Nowy rok i nowe oczekiwania

KS. ADRIAN PUT: – Księże Biskupie, miniony rok liturgiczny był dla Kościoła w Polsce bardzo ważny. Byliśmy świadkami wielu istotnych wydarzeń, w których uczestniczyły tysiące wierzących Polaków. Można nawet powiedzieć, że był ten miniony rok nadzwyczaj bogaty w przeróżne inicjatywy duszpasterskie. Co – zdaniem Księdza Biskupa – należy do najważniejszych osiągnięć minionego czasu?

Reklama

BP TADEUSZ LITYŃSKI: – Rzeczywiście, mijający rok przyniósł Kościołowi powszechnemu, ale także w naszej Ojczyźnie wiele cennych doświadczeń. Ten rok przeszedł do historii choćby z powodu obchodów 1050. rocznicy Chrztu Polski. W wymiarze diecezjalnym mieliśmy również jubileuszowe dziękczynienie za dar chrztu w Międzyrzeczu, w miejscu męczeńskiej śmierci Pięciu Braci Męczenników. Dziękowaliśmy Bogu za łaskę wiary, ale także za całe dziedzictwo Kościoła. Próbujemy, może trochę nieudolnie, ale jednak pielęgnować życie wiary, które otrzymaliśmy od przodków. Widać to choćby w życiu wspólnot parafialnych, wielu grup duszpasterskich, które starają się łaskę wiary traktować bardzo poważnie. Jest przecież wiele świątyń na naszej ziemi, które są świadectwem trudnej, ale jednocześnie bardzo bogatej historii tych terenów. Z tego minionego roku to chciałbym szczególnie zauważyć i podkreślić – kontynuować rozwój życia wiary w naszym Kościele. A jak nie wspomnieć w tym miejscu Roku Jubileuszowego i tego duchowego przeżycia związanego z Bramami Miłosierdzia w naszej diecezji? Łaska odpustu i pielgrzymki do Bram Miłosierdzia stały się udziałem wielu naszych diecezjan.
Było oczywiście wiele innych ważnych wydarzeń: Światowe Dni Młodzieży, pielgrzymka papieża Franciszka, zawierzenie Polski Jezusowi Chrystusowi Królowi i uznanie Jego panowania wymiarze społecznym i religijnym. To także jest bogactwo tego roku. Jednak naszym zadaniem będzie nieustanny rozwój życia wiary.

– To był miniony rok. Pierwszą niedzielą Adwentu rozpoczęliśmy nowy rok liturgiczny. Co w tym nadchodzącym okresie będzie dla nas ważne? Na co mamy się przygotować?

Reklama

– Bardzo czytelny impuls dał nam papież Franciszek podczas Światowych Dni Młodzieży. Lipcowe spotkanie z Franciszkiem nie było jednak tylko spotkaniem Ojca Świętego z młodzieżą. Papież przyjechał przecież także do Kościoła polskiego. Przesłanie, które zostawił, było zaproszeniem do pozostawienia po sobie trwałego śladu. Franciszek podkreślił, że nie jesteśmy skazani na wegetację. Mamy aktywnie działać. Przysłowiowa kanapa, która przewijała się w papieskiej homilii, kanapa, która paraliżuje i osłabia, staje się dla nas przestrogą i zachętą do radykalnego działania w duchu wiary.
Ten nowy rok będziemy przeżywali pod hasłem: „Idźcie i głoście”. Uważam, że wspólnoty parafialne, różnego rodzaju grupy modlitewne i ewangelizacyjne dostały czytelny impuls do tego, by w mocy Ducha Świętego głosić Ewangelię.
Mocny impuls do działania otrzymujemy w tym roku także ze strony Matki Bożej. Setna rocznica objawień fatimskich i całe fatimskie przesłanie Ewangelii nawrócenia staje się dla nas w tym roku dodatkowym zaproszeniem do działania. Matka Boża Fatimska wzywa nas przecież do modlitwy i pokuty. I ten wymiar musimy również podjąć w naszym duszpasterskim działaniu. To jest wyraźne zadanie dla nas: po Roku Świętym Miłosierdzia podejmujemy jeszcze mocniej wezwanie do modlitwy i pokuty. Po przesłaniu o Bogu pełnym miłosierdzia muszą iść teraz jednoznaczna zmiana postawy i nawrócenie.

– Mija właśnie rok od ogłoszenia decyzji papieża Franciszka powołującej Księdza Biskupa na urząd biskupa zielonogórsko-gorzowskiego. Jaki był ten rok dla Ekscelencji?

– Piękny, ale też bardzo trudny. Po rozpoczęciu pracy w charakterze biskupa diecezjalnego potrzebowałem czasu na zapoznanie się z życiem diecezji. Ten ostatni rok to przecież już inna odpowiedzialność za wszystkie odcinki życia diecezji, za instytucje, ruchy i stowarzyszenia, ale przede wszystkim za człowieka wierzącego, tego poszukującego i brata, który nie wierzy. Próbowałem, na ile mogłem, odpowiadać na zaproszenia i wsłuchiwać się także w sprawy i radosne i te smutniejsze. Jest to ogromna przestrzeń pracy. W tym miejscu chciałem bardzo gorąco podziękować wszystkim diecezjanom, zarówno duchownym, konsekrowanym, jak i świeckim, za ogromną życzliwość, modlitwę. Chciałem jednocześnie prosić o modlitewne wsparcie. Wierzę, że wiele ważnych dzieł duszpasterskich uda się nam wspólnie podjąć dla dobra naszego diecezjalnego Kościoła.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Z Edmundem Muszyńskim i Mirosławem Widlickim o nowym szturmie na PAST-ę i walce o ideały Armii Krajowej rozmawia Wiesława Lewandowska

WIESŁAWA LEWANDOWSKA: – Jest Pan, Panie Prezesie, jednym z nielicznych już, niestety, przedstawicieli pokolenia Armii Krajowej... EDMUND MUSZYŃSKI: – Jednym z ostatnich i coraz bardziej bezsilnych, nie tylko z powodu stanu zdrowia. Bardzo martwi mnie stan naszego AK-owskiego środowiska. Choć jest w nim wciąż jeszcze wielu ludzi prawdziwych, doskonale czujących przesłanie Armii Krajowej, to jestem bardzo zniesmaczony postawą tych, którzy od kilku już lat decydują o naszym Światowym Związku Żołnierzy Armii Krajowej. Tak naprawdę trudno mi powiedzieć, kim są ci ludzie, bo na pewno nie rozumieją słów: „Bóg, Honor i Ojczyzna”. – Kim zatem są dzisiejsi członkowie Światowego Związku Żołnierzy AK? MIROSŁAW WIDLICKI: – W ostatnich latach rzeczywiście coraz trudniej to określić. I takie pytania zadają nam członkowie terenowych kół AK. Sprawa była oczywista w latach 90. ubiegłego wieku, gdy żyło jeszcze wielu dowódców AK, gdy wszyscy dobrze się znali i na ogół znali swoją przeszłość. Po 2000 r. szeregi poszerzały się o wolontariuszy – takich jak ja – niekombatantów, ale przybywało też członków kombatantów, których nie miał kto weryfikować i którzy następnie trafiali do władz różnych szczebli, również do Zarządu Głównego. – Czy częste są dziś życiorysy AK-owskie niedostatecznie uwierzytelnione? M. W.: – To przykre, ale krążą takie opinie, a te przypadki, nawet jeśli nie są zbyt częste, to i tak podważają wiarygodność całego związku. Poza tym w ostatnich latach, w czasach docierającej do nas liberalizacji, można zaobserwować odchodzenie związku od swoich ideałów. Gdy pan prezes Muszyński napisał piękną „Preambułę” do naszego statutu (aby przeciwstawić się tej liberalizacji), wywołało to protesty, Zarząd Główny przegłosował odrzucenie „Preambuły”. – Dlaczego? M. W.: – Dlatego, że była zbyt „bogoojczyźniana”, a teraz to nie na czasie. Dwadzieścia lat temu taka reakcja byłaby nie do pomyślenia. Bardzo więc stępiła się ta szczególna czujność, nawet w ludziach powołujących się na etos AK, a niedługo już nie będzie tych, którzy dziś starają się tę czujność budzić... – Światowy Związek Żołnierzy AK stara się jednak przekazać swą wartę następnemu pokoleniu, poprzez tzw. członków nadzwyczajnych... M.W.: – Ludzie młodsi, niekombatanci, jeśli deklarują przywiązanie do wartości i etosu Armii Krajowej i chcą czynnie i całkowicie bezinteresownie pracować w związku, by zaszczepić ten etos szczególnie w młodym pokoleniu, otrzymują status członka nadzwyczajnego – bez praw wyborczych. Po roku działalności i pozytywnej opinii prezes okręgu ma prawo nadać im status członka zwyczajnego – z prawami wyborczymi, lecz oczywiście bez uprawnień kombatanckich. Taki właśnie status ja posiadam. Mimo że jestem z młodszego pokolenia, to podobnie jak pan prezes Muszyński ubolewam nad odchodzeniem (mam nadzieję, że to wyjątki) od Boga, ale i z honorem jest różnie. E. M.: – Niedawno byłem bardzo zdumiony tym, że kilka osób przyjęło medale zasługi od... prezydenta Niemiec. Choć tego nie nagłaśniano. M. W.: – Prezydent Niemiec wręczył te odznaczenia powstańcom warszawskim, odpowiednio dobranym członkom naszego związku. Naszym zdaniem, przyjmowanie ich było co najmniej dwuznaczne moralnie i mogło budzić niesmak. E. M.: – Ja z zasady odmawiałem przyjmowania odznaczeń. Przyjąłem tylko Krzyż Armii Krajowej i Krzyż Partyzancki. – Kiedy, Panów zdaniem, zaczęły się te „budzące niesmak” zmiany? E. M.: – Moim zdaniem, widać je wyraźnie od czasu, gdy w Polsce zaczęli rządzić liberałowie, czyli Platforma Obywatelska. Wcześniej nikt w naszym środowisku nie ośmielał się kwestionować wartości, z których wyrasta etos AK. Nagle okazało się, że wszystko można wyśmiać, nawet splugawić, a w najlepszym razie przemilczeć. M. W.: – Dwa lata temu pewna szkoła przyjęła imię jednego z naszych bohaterów lotników i... na jej sztandarze zabrakło słowa „Bóg”, jest tylko „Honor i Ojczyzna”. Komuś przyszło do głowy, żeby tak ocenzurować sztandar. – Pytaliście, dlaczego tak się stało? E. M.: – Nie miał kto zadać tego pytania, bo na uroczystość nawet nas nie zaproszono. Może dlatego, że byśmy tam tylko przeszkadzali jako strażnicy „przestarzałych wartości”. M. W.: – Po prostu atmosfera poprawności politycznej trafiła pod strzechy. Decyzję w tej konkretnie sprawie najprawdopodobniej podjęli sami nauczyciele tej szkoły, może rodzice, a w najmniejszym stopniu młodzież. – Kłopoty z wypełnianiem misji ŚZŻAK nie polegają więc dziś tylko na tym, że odchodzą już ci, którzy swym życiem zaświadczali, czym jest hasło: „Bóg, Honor i Ojczyzna”... M. W.: – Faktem jest, że jeszcze kilkanaście lat temu, kiedy wśród nas była większa liczba dowódców o niekwestionowanym autorytecie, łatwiej było wypełniać tę patriotyczną misję w obronie najważniejszych polskich wartości. E. M.: – Istotnie, od kilkunastu lat nie tylko na tym polegają nasze kłopoty. Wystarczy tu przypomnieć perturbacje z zakładaniem Fundacji Polskiego Państwa Podziemnego, która miała być materialną bazą dla działalności ŚZŻAK. Kiedy zaczynaliśmy powoływać fundację w roku 1998, było jeszcze całkiem uczciwie... – Co to znaczy? E. M.: – Założycielami fundacji mieli być pospołu Światowy Związek Żołnierzy AK i warszawski Urząd Wojewódzki. W końcu jednak jedynym fundatorem został nasz związek. Tak się złożyło, że wybrano mnie na pierwszego prezesa fundacji. To było w czasie, kiedy kończyły się rządy Jerzego Buzka, a AWS tracił poczucie bycia partią uczciwą. Przygotowałem wtedy projekt statutu, potem kolejne, których z jakiegoś powodu długo nie chciano zaakceptować w Krajowym Rejestrze Sądowym. W końcu, po pokonaniu licznych kłód pod nogami, we wrześniu 1999 r. statut został zarejestrowany. Fundacja mogła więc wreszcie przyjąć darowiznę – czyli przejąć budynek PAST-y. Ale to nie koniec kłopotów. Prawdziwa walka dopiero się zaczęła. – Zaczęła się nowa walka o PAST-ę? E. M.: – Tak, i to równie zacięta jak ta w 1944 r. Od początku było jasne, że ktoś za wszelką cenę chce nam uniemożliwić przejęcie PAST-y, czyli jej nieodpłatne scedowanie przez Skarb Państwa na rzecz naszej fundacji. Państwo musiało wypłacić sowite odszkodowanie firmie do tej pory administrującej tym budynkiem tylko w zamian za to, że nie będzie ona pretendowała do tytułu własności. O ile pamiętam, było to 960 tys. zł – ostatnie pieniądze, które miał do dyspozycji premier Buzek przed podaniem się do dymisji. M. W.: – Gdyby nie to odszkodowanie, sprawa przez lata toczyłaby się w sądach, a z darowizny na rzecz naszego związku nic by nie wyszło. I tamta firma nadal by sobie pasożytowała na budynku PAST-y, podobnie jak czyniło to w innych miejscach wiele pokomunistycznych firm. – Można powiedzieć, że to pan prezes Muszyński ponownie odbił PAST-ę? M. W.: – Jak najbardziej, choć dzisiaj wielu się do tego przyznaje... E. M.: – ...a nie mają nawet bladego pojęcia, jak ostro wtedy było. Po zarejestrowaniu statutu zaczęła się wojna podjazdowa – i to na wielu frontach – mająca nam uniemożliwić przejęcie PAST-y. W urzędzie wojewódzkim zadziałał ktoś wpływowy; urzędnicy zaczęli mnożyć trudności, zwłaszcza wicedyrektor wydziału gospodarki ziemią i geodezji, który aby rzecz maksymalnie utrudnić, przygotował specjalne plany geodezyjne wręcz uniemożliwiające przekazanie nam działki, na której stoi budynek PAST-y. M. W.: – Działkę podzielono na dwie części – umyślnie w taki sposób, że część budynku PAST-y z windą wydzielono i przypisano do działki sąsiedniej! Chciano tak skomplikować sytuację prawną, by uniemożliwić, a co najmniej na bardzo długo odwlec przekazanie budynku Związkowi AK. To wszystko by się powiodło – bo ten chytry zabieg utrzymywano w ścisłej tajemnicy – gdyby nie to, że jedna z wysokich urzędniczek uczciwie ostrzegła pana prezesa Muszyńskiego, że coś takiego się kroi. E. M.: – To prawda. Nikomu o tym nie mówiłem, ale wtedy zacząłem osobiście atakować wojewodę. Umowę przekazania darowizny, oczywiście, przedłożyłem wcześniej radcom prawnym w Ministerstwie Skarbu Państwa. Nikt tam nie miał żadnych zastrzeżeń. Pojawiły się one potem nagle – zaczęto domagać się od nas kolejnych bezsensownych dokumentów. Do końca nie byliśmy pewni, czy podpisanie umowy w ogóle kiedykolwiek nastąpi, gdyż targi były niezwykle ostre. Strona przeciwna – na dobrą sprawę nie wiadomo kogo reprezentująca, nieżyczliwa – do końca miała chyba nadzieję, że do tego podpisania, mimo wcześniejszych uzgodnień, jednak nie dojdzie. Pomogły wspierające nas działania dyrektor Wydziału Skarbu Państwa i Przekształceń Własnościowych Mazowieckiego Urzędu Wojewódzkiego Bożeny Grad, a szczególnie szefa Kancelarii Premiera Buzka ministra Mirosława Koźlakiewicza; przyszło polecenie od premiera, aby pan wojewoda podpisał dokument. To było 10 listopada 1999 r. – Miał Pan wówczas wielką satysfakcję, poczucie zwycięstwa? E. M.: – Tak, ale to poczucie trwało krótko, ponieważ już następnego dnia nie dostąpiłem zaszczytu uroczystego przejęcia budynku z rąk premiera Buzka... PAST-ę przejmował ówczesny prezes Światowego Związku Żołnierzy AK płk Stanisław Karolkiewicz, sam. Mnie zignorowano... Mimo że przecież byłem prezesem zarządu fundacji, adresatem całej korespondencji w tej sprawie, mimo że – powiem nieskromnie – przez wiele miesięcy sam walczyłem o PAST-ę. – Cóż, taki zawsze był w Polsce los prawdziwych, najbardziej zasłużonych AK-owców, Panie Prezesie. E. M.: – Pozostała mi tylko satysfakcja, że się udało, bo sam najlepiej wiem, że mogło się nie udać. – Ale zasłużył Pan chyba na wdzięczność AK-owskiego środowiska? E. M.: – No właśnie, najsmutniejsze jest, że tego nie jestem pewien... M. W.: – Obydwaj z Prezesem jesteśmy w komisji statutowej związku i tak się składa, że wszystkie nasze najważniejsze poprawki do statutu zostały w głosowaniu odrzucone, m.in. wprowadzenie do statutu „Preambuły” i przywrócenie może nie Rady Naczelnej, ale Rady Starszych (złożonej z kilku powszechnie szanowanych kombatantów), która dbałaby o kręgosłup moralny związku i zabierałaby głos w sprawach ważnych dla Polski, którego dziś brakuje. E. M.: – A ja mimo wszystko nie tracę nadziei, że w Światowym Związku Żołnierzy Armii Krajowej zajdzie jakaś dobra zmiana. * * *