Pierwsze czytanie, wyjęte z Księgi Rodzaju, to jeden z najbardziej przejmujących tekstów Starego Testamentu, znany w tradycji judaistycznej jako „Aqeda”, czyli „Związanie”. Wprowadza go zdanie: „Bóg wystawił Abrahama na próbę”, z czego wniosek, że Bóg nie potrzebował złożenia ofiary z Izaaka, syna Abrahama, potrzebował natomiast ofiary Abrahama złożonej z jego miłości do syna. Są ludzie, od których Bóg oczekuje znacznie więcej niż od innych, i – co najważniejsze – oni Go nie zawodzą. W starożytnych komentarzach dominowała myśl, że Abraham, gdy poddawał się tej próbie, bezgranicznie ufał Bogu, w przekonaniu, że może On mu przywrócić syna nawet po jego śmierci. Wyszedł zwycięsko z arcytrudnego doświadczenia i raz jeszcze usłyszał Bożą obietnicę błogosławieństwa na najdalsze pokolenia.

Św. Paweł w Liście do Rzymian rozważa tajemnicę Bożej miłości do całej ludzkości i każdego człowieka. W subtelnym nawiązaniu do epizodu Abrahama ofiarowującego Bogu własnego syna św. Paweł uwypukla miłość Boga, „który nawet własnego Syna nie oszczędził, ale Go za nas wszystkich wydał”. Znamienne, że powstrzymawszy rękę Abrahama, ojca Izaaka, przed zadaniem śmiertelnego ciosu synowi, Bóg Ojciec nie powstrzymał ręki oprawców przybijających do krzyża Jego Syna. Starotestamentowa „Aqeda” odsłoniła wtedy swoje pełne znaczenie, a stało się to na Kalwarii, w bliskim sąsiedztwie wzgórza Moria, na którym Abraham złożył ofiarę z miłości i gdzie później została wybudowana świątynia jerozolimska. Skoro tak wielka jest miłość Boga, to śmierć Jezusa Chrystusa, Syna Bożego, na krzyżu stanowi zapowiedź usprawiedliwienia i zbawienia wszystkich, którzy Mu ufają.

Czytanie z Ewangelii według św. Marka kieruje wzrok ku innej górze – górze Przemienienia Pańskiego. Chodzi o górę Tabor, na którą od wieków wstępują chrześcijańscy pielgrzymi. Jezus wziął ze sobą trzech wybranych uczniów – Piotra, Jakuba i Jana, którzy po przybyciu do Jerozolimy mieli być najbliższymi świadkami Jego cierpienia i męki. Ukazując im perspektywę życia wiecznego, chciał, by przygotowali się na dramat, który ich czekał. Próba, którą mieli przejść w Getsemani oraz podczas procesu Jezusa przed Sanhedrynem i Piłatem, a także podczas Drogi Krzyżowej i ukrzyżowania, została poprzedzona ukazaniem radykalnie nowej rzeczywistości. Gdy widzenie się skończyło, uczniowie Jezusa otrzymali polecenie, „aby nikomu nie rozpowiadali o tym, co widzieli, zanim Syn Człowieczy nie powstanie z martwych”. Dopiero Zmartwychwstanie miało odsłonić najgłębszy sens misterium Wcielenia Syna Bożego i Krzyża. Przemienienie Jezusa stanowi zapowiedź i zadatek Jego zmartwychwstania. Abraham wierzył, że zawsze, a więc i po śmierci, ostatnie słowo należy do Boga. Jezus Chrystus, przemieniając się i zapowiadając swoje zmartwychwstanie, potwierdził wiarę Abrahama. Dlatego wraz ze starotestamentowym psalmistą śpiewajmy: „W krainie życia będę widział Boga”.

Polecamy „Kalendarz liturgiczny” – liturgię na każdy dzień
Jesteśmy również na Facebooku i Twitterze