Do wspomnień księży Tadeusza Fedorowicza, Stanisława Ryżki i Hilarego Wilka OFMCap., które ukazały się w ramach serii wydawniczej Duchowieństwo polskie w więzieniach, łagrach i na zesłaniu w ZSRR doszły
obecnie wspomnienia pozostawione przez zmarłego blisko pięć lat temu o. Wacława Sęka, jezuitę.
Wyświęcony na krótko przed wojną (1935 r.) duchowny ten w latach 1941-1946 pracował w parafiach na kresach Rzeczypospolitej (teren dzisiejszej Białorusi) i był świadkiem dramatycznych wydarzeń (mordy,
terror, grabieże), których sprawcami byli zarówno Niemcy, jak i partyzanci sowieccy. Autor wspomnień pracował w tym okresie na trzech placówkach duszpasterskich - w Baturynie, Oborku i Rakowie. Jego wspomnienia
ukazują skomplikowaną sytuację polityczną, narodowościową i religijną tego regionu. Był to teren okupowany przez Niemców. Miejscowi Białorusini liczyli, że współpracując z okupantem doprowadzą do powstania
niepodległego państwa białoruskiego. Niełatwa była więc sytuacja ludności polskiej. A o. Wacław pełnił posługę religijną dla wszystkich katolików.
Jak podaje w specjalnej nocie ks. Roman Dzwonkowski SAC zaledwie 20 księży pozostawiło swoje wspomnienia z czasów uwięzienia i pobytu w ZSRR. - "Jedynie we wspomnieniach księży można spotkać przekonanie
o ukrytym głębszym sensie ich uwięzienia, o sensie cierpienia zaplanowanego przez Opatrzność dla dobra innych. Przekonanie to było bardzo często potwierdzane przez niespodziewane pojawienie się możliwości
niesienia pomocy duchowej najbardziej opuszczonym. Duszpasterska praca księży wśród więźniów i łagierników służyła więc budzeniu wiary i nadziei na lepszą przyszłość, poczucia godności ludzkiej, braterstwa
bez względu na zapatrywania, religię, wyznanie, obrządek, narodowość" - napisał ks. Dzwonkowski.
Autor spisanych w latach sześćdziesiątych wspomnień powrócił wraz z repatriantami do Polski w 1946 r. Pracował potem na placówkach jezuickich w Toruniu, Piotrkowie Tryb., Szczecinie, Poznaniu, Warszawie,
Łodzi i Gdyni.
Wacław Sęk SJ - "Proboszcz z gorącego pogranicza". Wydawnictwo Norbertinum, Lublin 2002, str. 152, cena 16 zł.
W świecie pełnym hałasu, presji, lęku i wewnętrznego chaosu, wielu z nas poszukuje ratunku: psychoterapii, rozwoju osobistego, warsztatów radzenia sobie z emocjami. To dobry kierunek. Ale są takie zranienia i braki, których nie uleczy żaden człowiek – bo ich źródło leży głębiej niż sięga jakakolwiek ziemska pomoc. Tam, gdzie nie dociera już psychologia ani rozum – sięga miłość Boga.
Właśnie o takiej terapii pisze Joanna Bątkiewicz-Brożek – znana biografka ojca Dolindo Ruotolo i jedna z najbliższych mu duchowo autorek – w swojej najnowszej książce „Jezu, Ty się MNĄ zajmij”. To duchowa alternatywa dla 33-dniowych rekolekcji zawierzenia – zwłaszcza dla tych, którzy nie mają siły, czasu ani systematyczności, by wejść w długie przygotowania. A jednocześnie – to mocna droga wewnętrznego uzdrowienia, pokoju i nowego początku.
Od czasu wyboru na papieża 8 maja Leon XIV reprezentuje Stolicę Apostolską jako podmiot prawa międzynarodowego i jest głową Państwa Watykańskiego (Citta del Vaticano). Jednak w chwili obecnej jego rezydencja nadal znajduje się na terytorium Włoch, mieszka zatem w kraju sąsiedzkim. Granica między niewielkim Państwem Watykańskim a ówczesnym Królestwem Włoch jest wytyczona na mocy Traktatów Laterańskich z 1929 roku.
Wynika z tego, że budynek, wówczas nazywany „Sant'Uffizio”, w którym nadal mieści się Dykasteria Nauki Wiary, znajduje się na terytorium Włoch. Jednakże, podobnie jak wiele budynków w Rzymie należących do Stolicy Apostolskiej, również i ten uważany jest za „eksterytorialny”. Jego ochronę zapewnia jednak nie Gwardia Szwajcarska, lecz członkowie włoskich sił zbrojnych.
15 maja 1891 r. papież Leon XIII ogłosił encyklikę "Rerum novarum". Ta data, jak i wybór kard. Prevosta na papieża Leona XIV jest okazją do przypomnienia treści tego dokumnetu.
Wspomniany dokument papieski, ogłoszony 15 maja 1891 z podtytułem „encyklika w sprawie robotniczej”, wskazywał zarówno na zakres tematyczny poruszanych w nim zagadnień, jak i na głównych jego odbiorców: świat pracy, rozumiany szeroko, a więc obejmujący i pracobiorców, i pracodawców. Zanim dokument ten ujrzał światło dzienne, jego autor ogłosił kilka innych encyklik o tematyce społecznej, choć z pewnością nie tej rangi, m.in.: „Quod Apostolici muneris” z 28 grudnia 1878 – o prawno-moralnych podstawach porządku społecznego oraz istnienia warstw i klas społecznych; „Humanum genus” z 20 kwietnia 1884 – m.in. o korporacyjnym ustroju średniowiecza, mającym stanowić wzór dla tworzenia nowych form organizowania się społeczeństwa; „Immortale Dei” z 1 listopada 1885 – o chrześcijańskim ustroju państwa; „Diuturnum illud” z 29 czerwca 1887 – o pochodzeniu władzy państwowej; „Libertas” z 20 czerwca 1888 – o wolności osoby ludzkiej; „Sapientiae christanae” z 10 stycznia 1890 – o społecznych obowiązkach katolików.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
