Jest już za późno, nie jest za późno...

Drodzy Przyjaciele,
Moja historia rozpoczęła się ponad 40 lat temu. Jaki był ten początek, tego nie wiem, jak zresztą większość z nas. Wiem jedno – skutki i konsekwencje moich początków ponoszę do dziś! I jedne są przyjemne, inne mniej lub wręcz dramatycznie nieznośne. Jakieś kilka lat temu napisałam następujący list, z myślą, że zostało mi już niewiele godzin życia, które sama próbowałam przedwcześnie zakończyć…

„Niektórzy z Was znali mnie, jedni dłużej – inni krócej, jedni lepiej – drudzy mniej. Są też tacy wśród Was, co nigdy o mnie nie słyszeli i już pewnie nie usłyszą... Umarłam w wieku 34 lat, zadając sobie śmierć. Budzi to w Was oburzenie, zgorszenie, wstręt, pogardę, litość...? Wszystkie z tych uczuć są dozwolone, bo ludzkie, i na ich rodzenie się w Was nie macie wpływu. Możecie jednak coś zrobić z ich dalszym ukierunkowaniem, możecie, szukając w sobie ich przyczyn i źródeł, czegoś się nauczyć. Proponuję małe ćwiczonko: pomyśl o kimś bliskim, kogo darzysz sympatią, kto dla Ciebie wiele znaczy, kogo podziwiasz, kogo kochasz... Jak dobrze, że on/ona jest! Tyle Was łączy, tyle czasu wspólnie spędziliście, tyle jeszcze przed Wami... Ostatnio jakoś rzadziej się spotykaliście, nie było czasu – tyle zajęć, w domu się trochę rozmijaliście, tematy rozmowy nagle się skończyły... On nagle stał się milczący, często zmęczony, zniechęcony, apatyczny. Ona co i rusz płacze, denerwuje się byle czym, jest «niedotykalna», stale ma pretensje. Dzielą Was dni, tygodnie, miesiące. Dzielą Was myśli, milczenie, urazy, lęki. Dzielą Was zajęcia, choroby, rezygnacje. Czasami pojawia się jakaś iskierka, coś jakby natchnienie Ducha Świętego, żeby jeszcze raz spróbować, podejść, porozmawiać, może pomóc, ale ta jej drażliwość, to jego uparte milczenie... Może lepiej nie rozdrapywać ran... Bywa, że przelotnie się widujecie przy różnych okazjach, razem wypełniacie podjęte zobowiązania, ale na tym się kończy. I nagle, ona się otruła, on się powiesił. Przecież nie było tak źle! Nie miał aż takich problemów, nie miała powodu... Co jej brakowało...? Powiedziałbym jej... Porozmawiałabym z nim... Jakoś byśmy się dogadali, można było szukać pomocy, można było leczyć tę depresję, można było... Już nie można!

Chwila pauzy i wytchnienia: wszystko w porządku, wszyscy są tutaj, jaka ulga! Jeszcze tylko drobiazg: pomyśl, co chciałabyś temu komuś powiedzieć, jak mógłbyś mu pomóc, co zrobić inaczej..., gdyby... no wiesz... Nie czekaj do jutra, bo może go dla Ciebie lub dla niego nie być! Nie odkładaj, bo możesz nie zdążyć!”.

(L. K.)

* * *

Tak się złożyło, że ten list przyszedł niedługo po liście Pana Waldemara (tytuł od redakcji: „Rak duszy”, „Niedziela”, nr 19 z 10 maja 2015 r.), który traktował o depresji. Tym razem mamy list o jednym ze skutków depresji, czyli o samobójstwie.

W innym miejscu poszerzonej wersji tego listu Autorka pisze: „Samobójstwo zawsze jest czyjąś osobistą tragedią i poprzedza je dłuższy lub krótszy czas cierpienia, bólu, walki wewnętrznej, wahania, lęku. (…) człowiek podejmuje ten krok w desperacji, beznadziei, bezsilności... Czy wie, co robi? Wie co innego – nie wie, co ma zrobić, i to jedyne, co mu przychodzi do głowy, a właściwie stale tam jest i nie daje miejsca czemukolwiek pozytywnemu. W niemal każdej innej chorobie człowiek chce żyć, walczy, w tej nie!”.

Czy Państwo wiedzą, że w Polsce w wyniku samobójstw umiera rocznie więcej osób niż w wypadkach drogowych, a na jedno samobójstwo kobiety przypada aż 5,5 samobójstw mężczyzn?

Dane są zatrważające. I wciąż rosną liczby ludzi, którzy nie widzą sensu swojego życia, z różnych powodów. Tak jak depresja – też ma różne korzenie. Jak mi się wydaje, stanowczo za rzadko o tym mówimy – a już na pewno za mało robimy, by temu zapobiec...

Czekam na listy.

Aleksandra