Chciałem swojemu koledze księdzu zrobić przyjemność, a właściwie wyrazić mu wdzięczność. Zaprosiłem go do Opery Narodowej. Kupiłem bilety na „Burzę” według Williama Szekspira. Byłem przekonany, że to opera, okazało się jednak, że to balet. Postanowiłem już niczego nie prostować.

Po pierwszym akcie wyszliśmy na przerwę. Spacerujemy w głównym holu, a mój kolega, nie mogąc ukryć zachwytu, mówi tak: „To coś wspaniałego! Bardzo mi się podoba. Wstydzę ci się przyznać, ale jestem po raz pierwszy w życiu na balecie. Coś pięknego! Ale gdybyś mi wcześniej powiedział, że to balet, to pewnie bym odpowiedział, że baletu nie lubię. Dobrze, żeś mi o tym nie mówił. Doświadczyłem czegoś, do czego miałem obojętne, a nawet wrogie nastawienie. Dzięki, że mnie zaprosiłeś”.

Balet to piękne przeżycie.

Przez głowę przebiegła mi myśl, że podobnie jest ze Mszą św. Niektórzy nie chodzą na Mszę, bo wydaje im się, że to nudne, że to nie dla nich.

Dopóki nie doświadczysz czegoś, nie mów, że to nie dla ciebie. W uprzedzeniach i stereotypach mieszkają strach i lenistwo. Doświadczenie piękna wprowadza nowe spojrzenie.

Msza św. jest Bożym „theatrum”. Podczas niego dzieją się zbawcze sprawy. Cisza, milczenie tajemnicy, ludowe kościelne śpiewy i podniosłe „Boże, coś Polskę”. Są słowa modlitwy i słowo Boga. „Theatrum” się wydarza. Święto dla duszy.

Tego się nie opowie. Tego trzeba doświadczyć.

Na Mszę św. nie kupuje się biletów – jak na balet. Można więc kogoś zaprosić na niebiański teatr. Niech doświadczy czegoś, czego świat dać nie może. Może się rozsmakuje w Tajemnicy tajemnic?

Nie nakazuj, ale zaproś. Na zaproszenie ludzie odpowiadają pozytywnie. Nakazy odstraszają.

Wolny człowiek kocha wolność. A właśnie ten Boży spektakl jest o wolności.

Kto Go doświadczy, opowie innym.

W Pinakotece Brera w Mediolanie znajduje się wizerunek św. Tomasza z 1543 r. pędzla Girolama Mazzoli Bedolego. Namalował on św. Tomasza w szczególnym ujęciu. Święty, zapatrzony w Jezusa na krzyżu, pisze piórem swoje refleksje w rozłożonym notatniku. Trwa przed Panem, medytuje Pana i pisze o Panu. Obok słowa: „Bene scripsiti de me Thoma” – Dobrze o mnie napisałeś, Tomaszu.

Pochwała od samego Pana. Pochwała dla teologa wszechczasów.

Powołaniem chrześcijańskim jest mówić i świadczyć o Bogu.

A my? Czy swoim dzieciom opowiadasz o Bogu? Czy mówisz przy stole o modlitwie osobistej, o doświadczeniach duchowych?

Milczenie...

Boży teatr zamilkł. Czy nie ma aktorów?

Poranek zmartwychwstania otwiera grób. Powstaje Pan żywy i prosi, abyś komuś o Nim opowiedział.