Spotkaniach w ramach DSW odbywają się raz w miesiącu w miastach, w których funkcjonują ośrodki dominikańskie. Na wykłady możemy więc trafić do Warszawy, Krakowa, Gdańska, Szczecina, Jarosławia, Katowic, Łodzi i oczywiście Wrocławia, a także do Piotrkowa Trybunalskiego, gdzie na terenie parafii prowadzonej przez księży diecezjalnych znajduje się klasztor mniszek dominikańskich.
– Pomysł na zorganizowanie Dominikańskiej Szkoły Wiary zrodził się najprawdopodobniej w okresie stanu wojennego (lub nieco później) w Krakowie – mówi Marek Misiak od 5 lat odpowiedzialny za organizację spotkań we Wrocławiu. – Fundamenty DSW można znaleźć w charyzmacie dominikańskim, którego podstawą jest kontemplacja prawdy, a potem głoszenie tego, co jest owocem kontemplacji – dodaje o. Norbert Oczkowski, opiekun DSW.
Na stronie internetowej poświęconej DSW czytamy, że podczas spotkań poruszane są tematy kontrowersyjne, a wykłady skierowane są do osób wierzących, wątpiących i poszukujących.
Reklama
– Są to po prostu tematy żywotne, najbardziej nurtujące ludzi żyjących w danym czasie, skonkretyzowane. Kontrowersyjne w pewnym sensie też, bo często dominikanie prezentują nieszablonowe podejście do wielu spraw, przez co jest ono bardziej interesujące – wyjaśnia o. Oczkowski. – Kontrowersję można też tłumaczyć w inny sposób: wykładowcy, którzy występują po sobie, miewają inne zdanie na temat prezentowanego zagadnienia. Tak zdarzyło się w ubiegłym roku: pierwsze spotkanie prowadził egzorcysta, drugie dominikanin, który w stosunku do wspomnianych przez pierwszego prelegenta praktyk był dość krytyczny. To pokazuje też zdrowy pluralizm, z jakim mamy do czynienia w Kościele w ujęciu św. Augustyna: w rzeczach najważniejszych jedność, w drugorzędnych różność, a we wszystkim – miłość – dodaje M. Misiak.
Wypełnienie duszpasterskiej luki
– DSW wypełnia konkretną lukę, jeśli chodzi o ofertę duszpasterską Wrocławia – wyjaśnia M. Misiak. – Przychodzą tam osoby, które już wychowały dzieci i mają sporo czasu. To ludzie z wyższym wykształceniem, pragnący przekazu na wysokim poziomie. Choć DSW nie była tworzona z myślą o nich, to jej ubocznym i bardzo pozytywnym efektem jest odpowiedź na potrzeby tej konkretnej grupy, która potrafi bardzo wiele wnieść w życie Kościoła. A przecież żyjemy w czasach aktywności świeckich. – Warto mieć świadomość, że nasze spotkania, choć mają charakter wykładu, zakładają interaktywność. Najpierw faktycznie słuchamy tego, co do powiedzenia ma prelegent, ale w czasie przerwy jest czas na pogawędki przy kawie, a w drugiej części spotkania można zadawać pytania – dodaje o. Oczkowski.
Wyjątkowy rok
Dominikanie na świecie obchodzą w tym roku jubileusz 800-lecia istnienia zakonu. DSW ma więc swój udział w tym wydarzeniu. – Opracowanie tematów było trudne, bo chcieliśmy połączyć to, co dominikańskie z tym, co powszechne – wyjaśnia dominikanin. – Staraliśmy się nawiązać do dwóch haseł ważnych dla naszego zakonu: „głosić wszystkim, wszędzie i na wszystkie sposoby” oraz „przeznaczeni do głoszenia Słowa”. Chcemy więc pokazać różne przestrzenie działalności dominikanów związane z przekazywaniem Bożego Słowa.
* * *
Program spotkań
19 marca Bartłomiej Wolszleger OP
Modlitwa kontemplacyjna
Reklama
23 kwietnia Damian Mrugalski OP
Dogmat odpowiedzią na herezję
21 maja Maciej Zięba OP
Kościół zamknięty czy Kościół otwarty
25 czerwca Maja Miduch
Po co nam w Kościele charyzmatycy?
17 września Tomasz Grabowski OP
Tradycja i nowoczesność w liturgii
22 października Tomasz Nowak OP
Czy kazania muszą być nudne?
19 listopada Michał Paluch OP
Co św. Tomasz z Akwinu mówi dzisiaj?
17 grudnia Wojciech Jędrzejewski OP
Jak uprawiać duszpasterstwo?
Spotkania DSW odbywają się zawsze o godz. 17 w starym refektarzu klasztoru Dominikanów we Wrocławiu (wejście od ul. Janickiego)
W liście apostolskim „Porta Fidei” Ojciec Święty Benedykt XVI zapowiada Rok Wiary, który rozpoczął się w całym Kościele 11 października br., w 50. rocznicę otwarcia Soboru Watykańskiego II, a zakończy się 24 listopada 2013 r. w uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata. „Rok Wiary jest zachętą do autentycznego i nowego nawrócenia się do Pana jedynego Zbawiciela świata... Zwłaszcza w tym roku każdy wierzący powinien ponownie odkryć treść wiary, którą wyznaje, celebruje, przeżywa, przemadla, i zastanowić się nad samym aktem wiary” (Porta Fidei, p. 9, www.vatican.va). Wchodząc w ten czas rozważań, modlitwy i umacniania więzi z Bogiem należy przyjrzeć się własnej wierze i temu wszystkiemu, co wynika z przynależności do Kościoła.
Dlaczego wierzę? Spotykamy przecież na co dzień także ludzi niewierzących w Boga, niektórzy z nich są nawet szlachetni i dobrzy, wielu jest też takich, którzy zieją nienawiścią do wszystkiego, co jest inne i z nimi nie związane. Odpowiedzmy sobie na pytanie - dlaczego ja wierzę? Czy to tylko kwestia tego, że wierzyli dziadkowie i rodzice? A może dlatego, że np. podczas wojny ktoś został cudownie, w niezwykły sposób ocalony, gdy inni zginęli? Takich pytań można postawić bardzo wiele, będą też różne odpowiedzi.
Wiara nie jest dziełem tylko samego człowieka, ale przede wszystkim Bożym darem. To Bóg, który jest Miłością objawia się człowiekowi i zaprasza go do relacji osobowych ze Sobą. Gdy te relacje zostaną nawiązane On nieskończony, wieczny i kochający oddaje się do naszej dyspozycji, obdarza nas tym wszystkim, co sam posiada. To On wysyła „zaproszenie”, które trafia do nas różnymi drogami. „Wiara jest aktem osobowym, wolną odpowiedzią człowieka na inicjatywę Boga, który się objawia... Nikt nie dał wiary samemu sobie, tak jak nikt nie dał sam sobie życia” (KKK).
Każde zaproszenie najprościej można wysłać pocztą, można też wysłać przez posłańca, albo w jakiś inny sposób. Taką „Bożą pocztą” jest Kościół, któremu Bóg powierzył cały depozyt wiary. Kościół ma obowiązek pilnowania tego depozytu, ale ma też obowiązek udzielania go wszystkim, którzy o to poproszą. „Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego” (Mt 28, 19). W przedsoborowej liturgii chrzcielnej, na samym jej początku, kapłan stawiał pytania: „Czego żądasz od Kościoła Bożego?”. Odpowiadano: „Wiary”. „Co ci daje wiara?” - „Życie wieczne”.
Zaproszenia można różnie potraktować. Jedne przyjmujemy z zadowoleniem, np. na sylwestrowy bal lub na wesele. Wtedy panie szykują piękne stroje a panowie zrobią wszystko, by dobrze się bawić. Można też zaproszenie zlekceważyć, po prostu wyrzucić do kosza i o nim zapomnieć. Bywają także zaproszenia dostarczone bardzo późno, albo zagubione. Wszystkie Boże zaproszenia są wysłane w podobny sposób, ale ich realizacja jest nieco odmienna z powodu różnych warunków i okoliczności. Nie wszyscy ludzie mieli takie szczęście, aby od razu zostać obdarzonymi Bożą miłością, bo na tej drodze pojawiły się różne przeszkody obiektywne lub subiektywne. Z doświadczenia wiemy, że to zaproszenie bardzo szybko dociera do rodzin wierzących, które z radością przyjmują nowe życie i od razu decydują o chrzcie swego dziecka.
Ze zwykłych zaproszeń korzystamy wówczas, gdy spodziewamy się np. dobrej zabawy, przyjaznej atmosfery itp. Po prostu ufamy zapraszającemu, że będzie fajnie, rozrywkowo itd. Przyjmując Boże zaproszenie także trzeba zaufać bezgranicznie Temu, który zaprasza. Nie ma wiary bez zaufania, bez oddania się do całkowitej dyspozycji, nawet w sytuacji, gdy nie wszystko rozumiemy. Jeśli ufamy np. lekarzowi, kierowcy autobusu czy bankom, to dlaczego nie mielibyśmy zaufać Bogu, który jest Miłością? Przykładem takiego zaufania jest Maryja. Ona znalazła się w dość trudnej sytuacji, gdy Anioł Gabriel oznajmił Jej, że zostanie Matką Jezusa, nie rozumiała do końca Bożego planu, ale zaufała Bogu mówiąc: „Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według twego słowa” (Łk 1, 38). Im bardziej człowiek ufa Bogu, tym bardziej jest wierzący. Warto tu przypomnieć kazanie pewnego pastora w okolicach wodospadu Niagara, który obydwa brzegi rzeki połączył grubą stalową liną. W pewnym momencie zapytał licznie zebranych wiernych: Wierzycie, że mogę po tej linie przejść na drugą stronę? Wszyscy gromko odpowiedzieli: - Wierzymy! Potem przyprowadził zwykłą taczkę i znowu zadał pytanie: - Wierzycie, że mogę na tę taczkę posadzić człowieka i przetransportować go po linie na drugi brzeg? I tym razem zebrani odpowiedzieli, że wierzą. Następnie zaproponował, aby ktoś wsiadł do tej taczki i zechciał wraz z nim udać się na drugą stronę. Oczywiście, tym razem chętnych nie było. Wszyscy wierzyli, ale nikt nie zaufał. Nie przypadkowo „Ojcem wiary” nazywa się Abrahama. Bóg zażądał od niego porzucenia swego kraju, majątku, pozycji i zaproponował mu wędrówkę w nieznane. „Wyjdź z twej ziemi rodzinnej i z domu twego ojca do kraju, który ci wskażę. Uczynię bowiem z ciebie wielki naród...” (Rdz 12, 1). Jego sytuacja stała się jeszcze bardziej trudna, gdy Bóg zażądał, aby w ofierze złożył swego jedynego syna Izaaka, który przecież miał być ojcem narodu wybranego. „Chrześcijanin nigdy nie może uważać, że wiara jest sprawą prywatną… Wiara jest decyzją o tym, że żyje się z Nim. To bycie z Nim prowadzi do zrozumienia powodów, dla których się wierzy” (Porta Fidei).
Ojciec Święty podziękował Jego Eminencji Kardynałowi Stanisławowi Ryłko za jego posługę jako archiprezbitera papieskiej Bazyliki Matki Bożej Większej. Jego następcą został Jego Eminencja Kardynał Rolandas Makrickas, dotychczasowy koadiutor archiprezbitera wspomnianej liberyjskiej bazyliki - poinformowało Biuro Prasowe Stoicy Apostolskiej.
W dniu dzisiejszym kard. Stanisław Ryłko kończy 80 rok życia i utracił prawo do udziału w ewentualnym konklawe.
Codziennie od godziny 15:00 na scenie występowali artyści związani z chrześcijańską sceną muzyczną. Wśród tegorocznych wykonawców znaleźli się m.in.: Małe TGD – dziecięcy zespół muzyczny znany z utworów takich jak „Siema” czy „Góry do góry”, Arka Noego – zespół rodzinny prezentujący muzykę uwielbieniową dla dzieci i dorosłych, Edzio Rap – twórca internetowy i raper, którego kanał obserwuje ponad milion odbiorców.
Obok części muzycznej zaplanowano konferencje prowadzone przez księży, modlitwy uwielbienia oraz świadectwa uczestników, odnoszące się do doświadczeń religijnych i osobistej przemiany. Tematem przewodnim rekolekcji była postać proroka Jonasza, interpretowana jako przykład powołania i odpowiedzi na Boże wezwanie.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
