Dlaczego akurat takie – bardzo niespotykane, jeśli nie jedyne w diecezji kieleckiej, wezwanie kościoła? Być może odpowiedzią jest zapis w Kronice parafialnej: „Kiedy już wszystko było na dobrej drodze, w uroczystość Świętej Rodziny, 30 grudnia 1984 r., ks. bp Mieczysław Jaworski poświęcił plac pod budowę kaplicy na Chudej Górze. I wtedy się zaczęło…” – pisze twórca parafii ks. Józef Wójcik, szeroko relacjonując trudne początki w trudnych latach 80., perypetie z pozwoleniami, urzędowe przepychanki, restrykcje, ale i ogromny zapał ludzi, którzy chcieli mieś swoją parafię, swój kościół. Tamte czasy dokumentują czarno-białe zdjęcia.

Zawierzają Najświętszej Rodzinie

Rokrocznie odpust parafialny jest obchodzony w pierwszą niedzielę po świętach Bożego Narodzenia, z uroczystą Sumą o godz. 12, i – jeśli pogoda pozwoli – z procesją eucharystyczną wokół kościoła. Jest czytany List Episkopatu o Świętej Rodzinie. Parafianie odmawiają Litanię do Najświętszej Rodziny, modlitwę pt. „Poświęcenie się Świętej Rodzinie” oraz „Akt Zawierzenia Najświętszej Rodzinie”, w którym proszą m.in.: „Święta Rodzino, z wielką radością przychodzimy do Ciebie, aby prosić Cię o pomoc. Sami słabi jesteśmy i biedni. Nie liczymy też na nasze zasługi i dobre uczynki, ale wyłącznie na Twoją łaskawość i dobroć. Wierzymy, że ze szczególną miłością spojrzysz na naszą rodzinę i otoczysz ją przemożną opieką. Niech nasza rodzina katolicka, odnowiona według Rodziny Nazaretańskiej, stanie się Świątynią Bożą, w której każdy znajdzie pokój w udrękach, schronienie w zawodach, podporę w upadkach i nadzieję w zwątpieniach”.

Ten dzień jest też okazją do jubileuszy rodzinnych i małżeńskich. Ks. proboszcz Henryk Gawroński zauważa, że ludzie „rodzinnie” uczestniczą we Mszach świętych, w parafii jest „dużo szlachetnych rodzin”, a ok. 70 proc. mieszkańców regularnie chodzi do kościoła. Na roratach o 6 rano bywa 50 osób, na Różańcu ponad 100 – parafia liczy ok. 1300 osób – co jest m.in. owocem rodzinnego stylu życia. Nie ma też rozwodów, choć coraz częściej bywają pary mieszkające ze sobą bez ślubu.

Święta Rodzina w świętokrzyskim pejzażu

Wnękę ołtarzową w kościele w Radomicach wypełnia panoramiczna płaskorzeźba wykonana w drewnie lipowym przez kieleckiego rzeźbiarza Władysława Trzpiota, jako – i tu ciekawostka – wotum za dobrą żonę, kobietę pochodzącą z tej parafii (i spoczywającą już na cmentarzu obok kościoła).

Płaskorzeźba to szeroka scena figuralna otaczająca centralnie ustawiony krzyż. Wszystkie przedstawione postacie, m.in. Apostołowie i Święta Rodzina, łączą się z elementami lokalnymi – Górami Świętokrzyskimi, ich historią, legendami, sanktuarium na Świętym Krzyżu. Ponieważ ołtarz pojawił się w kościele podczas obecności Jana Pawła II w Masłowie, odnajdziemy na nim także motto: „Bogu dziękujcie, ducha nie gaście”. Władysław Trzpiot jest także autorem stacji drogi krzyżowej. Świętą Rodzinę mamy także na obrazie w bocznej nawie – to dar od wiernej czcicielki Rodziny z Nazaretu. W kościele znajduje się także ciekawa drewniana chrzcielnica (autorstwa Władysława Trzpiota) i drewniany krzyż (wyrzeźbił go Stanisław Porzucek) oraz ławki z jesionu, mające swoją lokalną historię – zostały wykonane z drzew wyrosłych na cmentarzu w Lisowie, gdzie spoczywają przodkowie parafian z Radomic.

Zbudowana od podstaw

Parafia Radomice została wydzielona z obszaru parafii Lisów, ale zanim do tego doszło, w połowie lat 80. utworzono tutaj ośrodek katechetyczny z kaplicą dojazdową, wznoszony pod kierunkiem ks. Józefa Wójcika. Obecny proboszcz ks. Henryk Gawroński posługuje w Radomicach 27 lat.

15 lutego 1991 r. parafia została erygowana przez bp. Stanisława Szymeckiego. Budynek świątyni był już z grubsza gotowy, ale należało wyposażyć wnętrze, wybudować plebanię, pomyśleć o parafialnym cmentarzu (1990).

Równolegle budowano zakrystię, instalowano dodatkowe okna i ławki, kupowano naczynia liturgiczne – słowem wszystko to, co jest niezbędne dla sprawowania kultu. 18 lutego 2001 r., w 10. rocznicę erygowania parafii, bp Kazimierz Ryczan w asyście biskupów pomocniczych Mieczysława Jaworskiego i Mariana Florczyka poświęcił kościół w Radomicach.

Kościół jest położony na wzgórzu, ogrodzony, z ładnie utrzymanym otoczeniem. Wzdłuż nawy, ale na zewnątrz, ustawiony na trawniku, znajduje się pomnik św. Jana Pawła II; w planach parafii jest umieszczenie naprzeciw pomnika kard. Stefana Wyszyńskiego. Przed kościołem – spory parking. Tuż pod dzwonnicą znajduje się kaplica przedpogrzebowa, z zamontowaną klimatyzacją.

Krzyż Pojednania

Lokalną osobliwość stanowi Krzyż Pojednania na cmentarzu parafialnym, postawiony w intencji polsko-niemiecko-rosyjskiego pojednania, zaprojektowany przez inż. Głowackiego. Jak głosi trójjęzyczna informacja na owalnych tablicach wspartych o krzyż, w styczniu 1945 r. na południe od Kielc, w okolicach Radomic, Chmielnika i Morawicy doszło do ciężkich walk. Wojska niemieckie wpadły w kocioł, ustawiony przez armię radziecką. Szacuje się, że zginęło wówczas ok. 30 tys. żołnierzy. „Niech ich śmierć napomina zawsze potomność do pojednania” – wzywa inskrypcja.

Obelisk został ufundowany kilkanaście lat temu przez byłych żołnierzy niemieckich. Przyjeżdżają tutaj raz do roku, kilkanaście osób z rodzinami, w pierwszą niedzielę września, i zawsze proszą o Mszę św., która jest sprawowana po polsku i po niemiecku.

Parafia dla każdego

Wierni z parafii mieszkają w Radomicach I, Radomicach II, Skrzelczycach i częściowo w Brudzowie. Więcej ludzi umiera niż się rodzi, ale parafia rośnie, bo przybywa ludzi z zewnątrz, chętnie kupujących działki budowlane, położone stosunkowo blisko Kielc. Jednak większość parafian to emeryci, renciści, bezrobotni. Pod koniec 2015 r. odnotowano 4 śluby, 8 chrztów i 14 pogrzebów.

Dla chętnych, oczekujących czegoś więcej niż niedzielna Msza św., jest szereg propozycji, m.in.: 10 kół różańcowych żeńskich i 1 męskie, koło biblijne, kółko misyjne, młodzieżowy chórek śpiewaczy, grupa lektorów. Przy kościele powstaje biblioteka, która zgromadziła już 1000 tytułów. Na terenie parafii działa Klub Wolnej Strefy, jest także Szkoła Podstawowa w Radomicach, prowadzona przez stowarzyszenie, z przedszkolem.

Drugi odpust w parafii przypada w uroczystość św. Antoniego – 13 czerwca.

* * *

Święta Rodzina z Nazaretu to Jezus, Maryja i Józef

Rodzina prowadziła skromne życie, pracując ciężko na codzienny chleb, uczęszczając na modlitwy w synagodze, wykonując obrzędy przypisane przez Prawo, obchodząc pobożnie nakazane święta. Zapewne zewnętrzne życie modlitewne Świętej Rodziny nie różniło się od życia praktykujących pobożnych Izraelitów w tamtej epoce.

Święta Rodzina żyła prosto, pokornie, ubogo, pracowicie, z miłością do tradycji kulturowych i religijnych swego narodu. Bóg w Świętej Rodzinie objawia, że zwyczajne życie codzienne jest tym miejscem, w którym On na każdego czeka.