Przemawiały do serc ludzi młodych i starszych

Począwszy od ŚDM w Kolonii w 2003 r., wizerunek Matki Bożej „Salus Populi Romani” wraz z krzyżem ŚDM, przekazywany jest organizatorom kolejnych spotkań młodych świata – przypomniał bp Roman Pindel. Jeśli ktoś był jeszcze niezorientowany o co chodzi z tymi znakami ŚDM, 22 lutego miał okazję usłyszeć w liście pasterskim biskupa Pindla, czym są owe symbole. Obecnie pielgrzymują po Polsce. – Stajemy przed wieloma znakami liturgii, które są ubogacone obecnością znaków krzyża oraz ikony – zauważył drugi biskup – Piotr Greger w jednym z kazań głoszonych podczas peregrynacji. Także biskup senior Tadeusz Rakoczy brał udział w tym wydarzeniu w diecezji.

Zaczęło się w Skoczowie

Dnia 28 lutego znaki opuściły diecezję sosnowiecką i zawitały w parafii Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Skoczowie. O godz. 19 w kościele rozpoczęła się modlitwa oczekiwania, po czym wierni udali się na Rynek w oczekiwaniu na samochód-kaplicę ze znakami. Wreszcie przyjechał. Licznie zgromadzeni uczestnicy wraz z bp. Pindlem, kapłanami i klerykami, delegacje z dekanatu i spoza niego, władze miasta, powitali znaki publicznym pokłonem, po czym w procesji udali się do kościoła, przed którym oddali drugi pokłon.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

Tam bp Roman Pindel przewodniczył inauguracyjnej Mszy św. w koncelebrze z blisko trzydziestoma kapłanami z diecezji. – Bądź pozdrowiony, krzyżu Chrystusa, w którego cieniu dojrzewała świętość Jana Sarkandra ze Skoczowa, męczennika, niezłomnego świadka wiary. To w twoim cieniu papież Jan Paweł II wołał tu, na tej ziemi 20 lat temu, abyśmy byli ludźmi wiary, abyśmy byli ludźmi sumienia – powitał krzyż miejscowy ks. proboszcz Antoni Dewor. – Krzyż ŚDM zaczyna peregrynację od tej parafii, od tego miasta, od tego szlaku, którędy przechodziła Ewangelia do całej Polski. Krzyż i towarzysząca mu ikona tutaj zaczynają swoje działanie, przemawianie do serc ludzi młodych i starszych. Stąd zaczyna się budzenie w nas, którzy tworzymy Kościół, takiej niezwykłej świadomości, że oto chcemy się zgromadzić z młodymi całego świata za rok – zauważył bp Pindel. Ordynariusz podkreślił, że ręce młodych ludzi, którzy niosą krzyż ŚDM, świadczą, że ten znak jest ważny, coś w sobie niesie, do czegoś wzywa. – Za nim stoi coś niesamowicie ważnego: wiara w zbawienie poprzez śmierć Jezusa na krzyżu – stwierdził. Z okazji peregrynacji młodzieżowy zespół wokalno-instrumentalny wykonał hymn ŚDM „Błogosławieni miłosierni”.

Bilet – na słodko

Reklama

Przez dwa dni pobytu znaków ŚDM w Skoczowie wierni – w różnym wieku – modlili się i czuwali przy znakach. – Przygotowywaliśmy się do tego wydarzenia, prowadząc niektóre z nabożeństw. Nieśliśmy także krzyż ŚDM podczas plenerowej Drogi Krzyżowej – powiedziała Karolina ze skoczowskiej Oazy. Wierni udali się licznie Drogą Krzyżową ulicami miasta. Wzięli w niej udział także niepełnosprawni chłopcy. – Chętnie włączyli się oni w Drogę Krzyżową ulicami Skoczowa i modlili w intencji ludzi młodych. Było to ważne wydarzenie w ich życiu – powiedziała dyrektor DPS dla Dzieci w Skoczowie s. Symeona Liro. Takie plenerowe nabożeństwa pasyjne ze znakami ŚDM odbyły się też w innych miejscowościach: Cieszynie, Żywcu, Andrychowie, Kętach i Bielsku-Białej. – Nasza wspólnota Sióstr Służebniczek Dębickich już dawno się modli się w intencjach ŚDM. Szczególnie przeżyłyśmy peregrynację znaków ŚDM w Skoczowie, gdyż byłyśmy bezpośrednio zaangażowane w przygotowanie do tego dnia. S. Faustyliana z naszej wspólnoty zatroszczyła się o bieliznę kościelną i układała kwiaty w kościele. Jej troska o piękny wystrój kościoła na te dni była również naszą troską. A w sobotę 28 lutego po Mszy św. inauguracyjnej poprowadziłyśmy o godz. 21 Koronkę do Miłosierdzia Bożego. Ufamy, że wspólna modlitwa Skoczowa i okolicznych parafii przyniesie chwałę Panu Bogu i pogłębi wiarę w sercach młodych ludzi – dodała s. Symeona.

Niemałym zaskoczeniem dla niektórych osób goszczących w Skoczowie były… pierniki z logo ŚDM. To pomysł miejscowego wikarego ks. Tomasza Gwoździewicza, wykonany przez cukiernię państwa Dusiów. Pierniki były rozprowadzane przed kościołem w czasie peregrynacji. A celem była pomoc drugiemu człowiekowi. Bowiem dochód z ich sprzedaży został przeznaczony na akcję ŚDM „Bilet dla brata”.

Ewangelizacja z popiołem

Reklama

Kolejne dni, to kolejne parafie. Kolejne powitania, modlitwy, drogi krzyżowe. Każda parafia i dekanat dokładały wszelkich starań, by umożliwić wiernym jak najgłębsze przeżycie peregrynacji. Po Skoczowie, przyszedł czas na Strumień, gdzie krzyż peregrynował także w szkołach gimnazjalnych dekanatu, i Cieszyn. W Cieszynie już tydzień przed peregrynacją młodzież przygotowała uliczną ewangelizację poprzedzającą powitanie znaków w dekanacie cieszyńskim. – Po Mszy św. w kościele św. Jerzego wyszliśmy na miasto Cieszyn, by pochwalić się przed innymi, że jest z nami Pan Bóg. Nieśliśmy banery związane z ŚDM i prowadziliśmy Drogę Krzyżową, czytaliśmy wspólnotowo na Rynku fragmenty Pisma Świętego, a na zakończenie rozdaliśmy ludziom małe woreczki, w których znalazł się poświęcony popiół ze Środy Popielcowej z fragmentem Pisma Świętego: „Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię”. Chcieliśmy zachęcić ludzi, aby ze słowa Bożego czerpali siły do życia – mówił tamtejszy dekanalny duszpasterz młodzieży ks. Łukasz Gąsiorek.

W drodze przez Beskidy

W kolejnych dniach znaki ŚDM powędrowały w tereny Beskidu Śląskiego i Żywieckiego, do parafii w: Ustroniu, Wiśle, Koniakowie, Istebnej, Rajczy, Żywcu i Szczyrku. Po drodze zatrzymały się w gimnazjum w Istebnej. – Czasem jest tak, że myśląc o ŚDM, nasze myśli skupiają się wyłącznie wokół samej wizyty Papieża, jako swego rodzaju postaci medialnej. A tymczasem chodzi o coś więcej, o Kogoś więcej. Znak krzyża św. i ikona przypominają o Tym, wokół Którego stajemy razem z Ojcem Świętym. To Jezus jest tym, dla Którego ludzie przybywają nawet z odległych zakątków, by wspólnie Go uwielbić i oddać Mu chwałę. Prosty znak krzyża jednoczy na nowo wspólnoty parafialne. Daje szansę, by odbudować więź z Chrystusem, po prostu stanąć u krzyża i powiedzieć: „Panie jestem i chcę z Tobą być” – zauważyła Joanna Worek z parafii Szymona i Judy Tadeusza w Łdygowicach Dolnych. Ta parafia adorowała znaki w Szczyrku.

Czas refleksji

W drugim tygodniu peregrynacji znaki dotarły do Andrychowa (9 marca), gdzie spektakl „Uczyń mnie drzewem” poprzedził przywitanie znaków. W kościele św. Macieja w Andrychowie każda parafia dekanatu miała wyznaczony czas czuwania. A w Kętach znaki wędrowały także po miejscowych klasztorach.

Reklama

Peregrynacja powoli dobiegała końca – jeszcze tylko Oświęcim, Brzeszcze, Jawiszowice, (po drodze kościół w Pisarzowicach, Bestwinie), Wilamowice, aż znaki dotarły w piątek 13 marca do centrum diecezji, czyli do Bielska-Białej. – Nigdy jeszcze nie miałem przyjemności uczestniczyć w peregrynacji znaków ŚDM. Chciałbym, żeby dla mnie osobiście był to czas refleksji, modlitwy i oderwania się od problemów życia codziennego ale także poznania nowych ludzi – powiedział Jan Zacharejko z parafii św. Maksymiliana w Bielsku-Białej, oczekując na peregrynację.

Znaki dotarły do kościoła św. Józefa na Złotych Łanach. Stamtąd wyruszyła Droga Krzyżowa do katedry. – Pierwszym krokiem mojego przygotowania do peregrynacji była konferencja ks. Pawlukiewicza w dniu 25 października 2014 r. Wtedy dowiedziałem się od ks. Hoffmanna, że w marcu będą u nas znaki ŚDM. W głębi ducha ucieszyłem się, że będę mógł przeżyć ten okres w Wielkim Poście, gdzie człowiek bardziej stawia mocniejszy akcent na życie duchowe – podkreślił wolontariusz ŚDM i Maltańskiej Służby Medycznej Paweł Synaszko z parafii Chrystusa Króla w Bielsku-Białej na Leszczynach.

Finał peregrynacji, to parafia św. Barbary w Czechowicach-Dziedzicach – sobota 14 marca. Tutaj młodzież podwójnie się przygotowywała, bo także do sakramentu bierzmowania, który przyjęła tuż przez przekazaniem znaków do kolejnego regionu Polski – do archidiecezji częstochowskiej. Paweł Synaszko podsumował: – Podróżują po świecie dwa ważne symbole chrześcijaństwa – krzyż, symbol szczególny cierpienia, zbawienia, i ikona „Salus Populi Romani” przedstawiająca Maryję, ważną osobę w życiu Jezusa i każdego katolika. Wpatrując się w te symbole, człowiek umacnia swoją wiarę. Nieraz wystarczy spojrzeć bez słów, a Bóg umie zdziałać w naszym życiu więcej, niż się spodziewamy.

Drodzy bracia i siostry! Dzisiaj chciałbym wam powiedzieć o kolejnej, po św. Katarzynie Sieneńskiej i św. Katarzynie z Bolonii świętej noszącej imię Katarzyna. Myślę o św. Katarzynie z Genui, znanej przede wszystkim z powodu jej wizji czyśćca. Tekst, który opisuje jej życie i myśl, został opublikowany w tym liguryjskim mieście w 1551 r. Jest podzielony na trzy części: „Życie i nauka”, „Udowodnienie i wyjaśnienie czyśćca” - bardziej znana jako Traktat oraz „Dialog między duszą a ciałem”. Redaktorem końcowym był spowiednik Katarzyny, ks. Cattaneo Marabotto. Katarzyna urodziła się w Genui w 1447 r. Była ostatnią z pięciorga dzieci. Została osierocona przez ojca, Giacomo Fieschi, gdy była jeszcze dzieckiem. Matka, Francesca di Negro, dała jej dobre wychowanie chrześcijańskie, na tyle, że starsza z dwóch córek została zakonnicą. W wieku szesnastu lat Katarzyna został wydana za mąż za Giuliano Adorno, człowieka, który po wielu doświadczeniach militarnych i handlowych na Bliskim Wschodzie, powrócił do Genui, aby się ożenić. Życie małżeńskie nie było łatwe, także ze względu na charakter małżonka, uzależnionego od hazardu. Sama Katarzyna miała początkowo skłonność do prowadzenia pewnego rodzaju życia światowego, w którym jednakże nie mogła odnaleźć spokoju. Po dziesięciu latach, w jej sercu było głębokie poczucie pustki i goryczy. Nawrócenie rozpoczęło się 20 marca 1473 r., dzięki wyjątkowym przeżyciom. Udawszy się do kościoła świętego Benedykta i klasztoru Matki Bożej Łaskawej, aby się wyspowiadać, klękając przed kapłanem, „otrzymała - jak sama pisze - ranę w sercu, ogromną miłość ku Bogu”, z bardzo jasną wizją swojej nędzy i wad, a jednocześnie dobroci Boga, że omal nie zemdlała. Z tego doświadczenia zrodziła się decyzja, która ukierunkowała całe jej życie: „Nigdy więcej świata, nigdy więcej grzechów” (por. Vita mirabile, 3rv). Wówczas Katarzyna uciekła, przerywając spowiedź. Gdy wróciła do domu, weszła do najodleglejszego pokoju i długo płakała. W tym momencie była już wewnętrznie pouczona o modlitwie i świadoma ogromnej miłości Boga względem niej, grzesznej. Było to doświadczenie duchowe, którego nie mogła wyrazić słowami (por. Vita mirabile, 4r). To właśnie przy tej okazji ukazał się jej cierpiący Jezus, niosący krzyż, jak jest to często przedstawiane w ikonografii świętej. Kilka dni później wróciła do księdza, by w końcu dokonać dobrej spowiedzi. Tutaj zaczęło się owo „życie oczyszczenia”, które przez długi czas było przyczyną jej stałego bólu za popełnione grzechy i pobudziło do przyjmowania pokuty i ofiar, aby ukazać Bogu swoją miłość. Na tej drodze Katarzyna coraz bardziej przybliżała się do Pana, aż do wejścia w to, co nazywa się „życiem zjednoczenia”, to znaczy relacji wewnętrznego zjednoczenia z Bogiem. W Vita mirabile napisano, że jej dusza była prowadzona i pouczana wewnętrznie jedynie słodką miłością Boga, który dawał jej wszystko, czego potrzebowała. Katarzyna oddała się niemal całkowicie w ręce Pana, aby żyć przez około dwadzieścia pięć lat - jak pisze - „bez pośrednictwa jakiegokolwiek stworzenia, żyć pouczana i rządzona przez samego Boga”(Vita mirabile, 117r-118r), karmiąc się nade wszystko nieustanną modlitwą i Komunią Świętą przyjmowaną każdego dnia, co w jej czasach nie było powszechne. Dopiero wiele lat później Pan dał jej kapłana, który zatroszczył się o jej duszę. Katarzyna zawsze niechętnie zwierzała się i wyrażała doświadczenie swej mistycznej komunii z Bogiem, przede wszystkim ze względu na głęboką pokorę, jaką doświadczała w obliczu łask Pana. Jedynie perspektywa uwielbienia i możliwości pomagania w rozwoju duchowym innych ludzi pobudziła ją, aby powiedzieć innym, co się w niej wydarzyło, począwszy od chwili nawrócenia, które było jej doświadczeniem pierwotnym i podstawowym. Miejscem jej wstąpienia na szczyty mistyki był szpital Pammatone, największy kompleks szpitalny w Genui, którego była dyrektorką i inspiratorką. Tak więc Katarzyna żyła życiem w pełni czynnym, pomimo owej głębi swego życia duchowego. W Pammatone utworzyła się wokół niej grupa zwolenników, uczniów i współpracowników, zafascynowanych jej życiem wiary oraz miłością. Sam jej małżonek Giuliano Adorno, został nim na tyle pozyskany, że porzucił rozpustne życie, aby stać się tercjarzem franciszkańskim, przenieść do szpitala, i pomagać swej żonie. Zaangażowanie Katarzyny w opiekę nad chorymi trwało aż do końca jej ziemskiej pielgrzymki, 15 września 1510 r. Od nawrócenia do śmierci nie było wydarzeń nadzwyczajnych, ale dwa elementy charakteryzują całe jej życie: z jednej strony doświadczenie mistyczne, to znaczy głębokie zjednoczenie z Bogiem, odczuwane jako unia oblubieńcza, a z drugiej opieka nad chorymi, organizowanie szpitala, służba bliźniemu, zwłaszcza najbardziej potrzebującym i opuszczonym. Te dwa bieguny - Bóg i bliźni wypełniają całkowicie jej życie, praktycznie spędzone w obrębie szpitalnych murów. Drodzy przyjaciele, nigdy nie wolno nam zapominać, że im bardziej miłujemy Boga i trwamy w modlitwie, tym bardziej potrafimy prawdziwie kochać otaczające nas osoby, ponieważ będziemy zdolni do dostrzeżenia w każdej osobie oblicza Pana, który kocha bezgranicznie, nie czyniąc różnic. Mistyka nie tworzy dystansu wobec bliźniego, nie tworzy życia abstrakcyjnego, lecz raczej przybliża do drugiego człowieka ponieważ zaczyna się postrzegać świat oczyma i sercem Boga. Myśl Katarzyny o czyśćcu, ze względu na którą jest ona szczególnie znana, jest skondensowana w ostatnich dwóch częściach cytowanej księgi: „Traktat o czyśćcu” i „Dialogu między duszą a ciałem”. Ważne, aby zauważyć, że Katarzyna w swym doświadczeniu mistycznym nie ma nigdy szczególnych objawień o czyśćcu czy też doznających tam oczyszczenia duszach. Jednakże w pismach inspirowanych naszą Świętą jest to element centralny, a sposób jego opisania ma cechy oryginalne, na tle swej epoki. Pierwszy rys indywidualny dotyczy „miejsca” oczyszczenia dusz. W jej czasach przedstawiano go głównie odwołując się do obrazów związanych z przestrzenią: sądzono, że istnieje pewna przestrzeń, gdzie miałby się znajdować czyściec. U Katarzyny jednak czyściec nie jest przedstawiony jako element krajobrazu wnętrzności ziemi: jest to ogień nie zewnętrzny, ale wewnętrzny. Czyściec jest ogniem wewnętrznym. Święta mówi o drodze oczyszczenia duszy ku pełnej komunii z Bogiem, wychodząc od swojego doświadczenia głębokiego bólu z powodu popełnionych grzechów, w porównaniu z nieskończoną miłością Boga (por. Vita mirabile, 171v). Słyszeliśmy, że w czasie nawrócenia Katarzyna nagle odczuwa dobroć Boga, nieskończoną odległość swego życia od tej dobroci oraz palący ogień w swym wnętrzu. To jest ten ogień, który oczyszcza, jest to wewnętrzny ogień czyśćca. Także i tu jest rys oryginalny w porównaniu z myślą tamtej epoki. W istocie nie wychodzi się od zaświatów, aby powiedzieć o mękach czyśćcowych - jak to było w zwyczaju w tym czasie, a być może jeszcze dziś - aby następnie wskazać drogę do oczyszczenia i nawrócenia. Nasza Święta wychodzi od własnego doświadczenia życia wewnętrznego na drodze ku wieczności. Dusza - mówi Katarzyna - przedstawia się Bogu jako nadal związana pragnieniami i cierpieniami wynikającymi z grzechu, a to uniemożliwia jej, aby cieszyła się uszczęśliwiającą wizją Boga. Katarzyna stwierdza, że Bóg jest tak święty i czysty, że dusza zbrukana grzechem nie może się znaleźć w obecności Bożego majestatu (por. Vita mirabile, 177r). Także i my czujemy, jak bardzo jesteśmy oddaleni, jak bardzo jesteśmy pełni tak wielu rzeczy, które uniemożliwiają nam widzenie Boga. Dusza jest świadoma ogromnej miłości i doskonałej sprawiedliwości Boga, i w konsekwencji cierpi, że nie odpowiedziała w sposób prawidłowy i doskonały na tę miłość, a właśnie sama miłość wobec Boga staje się tym samym płomieniem, sama miłość oczyszcza z rdzy grzechu. U Katarzyny można dostrzec obecność źródeł teologicznych i mistycznych, z których zazwyczaj czerpano w owym czasie. W szczególności odnajdujemy typowy obraz zaczerpnięty od Dionizego Areopagity, to jest złotą nić, łączącą serce człowieka z samym Bogiem. Kiedy Bóg oczyścił człowieka, wiąże go cieniutką złotą nicią, jaką jest Jego miłość, i pociąga go ku sobie uczuciem tak silnym, że człowiek staje się „pokonanym, zwyciężonym, pozbawionym siebie”. W ten sposób serce człowieka jest opanowane przez miłość Boga, która staje się jedynym przewodnikiem, jedynym poruszycielem jego egzystencji (por. Vita mirabilis, 246 rv). Owa sytuacja wyniesienia ku Bogu i powierzenia się Jego woli, wyrażona obrazem nici, jest używana przez Katarzynę, aby wyrazić działanie światła Bożego na dusze w czyśćcu, światła, które je oczyszcza i unosi do wspaniałości promienistego blasku Bożego (por. Vita mirabilis, 179r). Drodzy przyjaciele! Święci w swoim doświadczeniu zjednoczenia z Bogiem, osiągają tak głębokie „poznanie” Bożych tajemnic, w którym nawzajem przenikają się miłość i poznanie, że stanowią pomoc dla teologów w ich wysiłkach badawczych, intellectus fidei rozumienia tajemnic wiary, rzeczywistego zgłębienia tajemnic, na przykład, czym jest czyściec. Poprzez swe życie święta Katarzyna poucza nas, że im bardziej kochamy Boga i wchodzimy w zażyłość z Nim na modlitwie, to tym bardziej pozwala się On poznawać i rozpala nasze serca swoją miłością. Pisząc o czyśćcu, Święta przypomina nam podstawową prawdę wiary, która staje się dla nas zachętą do modlitwy za zmarłych, aby mogli oni osiągnąć uszczęśliwiającą wizję Boga w komunii świętych (por. Katechizm Kościoła Katolickiego, 1032). Pokorna, wierna i wielkoduszna służba, jaką Święta zaoferowała przez całe życie w szpitalu Pammatone, to jasny przykład miłości dla wszystkich i szczególna zachęta dla kobiet, które wnoszą fundamentalny wkład na rzecz społeczeństwa i Kościoła, wraz ze swą cenną pracą, ubogaconą przez ich wrażliwość i poświęcenie się dla najbiedniejszych i najbardziej potrzebujących. Dziękuję. Tłum. st (KAI)/Watykan