Jedna z ostatnich inwestycji to kaplica św. Anny z wizerunkiem św. Katarzyny, renowacja dzwonnicy, zakup i zainstalowanie nowych okien. W kaplicy św. Anny został w 2013 r. odnowiony ołtarz, pozostała jeszcze polichromia. Na zasuwie obrazu znajduje się postać Najświętszej Maryi Panny z Dzieciątkiem, której ślubuje św. Katarzyna. Jest to kopia słynnego artysty włoskiego Corregia z początku XX wieku. Tak o kaplicy pisze ks. Jan Wiśniewski w „Historycznym opisie kościołów, miast, zabytków i pamiątek…”: „Od południa przylega do głównej nawy kaplica św. Anny, fundacyi Myszkowskich w XVI w., zakończona okrągłą, lekką rotundą. W tej kaplicy stoi ołtarz św. Anny, nauczającej Najświętszą Panienkę. Na zasuwie obraz dobrego pędzla (kopia Corregia) wyobraża Najświętszą Maryję Pannę z Dzieciątkiem, któremu ślubuje św. Katarzyna”.

W 2014 r. została przeprowadzona renowacja dzwonnicy z 1735 r., drewnianej, z trzema dzwonami, za kwotę 18 tys. zł. Dzwon „Jan” jest datowany na 1873 r., „Zygmunt” – 1903 r., „św. Wojciech” – został wymieniony na nowy. W 2015 r. zainstalowano 8 dużych okien i 3 małe, będące wierną kopią okien pierwotnych. Prace przy oknach, pod nadzorem konserwatorskim, zrealizowano za kwotę 100 tys. zł. – Nasza parafia liczy 2400 ludzi, ale jest wrażliwość na potrzeby kościoła i ofiarność. Duże, dające piękne efekty wizualne inwestycje przeprowadzamy w oparciu o własne fundusze – podkreśla ks. kan. Edward Nowak, proboszcz parafii.

Tę opinię potwierdzają zrealizowane prace konserwatorko-renowacyjne z ostatniej dekady, obejmujące m.in.: ołtarz główny, organy, posadzkę, stalle, nowe dębowe ławki, ołtarz (zwrócony twarzą do ludzi), ambonkę, ławy dla ministranta i celebransów, bramę z ogrodzeniem i z fragmentem muru. Ksiądz Proboszcz wymienia spore kwoty za wykonanie tych prac: 250 tys. zł, 45 tys. zł, 65 tys. zł, 16 tys. zł, 72 tys. zł, 48 tys. zł, 35 tys. zł, 40 tys. zł… Wychodzi z tego konkretna suma, którą parafia była zdolna zainwestować w swój kościół.

W 2016 r. planuje się odnowienie ołtarza w kaplicy Matki Bożej Częstochowskiej. Tam znajduje się obraz „Chrzest Pana Jezusa” autorstwa Franciszka Smuglewicza. Kaplica została zbudowana na podstawie kwadratu, zwieńczona sklepieniem krzyżowym. Być może była ona pierwotnie dedykowana Najświętszej Maryi Pannie, a potem św. Janowi Chrzcicielowi.

Obecny kościół parafialny pw. św. Wojciecha w Książu Wielkim był wzmiankowany w źródłach już w 1325 r. Nieopodal niego znajduje się również drugi kościół pw. Ducha Świętego. Jego wybudowanie związane jest z zakonem augustianów, sprowadzonych tutaj przez Spytka z Melsztyna, który w 1381 r. objął Książ Wielki w posiadanie.

Według relacji Jana Długosza, w 2. poł. XV wieku był w Książu kościół murowany. W XVI wieku został zamieniony na zbór kalwiński, był rozbudowywany w XVII i na początku XX wieku.

Prezbiterium kościoła jest dwuprzęsłowe, zamknięte wielobocznie, z gotyckimi gzymsami, szersza nawa jest prostokątna, trójprzęsłowa. Przy nawie – kaplice Matki Bożej Częstochowskiej i św. Anny, barokowe; w 1904 r. dobudowano kaplicę Matki Bożej Anielskiej. Ołtarze – główny i pięć bocznych, są późnobarokowe. Wnętrze kościoła zachowało późnorenesansowy charakter.

Największy rozkwit gospodarczy miasteczko przeżywało w XVI wieku, kiedy stało się ośrodkiem powiatowym. W 1582 r. miasto zakupił ród Myszkowskich, który sprowadził słynnego florentczyka Santiego Gucciego. W 1601 r. Książ stał się częścią ordynacji pińczowskiej Myszkowskich. Ostatni właściciele Książa Wielkiego – Wielopolscy – nabyli miasto w 1725 r. wraz z całą ordynacją pińczowską. W 1869 r., po klęsce powstania styczniowego, Książ Wielki podzielił los wielu innych miasteczek i tak jak one został pozbawiony praw miejskich.