Communio in Christo  dar dla Kościoła

Communio in Christo to wspólnota powołana do życia przez Matkę Marię Teresę w duchu II Soboru Watykańskiego. Przyłączyć się mogą do niej zarówno osoby konsekrowane, jak i świeckie, które przyjmą jej regułę oraz w składanym ślubowaniu złożą dodatkowy ślub – miłości bliźniego.

Tegoroczna 22. pielgrzymka Communio in Christo na Jasną Górę w dniach 13-15 września przebiegała w klimacie przypadającego w tym roku 30-lecia istnienia zakonu. Jej hasłem były słowa: „Kościół wyruszający w drogę”, zaczerpnięte z adhortacji apostolskiej Ojca Świętego Franciszka „Evangelii gaudium”. W pielgrzymce uczestniczyła delegacja Domu Macierzystego w Mechernich w Niemczech z s. Lidwiną, ks. Markusem Mjokonti z Tanzanii, s. Jasminé z Indii i p. Ewą Bochynek.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Miłość bliźniego jest życiem

– 30 lat to piękny czas waszej posługi, w którym dzięki charyzmatowi Matki Marii Teresy realizowaliście i ożywialiście wrażliwość innych na drugiego człowieka – podkreślił bp Antoni Długosz podczas rozpoczynającej pielgrzymkę Mszy św. w kaplicy Wyższego Seminarium Duchownego w Częstochowie.

Reklama

Bp Antoni Długosz podkreślił w homilii zbieżności między życiem św. Jana Pawła II i matki Marii Teresy oraz św. s. Faustyny, która prosiła: „Panie Jezu, daj mi Twoje oczy, abym nimi patrzyła na ludzi, daj mi Twoje ręce, aby nimi czynić dobro, daj mi Twoje serce, abym nim kochała każdego człowieka”. – To wszystko zostawiam waszej wspólnocie, abyście i wy szli za Chrystusem, mieli Jego ręce, oczy i serce, abyście w szczególny sposób byli zapatrzeni w cierpienie ludzi, bo w człowieku cierpiącym cierpi sam Chrystus – życzył pielgrzymom bp Długosz.

Communio in Christo działa w Europie, Azji, Afryce i Ameryce. To znamię i doświadczenie powszechności Kościoła obecne w Communio podkreślił ks. Karl-Heinz Haus – przełożony generalny zakonu w liście odczytanym podczas jednej z konferencji: „Wspólnie tworzymy Kościół wyruszający w drogę i wspólnie obwieszczamy przesłanie Matki Marii Teresy: «Miłość bliźniego jest życiem w Bogu». W ten sposób żyjemy i działamy w imię jednego ducha, w jednej wspólnocie w Chrystusie, w jednym Kościele Matce Wiary oraz pod opieką Matki Bożej – poza wszelkimi granicami oraz nie bacząc na bariery językowe”.

Podczas konferencji świadectwa o udziale w Communio składali przedstawiciele z różnych krajów. Pielgrzymi nawiedzili sanktuarium św. Ojca Pio na Przeprośnej Górce. Po nabożeństwie Drogi Krzyżowej odbyła się prezentacja książki ks. prof. Stanisława Urbańskiego i ks. dr. Józefa Zielonki pt. „Doświadczenie miłości Boga w mistyce przeżyciowej Matki Marii Teresy Linssen (1927-1994)”. W niedzielę 14 września pielgrzymi gościli w parafii św. Jacka w Częstochowie, której proboszczem jest ks. Józef Zielonka – odpowiedzialny Communio na Polskę. Po Mszy św. koncelebrowanej odbyła się na parafialnej plebanii konferencja zatytułowana: „Nadzwyczajny charyzmat miłości – Matka Maria Teresa mistyczka i charyzmatyczka naszych czasów”. – Matka Maria Teresa nazywa ludzkość wspólnotą w Chrystusie – powiedział podczas konferencji ks. Józef Zielonka. – Będzie ona taką wspólnotą, gdy wszyscy będą szukać Chrystusa, gdy wszyscy będą sobie nawzajem przychylni i będą sobie pomagać. A przede wszystkim otworzą swoje serca na potrzeby innych.

Świadectwo troski

Zgodnie z wieloletnią tradycją, pielgrzymkę zakończyła Msza św. w Kaplicy Cudownego Obrazu Matki Bożej na Jasnej Górze, której przewodniczył ks. Józef Zielonka. Podczas Mszy św. członkowie Communio odnowili swoje ślubowania. 15 września delegację Domu Macierzystego Communio in Christo przyjął abp Wacław Depo – metropolita częstochowski. W wypowiedzi dla „Niedzieli” podkreślił, że osobiście poznał Matkę Marię Teresę i jej charyzmat służby na rzecz bliźniego. – Moje pierwsze spotkanie z duchowością Communio in Christo i samą Matką Marią Teresą miało miejsce w Radomiu w latach 80. ubiegłego wieku. Matka Maria Teresa, która odbywała pielgrzymkę do Polski, przyjechała do Radomia na spotkanie z ówczesnym biskupem Edwardem Materskim – wspominał Ksiądz Arcybiskup. Dodał, że owocem tego spotkania było zaangażowanie Matki w budowę seminarium w Radomiu. – Była to bardzo ważna pomoc w czasie, gdy władze komunistyczne blokowały pozwolenie i możliwości zakupu materiałów budowlanych, pomoc z Niemiec pozwoliła nam na realizację tej budowy – podkreślił abp Depo. – Już po śmierci Matki jednej z sal wykładowych nadaliśmy jej imię i umieściliśmy w niej tablicę pamiątkową z podziękowaniem za pomoc, którą nam ofiarowała i którą wspólnota nadal kontynuuje. Metropolita częstochowski wspominał, że miał okazję odwiedzić Dom Macierzysty w Mechernich oraz prowadzone przez Communio w Niemczech domy opieki. – Zaobserwowałem wtedy, że wspólnota realizuje niezwykłe dzieło. Chodzi nie tylko o pomoc dla krajów Afryki czy Azji, ale o świadectwo charytatywnej troski o człowieka, które można tam zobaczyć i dotknąć – powiedział. Na zakończenie spotkania abp Wacław Depo udzielił wspólnocie pasterskiego błogosławieństwa.

Drodzy bracia i siostry, W ostatnich katechezach widzieliśmy, jak czytanie i rozważanie Pisma Świętego w modlitwie osobistej i wspólnotowej otwierają na słuchanie Boga, który do nas mówi i rozbudzają światło, aby zrozumieć teraźniejszość. Dzisiaj chciałbym mówić o świadectwie i modlitwie pierwszego męczennika Kościoła, św. Szczepana, jednego z siedmiu wybranych do posługi miłości względem potrzebujących. W chwili jego męczeństwa, opowiedzianej w Dziejach Apostolskich, ujawnia się po raz kolejny owocny związek między Słowem Bożym a modlitwą. Szczepan został doprowadzony przed trybunał, przed Sanhedryn, gdzie oskarżono go, iż mówił, że „Jezus Nazarejczyk zburzy...[świątynię] i pozmienia zwyczaje, które nam Mojżesz przekazał” (Dz 6, 14). Jezus podczas swego życia publicznego rzeczywiście zapowiadał zniszczenie świątyni Jerozolimskiej: „Zburzcie tę świątynię, a Ja w trzech dniach wzniosę ją na nowo” (J 2,19). Jednakże, jak zauważył św. Jan Ewangelista, „On zaś mówił o świątyni swego ciała. Gdy więc zmartwychwstał, przypomnieli sobie uczniowie Jego, że to powiedział, i uwierzyli Pismu i słowu, które wyrzekł Jezus” (J, 21-22). Mowa Szczepana przed trybunałem, najdłuższa w Dziejach Apostolskich, rozwija się właśnie na bazie tego proroctwa Jezusa, który jako nowa świątynia inauguruje nowy kult i zastępuje ofiary starożytne ofiarą składaną z samego siebie na krzyżu. Szczepan pragnie ukazać, jak bardzo bezpodstawne jest skierowane przeciw niemu oskarżenie, jakoby obalał Prawo Mojżesza i wyjaśnia swoją wizję historii zbawienia, przymierza między Bogiem a człowiekiem. Odczytuje w ten sposób na nowo cały opis biblijny, itinerarium zawarte w Piśmie Świętym, aby ukazać, że prowadzi ono do „miejsca” ostatecznej obecności Boga, jakim jest Jezus Chrystus, a zwłaszcza Jego męka, śmierć i Zmartwychwstanie. W tej perspektywie Szczepan odczytuje też swoje bycie uczniem Jezusa, naśladując Go aż do męczeństwa. Rozważanie Pisma Świętego pozwala mu w ten sposób zrozumieć jego misję, jego życie, chwilę obecną. Prowadzi go w tym światło Ducha Świętego, jego osobista, głęboka relacja z Panem, tak bardzo, że członkowie Sanhedrynu zobaczyli jego twarz „podobną do oblicza anioła” (Dz 6, 15). Taki znak Bożej pomocy, przypomina promieniejące oblicze Mojżesza, gdy zstępował z góry Synaj po spotkaniu z Bogiem (por. Wj 34,29-35; 2 Kor 3,7-8). W swojej mowie Szczepan wychodzi od powołania Abrahama, pielgrzyma do ziemi wskazanej przez Boga, którą posiadał jedynie na poziomie obietnicy. Następnie przechodzi do Józefa, sprzedanego przez braci, którego jednak Bóg wspierał i uwolnił, aby dojść do Mojżesza, który staje się narzędziem Boga, aby wyzwolić swój naród, ale napotyka również wielokrotnie odrzucenie swego własnego ludu. W tych wydarzeniach, opisywanych przez Pismo Święte, w które Szczepan jest, jak się okazuje religijnie zasłuchany, zawsze ujawnia się Bóg, który niestrudzenie wychodzi człowiekowi naprzeciw, pomimo, że często napotyka uparty sprzeciw, i to zarówno w przeszłości, w chwili obecnej jak i w przyszłości. W tym wszystkim widzi on zapowiedź sprawy samego Jezusa, Syna Bożego, który stał się ciałem, który - tak jak starożytni Ojcowie - napotyka przeszkody, odrzucenie, śmierć. Szczepan odwołuje się zatem do Jozuego, Dawida i Salomona, powiązanych z budową świątyni Jerozolimskiej i kończy słowami proroka Izajasza (66, 1-2): „Niebiosa są moim tronem, a ziemia podnóżkiem nóg moich. Jakiż to dom możecie Mi wystawić i jakież miejsce dać Mi na mieszkanie? Przecież moja ręka to wszystko uczyniła” (Dz 7,49-50). W swoim rozważaniu na temat działania Boga w historii zbawienia, zwracając szczególną uwagę na odwieczną pokusę odrzucenia Boga i Jego działania, stwierdza on, że Jezus jest Sprawiedliwym zapowiadanym przez proroków; w Nim sam Bóg stał się obecny w sposób wyjątkowy i ostateczny: Jezus jest „miejscem” prawdziwego kultu. Szczepan przez pewien czas nie zaprzecza, że świątynia jest ważna, ale podkreśla, że „Najwyższy jednak nie mieszka w dziełach rąk ludzkich” (Dz 7, 48). Nową, prawdziwą świątynią, w której mieszka Bóg jest Jego Syn, który przyjął ludzkie ciało. To człowieczeństwo Chrystusa, Zmartwychwstałego gromadzi ludy i łączy je w sakramencie Jego Ciała i Krwi. Wyrażenie dotyczące świątyni „nie zbudowanej ludzkimi rękami” znajdujemy także w teologii świętego Pawła i Liście do Hebrajczyków: ciało Jezusa, które przyjął On, aby ofiarować siebie samego jako żertwę ofiarną na zadośćuczynienie za grzechy, jest nową świątynią Boga, miejscem obecności Boga żywego. W Nim Bóg jest człowiekiem, Bóg i świat kontaktują się ze sobą: Jezus bierze na siebie cały grzech ludzkości, aby go wnieść w miłość Boga i aby „spalić” go w tej miłości. Zbliżenie się do krzyża, wejście w komunię z Chrystusem oznacza wejście w to przekształcenie, wejście w kontakt z Bogiem, wejście do prawdziwej świątyni. Życie i mowa Szczepana nieoczekiwanie zostają przerwane wraz z ukamienowaniem, ale właśnie jego męczeństwo jest wypełnieniem jego życia i orędzia: staje się on jedno z Chrystusem. W ten sposób jego rozważanie odnośnie do działania Boga w historii, na temat Słowa Bożego, które w Jezusie znalazło swoje całkowite wypełnienie, staje się uczestnictwem w modlitwie Pana Jezusa na krzyżu. Rzeczywiście woła on przed śmiercią: „Panie Jezu, przyjmij ducha mego!” (Dz 7, 59), przyswajając sobie słowa Psalmu 31,6 i powtarzając ostatnią wypowiedź Jezusa na Kalwarii: „Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego” (Łk 23,46); i wreszcie, tak jak Jezus zawołał donośnym głosem wobec tych, którzy go kamienowali: „Panie, nie poczytaj im tego grzechu!” (Dz 7, 60). Zauważamy, że chociaż z jednej strony modlitwa Szczepana podejmuje modlitwę Jezusa, to jest ona skierowana do kogo innego, gdyż jest ona skierowana do samego Pana, to znaczy do Jezusa, którego uwielbionego kontempluje po prawicy Ojca: „Widzę niebo otwarte i Syna Człowieczego, stojącego po prawicy Boga” (w. 56). Drodzy bracia i siostry, świadectwo św. Szczepana daje nam pewne wskazania dla naszej modlitwy i życia. Możemy się pytać: skąd ten pierwszy chrześcijański męczennik czerpał siłę do stawiania czoła swoim prześladowcom i aby dojść do daru z siebie samego? Odpowiedź jest prosta: ze swej relacji z Bogiem, ze swej komunii z Chrystusem, z rozważania Jego historii zbawienia, dostrzegania działania Boga, które swój szczyt osiągnęło w Jezusie Chrystusie. Także nasza modlitwa musi się karmić słuchaniem Słowa Bożego w komunii z Jezusem i Jego Kościołem. Drugi element to ten, że św. Szczepan widzi w dziejach relacji miłości między Bogiem a człowiekiem zapowiedź postaci i misji Jezusa. On - Syn Boży - jest świątynią „nie zbudowaną ludzkimi rękami”, w której obecność Boga stała się tak bliska, że weszła w nasze ludzkie ciało, aby nas doprowadzić do Boga, aby otworzyć nam bramy nieba. Tak więc nasza modlitwa powinna być kontemplacją Jezusa siedzącego po prawicy Boga, Jezusa jako Pana naszego, mojego codziennego życia. W Nim, pod przewodnictwem Ducha Świętego, możemy także i my zwrócić się do Boga, nawiązać realny kontakt z Bogiem, z zaufaniem i zawierzeniem dzieci, które zwracają się do Ojca, który je nieskończenie kocha. Dziękuję. tlum. st (KAI) / Watykan