy im miejsc pierwszej potrzeby, czyli szkół i szpitali, by mogli żyć w wolny sposób na ziemi swoich przodków.

– Czy zdaniem Księdza Biskupa konflikt w Syrii zostanie zażegnany?

– Powód, dla którego rozpoczęła się wojna, jeszcze się nie zakończył, Zdaję sobie sprawę, że moje zdanie nie podoba się rządzącym. Motywem wojny w Syrii jest terroryzm ludzi, którzy mieszkają w Europie Zachodniej i Ameryce Północnej. Gdyby chodziło tylko o terroryzm zewnętrzny, można by było zamknąć granice i ustrzec się przed nim, ale Zachód założył, że imigranci zintegrują się z ich społeczeństwami. Jednakże popatrzmy, co się dzieje z trzecim, czwartym pokoleniem imigrantów, z tymi, którzy urodzili się na ziemi europejskiej, a którzy uczą się języka, wartości, kultury tego kontynentu. Wielu z nich przystosowało się do życia i za to dzięki Panu. Niestety część imigrantów nie przystosowała się i nasiąknęła wartościami radykalnego islamu. Wyobraźmy sobie kogoś, kto twierdzi, że z pewnych powodów można zabić drugiego człowieka, co gorsze uważają, że czynią słusznie. Zachód w takiej sytuacji znajduje się w impasie. Ile środków wprowadził, by odróżnić, kto jest potencjalnym terrorystą, a kto nim nie jest i jak pozbyć się tego terrorysty. Planuje się wojnę w Iraku czy Syrii. Daje się motywację, by powstało tzw. państwo islamskie. Finansuje się je bezpośrednio bądź pośrednio, w ten sposób terroryści, którzy urodzili się na Zachodzie, a którzy wychowywani byli w duchu radykalizmu islamskiego, mogą się przyłączyć do ich „ideału” państwa. Bardzo gra się na emocjach islamskich, wmawiając, że stworzy się państwo islamskie z prawem kalifatu, a to z kolei rozpala nadzieję w sercach wielu muzułmanów. Następnie młodych radykałów zachęca się, by dołączyli do tzw. państwa islamskiego. Znajduje się sposób, by przekierować ich do Turcji, a stamtąd do Syrii. Oficjalne statystyki amerykańskie pokazały, że ponad pięćdziesiąt tysięcy ludzi z Zachodu, którzy walczyli u boku państwa islamskiego, straciło życie. Problem się nie zakończy. Nie wiem, w jaki sposób zakończy się wojna w Syrii, ponieważ podobno jest podjęta międzynarodowa decyzja, jeśli chodzi o losy tego kraju. Tuż przed wyborami prezydenckimi w USA Aleppo wpadło w ręce wojska rządowego. Teraz wspólnota międzynarodowa jest zaniepokojona i mówi o atakach terrorystycznych, które mają miejsce w Europie Zachodniej i USA. W dwóch miastach, m.in. w Mosulu utworzono tzw. dzielnice pokoju. Mówi się, że rząd francuski utworzył te „oazy pokoju”, jednak są to miejsca, skąd wychodzą pomysły na nowe ataki terrorystyczne. Powody, dla których wojna się toczy, wciąż istnieją. Jeśli zakończy się w Syrii, gdzie wybuchnie kolejny konflikt? Przyszłość nam to pokaże.

* * *

Bp Antoine Chbeir:
To co robicie dla Aleppo, jest doskonałym pomysłem, za co niech Bóg Wam błogosławi. Doskonale zdajecie sobie sprawę z tego, jak to jest, kiedy ktoś koniecznie potrzebuje operacji bądź lekarstw, a jest chory i nie znajduje miejsca, by móc się udać po pomoc. Gratuluję abp. Józefowi Kupnemu i archidiecezji tego pomysłu, tego co robicie dla całej Syrii. Dziękuję również dziennikarzom Radia Rodzina za pomoc i koordynację projektu „Dar dla Aleppo”.