Dookoła świata

Macron prezydentem Francji

Rywalizację w drugiej turze wyborów prezydenckich we Francji, która odbyła się 7 maja br., zwyciężył Emmanuel Macron. To najmłodszy prezydent w historii kraju. Macron uzyskał 20 753 798 głosów, podczas gdy szefowa Frontu Narodowego Marine Le Pen zdobyła 10644 118 głosów.

Na Macrona, niezależnego kandydata centrowego, reprezentującego nurt liberalny, zagłosowało 66,1 proc. uprawnionych do głosowania, a na szefową skrajnie prawicowego Frontu Narodowego – 33,9 proc. elektoratu. Uprawnionych do głosowania było blisko 47,4 mln osób.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Frekwencja wyniosła 74,56 proc. i okazała się nieco wyższa, niż pierwotnie informowały francuskie i europejskie media, które zwracały uwagę na fakt, że w drugiej turze wyborów prezydenckich zanotowano rekordowo niską frekwencję. Do wyborów nie poszło – jak podano – ponad 12 mln uprawnionych do tego Francuzów, czyli 25,44 proc., a głosów nieważnych i pustych oddano ponad 4 mln, czyli ok. 11,5 proc.

Zgodnie z informacjami MSW Francji, niewypełnione karty wrzuciło do urn ponad 3 mln głosujących, głosy nieważne oddało zaś 1049 532 uczestników głosowania. Tak dużej absencji wyborczej i tak wielu nieważnych i pustych głosów nie było we Francji od 1969 r., kiedy to Georges Pompidou wygrał z Alainem Poherem w drugiej turze przedterminowych wyborów prezydenckich.

Reklama

Wygrana Macrona jest dopiero początkiem walki o poparcie Francuzów. Prezydent elekt zbudował wprawdzie zaplecze polityczne, które doprowadziło go do drugiej tury, ale eksperci zadają sobie pytanie, czy założony w ubiegłym roku ruch obywatelski En Marche! zdobędzie większość w czerwcowych wyborach parlamentarnych, które czekają Francję.

Red.

* * *

Rouhani czy Raisi?

Wybory prezydenckie, które odbędą się w Iranie 19 maja br., rozstrzygną się najpewniej między Hassanem Rouhanim – urzędującą głową państwa – i Ebrahimem Raisim – byłym prokuratorem generalnym. Raisi cieszy się cichym poparciem ajatollaha Alego Chameneiego, faktycznego przywódcy Islamskiej Republiki Iranu. Jeżeli zdoła zjednoczyć przeciwko Rouhaniemu konserwatystów i doprowadzi do drugiej tury wyborów, pozycja urzędującego prezydenta będzie zagrożona. Rouhani został prezydentem po tym, jak 4 lata temu w pierwszej turze wyborów zdobył ponad połowę głosów, a sympatię przyniosły mu obietnica zniesienia restrykcji nałożonych na Iran w związku z jego programem atomowym i zapowiedź wprowadzenia większych swobód w państwie. Urzędujący prezydent ostrzegł, że tylko jego wygrana zapobiegnie autorytarnym rządom któregokolwiek z jego rywali.

* * *

Czarne chmury

Czarne chmury zbierają się nad premierem Hiszpanii Mariano Rajoyem. O wotum nieufności dla jego centroprawicowego rządu zamierza wnioskować lewicowa partia Podemos. Rajoy został wezwany na świadka w procesie dotyczącym potężnej afery korupcyjnej, w którą uwikłani są członkowie rządzącej krajem konserwatywnej Partii Ludowej (PP). Afera dotyczy ustawiania przetargów na usługi i roboty publiczne w zamian za łapówki, co miało pomagać w finansowaniu PP. Na ławie oskarżonych zasiadło ok. 40 osób, w tym biznesmeni i członkowie PP.

* * *

Przyjacielska rozmowa

Zaproszenie przez Donalda Trumpa bardziej niż kontrowersyjnego prezydenta Filipin Rodrigo Duterte do Waszyngtonu odbiło się szerokim echem. W czasie „przyjacielskiej”, jak to określił Biały Dom, rozmowy telefonicznej prezydenci rozmawiali o sytuacji na Półwyspie Koreańskim. Kiedy dojdzie do wizyty Duterte w USA, nie wiadomo. Trump odwiedzi Filipiny w listopadzie br. Kraj ten był bliskim sojusznikiem USA w południowo-wschodniej Azji. Gdy prezydentem został Duterte, zapowiedział prowadzenie niezależnej polityki, czego skutkiem było zbliżenie z Rosją i Chinami i osłabienie sojuszu z USA.

* * *

Jachty z uchodźcami

O nowym szlaku migracyjnym, wiodącym z Turcji na Sycylię, poinformowano we włoskim parlamencie. Na włoskie wybrzeże w rejonie Syrakuz uchodźcy przypływają dobrze wyposażonymi jachtami. Zabierają 50-60 osób, z których większość to lepiej sytuowani Syryjczycy, a także Egipcjanie. W Kalabrii poinformowano jednocześnie, że w jednym z portów w tym regionie zostali aresztowani Rosjanin i Ukrainiec podejrzani o przemyt migrantów na pokładzie jachtu. Przypłynęło nim ok. 40 osób, w większości Kurdów.

Urodził się około 349 r. w Antiochii w Syrii (dzisiaj Antakya na południu Turcji), tam też podejmował posługę kapłańską przez około 11 lat, aż do 397 r., gdy został mianowany biskupem Konstantynopola. W stolicy cesarstwa pełnił posługę biskupią do czasu dwóch wygnań, które nastąpiły krótko po sobie - między 403 a 407 r. Dzisiaj ograniczymy się do spojrzenia na lata antiocheńskie Chryzostoma. W młodym wieku stracił ojca i żył z matką Antuzą, która przekazała mu niezwykłą wrażliwość ludzką oraz głęboką wiarę chrześcijańską. Odbył niższe oraz wyższe studia, uwieńczone kursami filozofii oraz retoryki. Jako mistrza miał Libaniusza, poganina, najsłynniejszego retora tego czasu. W jego szkole Jan stał się wielkim mówcą późnej starożytności greckiej. Ochrzczony w 368 r. i przygotowany do życia kościelnego przez biskupa Melecjusza, przez niego też został ustanowiony lektorem w 371 r. Ten fakt oznaczał oficjalne przystąpienie Chryzostoma do kursu eklezjalnego. Uczęszczał w latach 367-372 do swego rodzaju seminarium w Antiochii, razem z grupą młodych. Niektórzy z nich zostali później biskupami, pod kierownictwem słynnego egzegety Diodora z Tarsu, który wprowadzał Jana w egzegezę historyczno-literacką, charakterystyczną dla tradycji antiocheńskiej. Później udał się wraz z eremitami na pobliską górę Sylpio. Przebywał tam przez kolejne dwa lata, przeżyte samotnie w grocie pod przewodnictwem pewnego „starszego”. W tym okresie poświęcił się całkowicie medytacji „praw Chrystusa”, Ewangelii, a zwłaszcza Listów św. Pawła. Gdy zachorował, nie mógł się leczyć sam i musiał powrócić do wspólnoty chrześcijańskiej w Antiochii (por. Palladiusz, „Życie”, 5). Pan - wyjaśnia jego biograf - interweniował przez chorobę we właściwym momencie, aby pozwolić Janowi iść za swoim prawdziwym powołaniem. W rzeczywistości, napisze on sam, postawiony wobec alternatywy wyboru między trudnościami rządzenia Kościołem a spokojem życia monastycznego, tysiąckroć wolałby służbę duszpasterską (por. „O kapłaństwie”, 6, 7), gdyż do tego właśnie Chryzostom czuł się powołany. I tutaj nastąpił decydujący przełom w historii jego powołania: został pasterzem dusz w pełnym wymiarze! Zażyłość ze Słowem Bożym, pielęgnowana podczas lat życia eremickiego, spowodowała dojrzewanie w nim silnej konieczności przepowiadania Ewangelii, dawania innym tego, co sam otrzymał podczas lat medytacji. Ideał misyjny ukierunkował go, płonącą duszę, na troskę pasterską. Między 378 a 379 r. powrócił do miasta. Został diakonem w 381 r., zaś kapłanem - w 386 r.; stał się słynnym mówcą w kościołach swego miasta. Wygłaszał homilie przeciwko arianom, następnie homilie na wspomnienie męczenników antiocheńskich oraz na najważniejsze święta liturgiczne. Mamy tutaj do czynienia z wielkim nauczaniem wiary w Chrystusa, również w świetle Jego świętych. Rok 387 był „rokiem heroicznym” dla Jana, czasem tzw. przewracania posągów. Lud obalił posągi cesarza, na znak protestu przeciwko podwyższeniu podatków. W owych dniach Wielkiego Postu, jak i wielkiej goryczy z powodu ogromnych kar ze strony cesarza, wygłosił on 22 gorące „Homilie o posągach”, ukierunkowane na pokutę i nawrócenie. Potem przyszedł okres spokojnej pracy pasterskiej (387-397). Chryzostom należy do Ojców najbardziej twórczych: dotarło do nas jego 17 traktatów, ponad 700 autentycznych homilii, komentarze do Ewangelii Mateusza i Listów Pawłowych (Listy do Rzymian, Koryntian, Efezjan i Hebrajczyków) oraz 241 listów. Nie uprawiał teologii spekulatywnej, ale przekazywał tradycyjną i pewną naukę Kościoła w czasach sporów teologicznych, spowodowanych przede wszystkim przez arianizm, czyli zaprzeczenie boskości Chrystusa. Jest też ważnym świadkiem rozwoju dogmatycznego, osiągniętego przez Kościół w IV-V wieku. Jego teologia jest wyłącznie duszpasterska, towarzyszy jej nieustanna troska o współbrzmienie między myśleniem wyrażonym słowami a przeżyciem egzystencjalnym. Jest to przewodnia myśl wspaniałych katechez, przez które przygotowywał katechumenów na przyjęcie chrztu. Tuż przed śmiercią napisał, że wartość człowieka leży w „dokładnym poznaniu prawdziwej doktryny oraz w uczciwości życia” („List z wygnania”). Te sprawy, poznanie prawdy i uczciwość życia, muszą iść razem: poznanie musi się przekładać na życie. Każda jego mowa była zawsze ukierunkowana na rozwijanie w wierzących wysiłku umysłowego, autentycznego myślenia, celem zrozumienia i wprowadzenia w praktykę wymagań moralnych i duchowych wiary. Jan Chryzostom troszczył się, aby służyć swoimi pismami integralnemu rozwojowi osoby, w wymiarach fizycznym, intelektualnym i religijnym. Różne fazy wzrostu są porównane do licznych mórz ogromnego oceanu: „Pierwszym z tych mórz jest dzieciństwo” (Homilia 81, 5 o Ewangelii Mateusza). Rzeczywiście, „właśnie w tym pierwszym okresie objawiają się skłonności do wad albo do cnoty”. Dlatego też prawo Boże powinno być już od początku wyciśnięte na duszy, „jak na woskowej tabliczce” (Homilia 3, 1 do Ewangelii Jana): w istocie jest to wiek najważniejszy. Musimy brać pod uwagę, jak ważne jest, aby w tym pierwszym etapie życia człowiek posiadł naprawdę te wielkie ukierunkowania, które dają właściwą perspektywę życiu. Dlatego też Chryzostom zaleca: „Już od najwcześniejszego wieku uzbrajajcie dzieci bronią duchową i uczcie je czynić ręką znak krzyża na czole” (Homilia 12, 7 do Pierwszego Listu do Koryntian). Później przychodzi okres dziecięcy oraz młodość: „Po okresie niemowlęcym przychodzi morze okresu dziecięcego, gdzie wieją gwałtowne wichury (…), rośnie w nas bowiem pożądliwość…” (Homilia 81, 5 do Ewangelii Mateusza). Potem jest narzeczeństwo i małżeństwo: „Po młodości przychodzi wiek dojrzały, związany z obowiązkami rodzinnymi: jest to czas szukania współmałżonka” (tamże). Przypomina on cele małżeństwa, ubogacając je - z odniesieniem do cnoty łagodności - bogatą gamą relacji osobowych. Dobrze przygotowani małżonkowie zagradzają w ten sposób drogę rozwodowi: wszystko dzieje się z radością i można wychowywać dzieci w cnocie. Gdy rodzi się pierwsze dziecko, jest ono „jak most; tych troje staje się jednym ciałem, gdyż dziecko łączy obie części” (Homilia 12, 5 do Listu do Kolosan); tych troje stanowi „jedną rodzinę, mały Kościół” (Homilia 20, 6 do Listu do Efezjan). Przepowiadanie Chryzostoma dokonywało się zazwyczaj podczas liturgii, w „miejscu”, w którym wspólnota buduje się Słowem i Eucharystią. Tutaj zgromadzona wspólnota wyraża jeden Kościół (Homilia 8, 7 do Listu do Rzymian), to samo słowo jest skierowane w każdym miejscu do wszystkich (Homilia 24, 2 do Pierwszego Listu do Koryntian), zaś komunia Eucharystyczna staje się skutecznym znakiem jedności (Homilia 32, 7 do Ewangelii Mateusza). Jego plan duszpasterski był włączony w życie Kościoła, w którym wierni świeccy przez fakt chrztu podejmują zadania kapłańskie, królewskie i prorockie. Do wierzącego laika mówi: „Również ciebie chrzest czyni królem, kapłanem i prorokiem” (Homilia 3, 5 do Drugiego Listu do Koryntian). Stąd też rodzi się fundamentalny obowiązek misyjny, gdyż każdy w jakiejś mierze jest odpowiedzialny za zbawienie innych: „Jest to zasada naszego życia społecznego (…) żeby nie interesować się tylko sobą” (Homilia 9, 2 do Księgi Rodzaju). Wszystko dokonuje się między dwoma biegunami, wielkim Kościołem oraz „małym Kościołem” - rodziną - we wzajemnych relacjach. Jak możecie zauważyć, Drodzy Bracia i Siostry, ta lekcja Chryzostoma o autentycznej obecności chrześcijańskiej wiernych świeckich w rodzinie oraz w społeczności pozostaje również dziś jak najbardziej aktualna. Módlmy się do Pana, aby uczynił nas wrażliwymi na nauczanie tego wielkiego Nauczyciela Wiary.