Człowiek, który zaufał Bogu, w Nim odnajduje siebie w każdym czasie. Wiemy, że Bóg jest z nim i udzieli mu ostatecznej łaski – łaski życia wiecznego. W życiu religijnym człowieka przychodzi też czas pewnego uszczegółowienia, koncentrowania się na nauczaniu Kościoła i wtedy człowiek odnajduje się i rozpoznaje swoje miejsce w Kościele. Wiara każe chrześcijaninowi mieć łączność z Bogiem poprzez modlitwę, sakramenty święte, świętą liturgię i inne formy, o których poucza Kościół.

Kościół bowiem kontynuuje zbawcze dzieło Jezusa Chrystusa i jest miejscem Jego obecności. Bo nie ma Kościoła bez Chrystusa i Chrystusa bez Kościoła. Chrystus związany jest z Kościołem dla całego działania w duchu posłannictwa miesjańskiego.

Mamy więc w nauczaniu Kościoła pełny obraz działania Boga – Ojca, Syna i Ducha Świętego w Trójcy Świętej Jedynego. Takiego Boga czcimy, do takiego się modlimy, w takim Bogu – znającym i rozumiejącym człowieka – pokładamy nadzieję. Nie ma dla człowieka lepszej drogi, którą mógłby podążać w swoim życiu doczesnym, niż ta ukazywana przez Kościół – droga Ewangelii. Uczniowie Chrystusa są poddani prawu ewangelicznemu, a życie chrześcijanina w Kościele jest najpiękniejszym obrazem człowieka włączonego w życie Boże, który – pracując w warunkach zwyczajnych na ziemi – osiąga Królestwo Niebieskie, które jest wiecznym spełnieniem.

Człowiek zapatrzony w Boga czuje się blisko Niego i to daje mu radość, pokój i szczęście już tu, na ziemi. Paradoksalnie – wiara wiele wyjaśnia, uświadamia własną godność i wartość jako dziecka Bożego, tym samym pozwala z dystansem podchodzić do codziennych problemów, nie dopuszcza rozpaczy. Poza tym – Bóg hojny jest ze swoimi łaskami, gdy człowiek Mu ufa i prosi. Wiara daje człowiekowi wiele w sensie dokonań, może nie zawsze tych spektakularnych w ludzkim rozumieniu, ale niezwykle ważnych dla jego rozwoju i wieczności.

Ale co z tymi, którzy są niewierzący? Doprawdy, trudno ich zrozumieć. Wiara zasadza się przecież na oglądzie wszechświata, a więc na jakiejś logice rzeczywistości. Znamy zasadę przyczynowości sprawczej. Budowa żywej komórki, nawet tej najprostszej, jest wielkim wydarzeniem, a cóż powiedzieć o budowie i funkcjonowaniu kosmosu, o całym pięknie świata emanującego tak ogromną precyzją. Życie na ziemi jest prawdziwym cudem, niezwykłym w swoim przebiegu i rozwoju. Dlatego Kościół bardzo pilnuje spraw życia, szanując je i chroniąc od jego zniszczenia.

Trzeba nam więc modlić się o wiarę dla tych, którzy jej nie mają: którzy ją stracili albo nigdy jej nie przyjęli. Bo zakotwiczenie w Panu Bogu jest największym spełnieniem człowieka.